Příhoda was een violist voor wie geen technische problemen bestonden en die in Amerika betere recensies kreeg dan Heifetz. Hij werd op 24 augustus 1900 in Vodnany in Tsjecho-Slowakije geboren en stierf op 27 juli 1960 in Wenen. Hij studeerde in Praag bij Marak. Op negentienjarige leeftijd werd hij door Toscanini in Italië ontdekt. Zijn Amerikaanse debuut maakte hij op 22 november 1920 in de Carnegie Hall in New York. Op het programma stonden de Duivelstriller Sonate van Tartini, het eerste concert van Paganini (met Sauret kadens), een versie van zijn leraar van het Ave Maria van Schubert, Kreislers Caprice Viennois, een mazurka van Dvořák en de Nel cor più non mi sento variaties van Paganini. Hij woonde in Duitsland en was tijdens de Tweede Wereldoorlog professor in München en aan het Salzburger Mozarteum. Als leraar genoot hij een hoog aanzien. Příhoda componeerde ook. Zo schreef hij onder meer transcripties op de walsen uit de Rosencavalier van Richard Strauss. Zijn spel doet me soms denken aan dat van Itzhak Perlman. Er is veel aandacht voor frasering en elegantie. Hij heeft een warme klank en een zeer intens vibrato. Ik ben benieuwd wat jullie vinden van deze violist. Hier kan je naar hem luisteren in Zigeunerweisen van de Sarasate.
Een heel bijzondere uitvoering. Het tweede deel alles tweestemmig, had ik nog niet eerder gehoord zo. Het derde deel gelijk een daverend tempo, dat zelfs aan het einde nog wat wordt opgevoerd! Het leek hier (begin eerste deel) en daar (midden van het derde deel) echter wel of de synchronisatie tussen violist en pianist een beetje verdwenen was, maar niettemin een heel knappe vertolking. Frits
Als aanwijzing voor uitvoering staat in de muziek dat je het eigenlijk als geïmproviseerde zigeunermuziek moet beschouwen. Zo'n tweestemmig middenstuk past volgens mij in zo'n visie en geeft het nog meer een zigeunerachtig tintje. Wellicht een voorbeeld om na te volgen. Příhoda laat in het laatste deel op de laatste bladzijde ook een herhaling weg. Wellicht om het op één plaat te krijgen.
Dat snelle tempo zal ook wel te maken hebben gehad met de beschikbare ruimte op het vinyl. Kwam je vroeger wel vaker tegen: tempo aan de hoge kant, dan kon het er nèt op. Ik heb nog een plaat (LP) waar middenin een bepaald deel bij een soort rust (kreeg de indruk dat die er kunstmatig in gebracht was) je de plaat moest omdraaien om weer verder te kunnen. Dat waren nog eens tijden! Het werd geaccepteerd: er was niets beters. Frits
Voor diegenen, die meer van Příhoda willen beluisteren. Een paar jaar geleden zijn er op een Duits label een paar CD's van Příhoda van nog nooit uitgebrachte radio-opnamen, uitgebracht. Meer hierover is hier te vinden.
Net als Jascha Heifetz, Toscha Seidel en andere violisten trad Příhoda op in de film. Vaak als Stehgeiger en daar kon hij zijn repertoire van virtuose stukken prima voor gebruiken. De laatste tijd komen ook zijn opnamen voor de film weer voor de dag. Hierdoor kunnen we hem nog eens zien spelen. sFFTswXPjQY[/media]]Hier speelt hij de Fantasie op het Sextet uit Donizetti's Lucia di Lammermoor van Leon de Saint-Lubin. Het is opvallend hoe moeiteloos en ontspannen hij deze zeer moeilijke fantasie speelt.
Ik ben er de na de aanschaf van deel 11 van die Wolfgang Wendelserie mee opgehouden. Want naast ook nog eens zijn Cetra-opnames en die voor Supraphon, wist ik het wel. Vingers genoeg. Fascinerender eigenlijk, terugkijkend, vind ik zijn opnamen van het vioolconcert van Dvorak. ik heb geen idee hoe vaak hij het heeft opgenomen, ik beschik over drie versies, maar het is ronduit fascinerend. Blijf ik zitten met het feit dat het niet zo'n hoogstaand mens was. De manier waarop hij zijn in een concertratiekamp omgekomen eerste vrouw (Alma Rosé) voor de Tweede Wereldoorlog 'afdankte', spreekt daarbij boekdelen. In deel 7 van die serie kun je Alma Rosé nog horen, samen met haar vader Arnold Rosé. Dubbelconcert van Bach. Met een cadens in het laatste deel. Those were the days :lol: Hopf
Příhoda was van 1937 tot en met 1943 ook met een Jodin getrouwd en dat in een tijd van Nazi overheersing in Duitsland. Leerlingen van hem spraken altijd zeer lovend over hem als mens. Leerlingen behandelde hij erg hartelijk. Zijn manier van lesgeven ging er nooit vanuit dat hij het alleen wist. Wanneer een leerling een oplossing voor een violistisch probleem had gevonden, die ook goed was, werd dat zonder meer geaccepteerd.
