Veel of weinig hars. Er wordt wat afgeharst door ons strijkers. De één doet veel hars op de strijkstok de ander weinig. Ik ben een weing hars opbrenger. Vroeger niet toen harste ik vaak en veel, ik stond soms in een wolk van harsstof. Mijn lerares was een vaak en veel harster en dat had ik van haar overgenomen. De viool zag er dan ook na ieder gebruik uit als een sneeuwlandschap. Het verwijderen ervan en de snaren met eau de cologne afvegen was een heel gedoe allemaal. De viespeuken onder de strijkers laten de hars gewoon zitten, en maken alleen de snaren af en toe even schoon. Na verloop van de tijd ontstaat op het bovenblad en vooral onder de snaren en bij de F gaten een zwarte kleur. Het instrument krijgt hierdoor een veel gebruikt en doorleefd uiterlijk, en omdat de zwarte kleur soms een zekere glans heeft kan het zelfs een bepaalde schoonheid hebben. Wat is nu beter veel hars, iets minder hars of weinig hars. Het is voor iedereen anders denk ik, net zoals de spanning van het haar van de strijkstok. Wel is het zo dat we niet alleen het strijkinstrument maar ook de strijkstok na ieder gebruik met een zacht doekje moeten ontdoen van hars, iets wat nog wel eens vergeten wordt.
Van teveel hars wordt de toon er niet beter op. Het gaat krassen. Bij te weinig hars krijg je ook geen mooie toon. Zowel bij teveel als te weinig hars voelt het strijken ook iets stroever naast dat je niet tevreden kunt zijn met de klank die je dan hoort. Naast al het andere moet je dus ook gevoel ontwikkelen voor precies dat goede gebied, dus waar je een goede toon kunt produceren. En dit moet je inderdaad leren. Je moet dan dus ook leren wanneer een foute toon door fout strijken komt en wanneer er met het hars iets niet goed is (te weinig, teveel). En heel misschien is je hars niet helemaal goed meer.
En de ene hars stuift veel meer dan de andere hars, sommige hars is plakkerig en andere weer niet, sommige zwart andere bruin en weer andere helemaal transparant . En de wereld van hars blijft verbazen, zoveel struif enzoveel fijnstof, dat kan nooit gezond zijn. Maar voor een mooie klank moet je toch wat over hebben , en dus blijven we met z'n allen lekker door harsen.
Vroeger had ik gewoon een klompje ruwe gele hars, toen deden ze niet zo moeilijk. Jaren heb ik het bij gele hars gehouden, dan wel netjes in een doekje of een doosje. De laatste jaren gebruik ik zwarte hars, die bevalt me goed, je hebt er ook maar weinig van nodig,
Veel of weinig hars hangt af van hoe plakkerig de hars is. Hoe beter die plakt des te minder er op moet. Maar als er weinig op zit moet je ook weer vaker harsen. Tja, dan wordt het wel moeilijk.
