Josef Vedral sr. Josef Joachim Vedral werd geboren op 27 maart 1883 in Tsjechie en genoot zijn opleiding tot vioolbouwer bij Benjamin Potocka in Jicin, waarna hij in 1903 naar Amsterdam kwam om daar drie jaar bij Karel van der Meer te werken. Vervolgens werkte hij bij Paul Kunze in Den Haag (1906-1907). Meteen daarna vestigde hij zich zelfstandig in de hofstad. Behalve zijn medewerker Josef Musil (werkperiode 1931 - 1971), hebben onder anderen Johann Stüber, Louis Blitz en Lorenz Krumbholz hem terzijde gestaan. In later jaren werkten zijn beide zonen Nicolaas (geboren 1927) en Josef (geboren 1931) met hem samen. Nicolaas kwam helaas al jong (in 1984) te overlijden. Josef sr. hield zich intensief bezig met restauraties en nieuwbouw en maakte instrumenten in de stijl van Stradivari, Guarneri en Guadagnini. Tevens was hij expert op het gebied van oude meesterinstrumenten. Zijn werk vond erkenning, zowel bij de musici als op tentoonstellingen. Na zijn overlijden op 31 mei 1965 werd de zaak door zijn zoon Josef voortgezet. Vedral sr in zijn atelier aan de Molenstraat 19 in Den Haag. Instrumenten van Vedral sr. http://www.bonhams.com/auctions/16013/lot/253/ http://www.muziekinstrumentenfonds.nl/289/collectie/instrumenten/instrument/?id=146 http://www.bonhams.com/auctions/16013/lot/252/ Hier een viool van zoon Nicolaas Vedral http://www.bonhams.com/auctions/16013/lot/254/ Josef Vedral jr Josef Vedral jr. werd geboren op 23 februari 1931 in Den Haag en overleed op 30 september 2002 in Den Haag op de leeftijd van 71 jaar. Onderscheiding vanaf 2000: Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Herinneringen van forumleden: Remi op 25-11-2006 Zelf stond ik ooit als c.a. 10 a 11 jarig manneke in de winkel van Vedral aan de Molenstraat in Den Haag. Weken, maanden te voor had ik iets met violen en zo gehoord en was geraakt door de wonderschone klanken, ging kijken wat een viool was en vond de vorm de uitstraling van een viool zo mooi dat ik er een wilde hebben, een wilde bezitten. De vorm en de klank van de viool waren voor mij een reden om er meer van te willen weten en ik toog naar onze bibliotheek op de Mient in Den Haag. Een lieve mevrouw heeft mij geholpen en uit de boekjes die zij daar had haalde ik alleen algemene informatie. Ik wilde meer. Deze zelfde lieve mevrouw heeft mij toen verwezen naar de grote Bibliotheek aan de Bilderdijkstraat (voor Hagenaars bekend). Voor mij, als klein manneke trof ik daar de hemel op aarde aan. Prachtige boekwerken over viool, vioolbouw en natuurlijk de twee delen Hamma, “Meister Geigen der Italianische Geigenbaues” (ik hoop dat ik het goed schrijf). Kwijl, kwijl, uren, uren heb ik de bibliotheek doorgebracht en kreeg na verloop van tijd ook boeken onder ogen die niet in de open uitleen waren en eigenlijk alleen op verzoek bekeken mochten worden (een deel is nu eigendom van de koninklijke bibliotheek). Tot een van de dames, die mij natuurlijk begon te herkennen vertelde dat in de Molenstraat een vioolbouwer zit en dat als ik het zo mooi vond ik eens langs moest gaan. Gek genoeg zie ik die zelfde dame nog bijna voor mij staan, een echte bibliothecaresse met zo’n truttige geruite rok, witte blouse en een pull-over, haar haar eerst in een vlecht en deze vervolgens als een soort van knot achter op haar hoofd. Zij heeft me naar Vedral verwezen en de zaterdag er op stond ik daar met mijn moeder. Met mijn moeder? Ja, als klein manneke was ik weliswaar bevangen door de viool en inmiddels bekend met de grote Bieb. Maar mijn moeder had jaren daar voor ooit een surprise gemaakt van triplex en zo, maar in de vorm van een viooltje, Vedral heeft haar toen een beetje geholpen en er een kammetje op gezet en wat snaartjes. Maar daar sta je dan (Theo Olof) Als 10, 11 jarig manneke, het grote boek van ome Otto stevig onder de arm, natuurlijk geen woord Duits lezen en begrijpen, Maar samen met mama in de winkel van Joseph Vedral. Zijn zus ontving ons en al snel werd het duidelijk dat meneer Vedral er bij moest komen. Het ging over vioolbouw, dus zijn zus haalde hem naar voren. Jaren later besef je eigelijk dat je met een van de grote experts op het gebied van violen, vioolbouw en dergelijke hebt staan te praten. Alle aandacht voor jou, door Meneer Vedral. Een week later weer terug, dit keer zonder mama, maar met nog meer vragen. Vragen over het hout, het zagen, het gutsen en het schaven. Na bijna een eeuwigheid in de (pracht) winkel van Vedral doorgebracht te hebben ging ik met het boek van de bieb (Mockel) en een vioolschaafje weer de deur uit.. Een messing schaafje (het staat nog steeds ergens bij mijn moeder), gekregen van Vedral. Nooit heeft de heer Vedral me weg gestuurd of had hij geen tijd voor mij. Als je dan ruim vijfendertig jaar later de draad weer oppakt blijkt de heer Vedral reeds overleden te zijn. Na wat speur werk kwam ik er achter dat hij begraven ligt op de Rooms Katholieke Begraafplaats St. Petrus Banden aan de Kerkhoflaan in Den Haag. Natuurlijk kan ik het niet na laten om een bezoek te brengen aan het graf van de man waar ik zo veel bewondering voor had, en kon het niet laten om weg te gaan zonder een klein bloemstukje achter te laten, uiteraard waren het viooltjes, hoe kan het ook anders. Onderweg naar mijn werk fiets ik regelmatig door de Molenstraat en natuurlijk langs de winkel. Af en toe staat zijn zus in de winkel, achter het grote raam een beetje voor zich uit te staren. Ze is oud geworden, oud maar nog steeds dezelfde grote maar statige vrouw. Als ik haar zie dan groet ik haar en zwaai, en bemerk dat ze me niet herkent. Joseph Vedral zelf had mij wel herkend als hij nog geleefd had. Een man met een fenomenaal geheugen. Het is triest als je langs fietst en je ziet dat een deel van de voorraad hout in de winkel staat, klaar staat om opgekocht te worden, dat je ziet dat ze langzaam aan het opruimen zijn. Het liefst zou ik hebben dat zijn pand omgetoverd werd tot een museum en dat alles gewoon zou blijven zo als het nu/toen was. De enige manier waarop ik dit kan doen is door foto’s te maken. De rest is niet haalbaar. elektrovolt op 24-04-2008 Toen ik begon met altviool lessen was ik 7 jaar. Op naar Vedral, waar we door de vriendelijke oude man verwelkomd werden. Hij zei al meteen: "Ik zie het al, een halve altviool voor deze jongeman!" Ik schrok, aangezien ik rechts van mij in de vitrine een viool zag liggen zonder onderblad. "Nee, niet zoiets!" maar hij lachte en kwam met een instrument aanzetten, en dat werd mijn huurinstrument voor de eerste aantal maanden. Eenmaal ingeruild, en na een paar jaar hebben mijn ouders een instrument gekocht. Een driekwart, die wij zonder problemen steeds in konden ruilen tegen een groter instrument, zonder bij te hoeven betalen. Eenmaal overgestapt op een grotere alt, toen ik dertien was, en toen ik op mijn vijftiende stopte met altviool lessen, nauwelijks meer aangeraakt. Enkele jaren geleden begon het weer een beetje te kriebelen, en toen ik merkte dat mijn instrument inmiddels veel te klein was geworden zag ik het treurige bericht in de krant... Helaas kon ik mijn instrument niet meer inruilen daar, dus mijn aandacht verdween weer... Wat later pakte ik mijn alt in een aangeschoten en jolige bui, en ik verbaaste me over het feit dat ik nog best redelijk kon spelen ! Inmiddels ben ik drieëntwintig en bespeel hem nog steeds (en ook steeds meer), ondanks dat hij echt veels te klein is. Voor een bouwer is hij niet bijzonder genoeg omdat het een Framus duitse fabrieksviool is, maar voor mij blijft het "mijn te kleine alt" met zijn typerende mooie klank, mede doordat hij door Vedral zelf is aangepast. Inruilen zal ik liever niet doen, liever een goed passend instrument erbij ! sorry voor deze lap tekst, maar dit forum onderwerp maakte toch wat bij me los... de hartelijkheid, het fraaie pand met de grote ruimte achterin met zwart-wit geblokte vloer... en de eeuwige altviool in de etalage... dat ik altijd een mooi instrument heb gevonden...
Hierbij een interview met Josef Vedral uit het boek '400 jaar vioolbouwkunst in Nederland' https://www.dropbox.com/s/grx1sj21597yzpt/Josef%20Vedral.pdf
Herinneringen van forumleden: Wat een bijzonder leuk verhaal, Remi op 25-11-2006. Net iets meer dan drie jaar geleden besloot ik tijdens een celloconcert zelf ook cello te gaan spelen. Dezelfde dag bood een vriend mij zijn cello aan om het uit te proberen; ik had immers nog nooit een strijkstok vastgehouden. Direct maakte ik de afspraak voor mijn eerste celloles. Toch besloot ik niet op zijn gulle aanbod in te gaan, want stel je voor dat ik zijn cello zou beschadigen of in de trein zou laten staan... Mijn toekomstig cellodocent (v) leek het niet zo’n goed idee om voor veel geld en zonder enig benul van waarop te letten via Marktplaats een cello te gaan aanschaffen. Waar ik op moest letten, vroeg ik aan de verkoper (v), die violist bleek te zijn, en zij vertelde me over de na- en voordelen van deze “Excellent Cello 4/4 Warm Sound”. Ze speelde ook wat op die cello en ik was verkocht. De volgende dag vroeg ik achteraf-advies aan mijn nieuwe cellodocent, want daar was ik natuurlijk benieuwd naar. Na even zei ze: je hebt een geweldig goeie koop gedaan; het is een cello uit de stal van Joseph Vedral. Hij zal onder supervisie van hem gemaakt zijn, want anders was de prijs minstens tien of twintig maal hoger geweest. Wanneer nu mijn cello, te zien op de profielfoto, onder mijn gestrijk eens bonst, knerpt of piept, aai ik haar achteraf en laat haar weten: “Sorry, trek het je niet aan, het ligt niet aan jou, ik moet het allemaal nog leren...”
Dezelfde dierbare herinneringen heb ik ook! Wat een feest van herkenning...je bracht de zwart-witte tegelvloer weer terug in mijn geheugen! Wat een avontuur was het altijd bij hem en zijn zus! Dank voor het delen van je verhaal!
