Ik ben een poging aan het doen om uit te vinden wat maakt dat bepaalde muziek mij aanspreekt of niet. Ik heb weinig met de oudheid en middeleeuwen qua muziek, maar sommige stukken uit de Barok (1650-1750) van bijvoorbeeld Bach en Vivaldi waardeer ik weer wel. Ik denk dat dat komt door de vrij vaste structuren die aan de ene kant de muziek wat saai kunnen maken maar ook voorspelbaar en daardoor rust kunnen brengen. Gregoriaanse zang vind ik ook erg mooi. Nu blijkt dat de meeste muziek die ik echt heel mooi vind valt in de romantische periode, dus geschreven zo tussen 1830 en 1910, en kort daarna, in het Modernisme (1910-1945 ) Uit de romantiek bijvoorbeeld Debussy, Grieg, Brahms, Tchaikovsky, Mendelssohn, Chopin, Schumann, Dvorak, Faure, Saint Saens... en uit het modernisme Poulenc, Bartok, Satie De muziek uit de Romantische periode wordt gekenmerkt door complexere harmonieen, moeilijkere ritmes en emotie en drama. Er is ook veel ruimte voor fantasie. Daarna blijft er veel aandacht voor melodielijnen en sfeer... deze periodes vallen samen met de industriele revolutie... Ik vind het wel interessant om te kijken hoe de muziek uit de periode die je aanspreekt dan weer aansluit op de kenmerken uit die periode. Bijvoorbeeld oorlog of juist opbouw na oorlog, industriele revolutie en dergelijke. Na de tweede wereldoorlog werden waarden opnieuw vastgesteld en dit beinvloedde de muziek uiteraard ook. Over het algemeen houd ik niet zo van modernere muziek, omdat me dat vaak te chaotisch word, dat ik het niet meer kan volgen. Maar er zijn uitzonderingen. Onderzoek is in ontwikkeling Hebben jullie ook een voorkeur voor muziek uit een bepaalde periode en een idee waarom?
Ik zit op het moment juist in een 'cellodip', omdat ik het even helemaal gehad heb met klassieke muziek. Er zijn enkele stukken die ik mooi vind, maar ik zal zelden voor mezelf klassieke muziek opzetten.
He, balen voor je! Maar er is nog zoveel niet-klassieke cellomuziek! Filmmuziek, latin, popmuziek, keltisch bijvoorbeeld. En dan echt niet op onhaalbare niveaus. Ga voor de lol eens kijken naar het aanbod van Stretta muziek (ik heb daar geen aandelen!) voor wat betreft het niet-klassieke aanbod. Je kunt bij heel wat boeken nog digitaal een beetje bladeren en zelfs geluidsopnamen horen voor een indruk. http://www.stretta-music.com/en/sheet-music/strings/cello/pop-jazz-etc/ Waarschijnlijk kan je docent je ook een beetje uit de dip helpen, door je oefenmateriaal mee te geven die niet zo klassiek klinkt. Eerlijk gezegd kan ik mij wel voorstellen dat dat hele klassieke repertoire op gegeven moment even helemaal niet meer fijn valt. Vooral ook als je zelf al niet zo graag uit jezelf zulke muziek op zet. Zelf ben ik juist Bach weer heel erg gaan waarderen, terwijl ik vroegûh dus echt geen Bach wilde. Debussy en Ravel waren favoriet, ook Chopin, Beethoven, Haydn en Mozart. Ik denk ook dat voorkeuren met eigen fasen en gemoedsstemmingen te maken hebben. Daarnaast vind ik het ook interessant om composities en muziekpraktijk tegen het licht van de historische ontwikkelingen in het algemeen te plaatsen. Leuk, daar gaan we dus lekker over nadenken, onderzoeken wellicht.
Wat ik bij mijzelf merk, is dat ik in de loop van de tijd meer stijlen ben gaan waarderen. En dat ik laatste jaren zowel plezier heb aan klassiek én volksmuziek én klezmer én rags, latin, pop. Daarbij wissel ik het heel graag af. En dat. terwijl ik dus op de piano erg klassiek geoerienteerd was en daaronder vielen ook nog Debussy en Ravel. Ik ben dus eigenlijk heel erg veranderd, maar eigenlijk dus verder ontwikkeld. Maar ik ben dus ook benieuwd naar de ideeën van anderen (@jis77 natuurlijk ook!).
Ik heb het wel eens vermeld hier op het forum hoe ik denk over de nieuwe stijl in composities van bijvoorbeeld Straver. Heb ook geprobeerd die composities geheel uit te luisteren, maar halverwege moet ik stoppen om mezelf niet gek te maken. Iets vergelijkbaars heb ik geprobeerd met jazz, omdat ik meende dat je daar heel veel en vaak naar moest luisteren omdat te ontdekken wat anderen al hadden ontdekt. Heb dat een aantal maanden volgehouden. Ben daarbij begonnen met die hele fraaie improvisaties van Louis van Dijk, die naarmate de maten oplopen verzandden in voor mij ontoegankelijke muziek om vervolgens weer terug te keren naar wat ik weer kan bevatten. Het zal niet aan de muziek liggen want er zijn er die het prachtig vinden. Blijf ik dan vastgeroest in de keuzes van weleer? Nee, dat zeker niet. Ik ontdekte een jaar of 25 geleden Gabriel Fauré en dat gebeurde doordat ik gevraagd was om als violist deel te nemen aan een ad hoc orkest waar men het Requiem van Fauré wilde uitvoeren. Ik kende Fauré niet(!) en werd er door gegrepen. Daarna veel meer werken van Fauré opgezocht en beluisterd. Zo kan het gaan. Maar het blijft denk ik wel allemaal binnen een kader van herkenbare melodielijnen en 'begrijpbare' klanken.
Hoe ben je dan ooit tot de keuze gekomen om cello te gaan spelen? Want dat is toch een instrument wat verbonden is met oude tradities. Dan kom je toch al heel gauw terecht in de klassieke werken?
