Nu ja, ik was zelf verbaasd toen het gebeurde hoor. Ik bibberde echt de pan uit toen, parkinson-idee, en ik zette gewoon mijn vingers neer op de snaren, maar mijn hand bibberde door, ik had er geen controle over. Kon er alleen een richting aan geven, zeg maar. Volgens mij heb ik daarna nooit meer zo'n mooi vibrato gehad! Alleen had ik op dat moment dus rechts ook een geweldig spiccato en die twee tegelijk samen, tsja.......
Foutjes & complimenten van Casals. Ik zou op een voorspeelavond de allemande spelen, 1e cellosuite JS Bach. In een eeuwenoude zaal van het stadhuis. De juf leidde in 'Casals vond deze stukken in een boekwinkeltje en studeerde 10 jaren voordat hij het uitvoerde'. Ik mompelde 'hij zou er op tegen zijn dat ik het nu al speel ...'. Ik speelde (toch) met overtuiging deze prachtige muziek. Hier en daar foutjes (waarvan de lerares zei 'er is toch niemand die dit stuk echt kent!'). Lerares vond het heel mooi en riep na het applaus 'met de complimenten van Casals!!
Volgens publiek klonk het & trilde ik niet! De oude Ricercare speelde ik voor publiek, vele jaren na #22. Jammer, jammer, dat de klank er niet was en het trillen wel. 'Door het getril komt de klank niet uit de verf' zei ik tegen de cellist die toehoorder was. 'Dat (trillen) vond ik juist niet in jouw spel'. Mijn 'jammer' smolt weg. Wat kunnen wij als strijkers onszelf toch naar beneden halen .... .
Owja, da's ook zo'n dingetje. En ik denk dat we steeds kritischer worden ook nog eens over ons eigen spel. Wat goed is om het goed te leren hoor, maar wat je tijdens voorspelen eigenlijk gewoon achterwege zou moeten laten...
Prachtig, al die peptalk! Zaterdag heb ik in een kerk o.a. 'apres un reve' van Faure gespeeld (op verzoek, anders had ik misschien niet zo'n breekbaar stuk gekozen). Ik heb 'gebluft' en me geconcentreerd op de dynamiek en de lange frases. Ik vind het prachtig om het extra langzaam en spannend te spelen en kon genieten van de enorme akoestiek. Hier heb ik me (dankzij veel van jullie reacties) op gericht. De laatste noot bibberde weer, maar niet zo erg als ik gewend ben, en ik heb er zelf geen zwaar item van gemaakt. Ik ben tevreden Loop alleen met een enorme verstopping vanwege de drie bananen die ik heb gehad
Nee hoor, geen bibberstok te ontdekken. Deze violist heeft de volledige beheersing over zijn strijkstok.
Misschien dacht Tobias dat de violist eigenlijk een legato stuk speelt, met veel lange noten maar dat het door de zenuwen een spiccato-uitvoering wordt.
Marcelita, Vanaf het moment dat onze dochters gingen puberen, gewerd mij de opvatting dat ik zo nu en dan de frik uithang. Maar dat biedt 'dus' gelukkig de ruimte voor het volgende. Iets als een bibberstok doet zich alleen voor bij langzame legato streken. Bij werp- of springstreken loop je dat risico niet, tenzij je de stok niet goed vasthoudt. Bij sautillé wordt door veel violisten wel eens 'gesmokkeld' door de pink te laten zweven. Tenslotte nog de opmerking dat bibberen vaak het gevolg is van het feit dat de stok (dus niet het haar) teveel kantelt in de richting van de toets.
Bibberstok-verhogend: tot de ontdekking komen vlak voor je optreden dat je je bananen bent vergeten....
