Bowed Electricity - door Martine Mussies Het zijn de nieuwste instrumenten. Klassiek, maar vooral gebruikt in de popmuziek. De meeste mensen hebben er al wel eens eentje gehoord of gezien, maar dan vooral op de televisie…. de elektrische familie Strijker. In dit ezine vind je een artikel uit Encore!Magazine over elektrische strijkinstrumenten. Meer E!M is te downloaden vanaf www.encoremagazine.nl Elektrische strijkinstrumenten zijn er vanaf zo’n 300 euro, in viool, combi viool/altviool, altviool, cello en contrabas en ze hebben vaak een moderne uitstraling, met gewaagde modellen in hippe kleuren. Maar hoewel het grote publiek ze nog ontdekken moet, zijn ze eigenlijk al zo modern niet meer. De eerste advertentie van een elektrische viool duikt in 1938 plotseling op in de catalogus van een Amerikaanse muziekwinkel. Hij is van het merk “National” en strikt genomen semi-akoestisch. Een “gewone” National viool werd omgebouwd met een volumeknop onder het rechter f-gat en een pickup in (of vlak onder) de kam. Lees het volledige artikel: [website op verzoek verwijderd]
Het artikel van Martine Mussies (eigenlijk meer een wervende tekst voor NoName#2's Toko) bevat een aantal storende fouten; de ergste is wel de bewering dat alle E-violen zouden werken met electrodynamische elementen (zoals bij een E gitaar) terwijl in de praktijk bijna alle tegenwoordige E violen met piëzo techniek werken, enkele uitzonderingen daargelaten. Ook de bewering dat aan akoestische violen toegevoegde elementen duur zouden zijn slaat als de spreekwoordelijke tang op een varken. Het ware beter wanneer mevrouw Mussies zich eens in de materie verdiepte en niet zou volstaan met een paar bijeengeraapte kreten van Google. Het ware ook beter dat NoName#2 -die zich nog wel "dé E violen specialist van NL" noemt ook wat kritischer zou tonen bij de selectie van haar scribenten.
Ik heb wel de link aangeklikt, maar krijg eigenlijk helemaal geen magazine aangeboden. Wel allerlei opties als een aantal categorieën en filmpjes waar ik niets mee kan. Dus waar vind ik dan hetgeen Mussies schrijft over elektrische strijkinstrumenten? Kennelijk heeft Bert het wel kunnen vinden, maar goed die is ook nogal gewiekst in dat soort zaken.
Nee Frits, je moet je ook inschrijven voor het E magazine van NoName#2, een wekelijkse bron van vermaak voor alle strijkers! Daarin staat het "artikel" (is misschien ook een te groot woord!) Wellicht is Martine Mussies tijdig tot inkeer gekomen en heeft ze het artikel van haar eigen magazine gehaald!
Bert, ik heb me een hele tijd geleden al 'geabonneerd' op NoName#2's E-zine. (Overigens is het volgens mij een maandelijkse uitgave). Ik heb even gekeken naar wat er in dat E-zine geschreven staat. En daar staat inderdaad het een en ander over de ontwikkeling van de E-viool. Al lezende zie ik staan, dat een opneemelement bestaat uit "een stuk metaal met zo’n 7000 omwindingen van staaldraad." Ik denk eerder dat het zeer dun koperdraad is met een isolerend laagje schellak, maar een kniesoor die daar op let. Samenvattend: in encoremagazine kan ik niets vinden over elektrische strijkinstrumenten!
E violen hebben tegenwoordig meestal juist NIET een element met omwikkelde spoel, maar een plaatje met een piëzoelement. Zo'n basisfout maakt de rest van het "artikel" bepaald niet geloofwaardiger.
Nieuwe ontwikkelingen: Magnetodynamisch element is voor viool onbruikbaar omdat de snaren (op de E na) niet vervaardigd zijn van een magnetiseerbare metaallegering. Een alternatief is een piëzo-element dat geplaatst wordt in de kam. Daarvoor moet het element in de kam worden gemaakt. Er zijn ook violen die het element al in het instrument hebben geïntegreerd. Een heel andere en intelligente oplossing als prototype kwam ik elders tegen, waar het een optische pick-up betreft. In dit geval wordt een lichtstraal gericht op de snaar en brengt de trilling een modulatie tot stand. Het gemoduleerde licht wordt opgevangen door een fotodiode of fototransistor en wordt elektronisch omgezet naar een audiosignaal. Er is echter –ook aan dit systeem- een nadeel, want de snaar bevindt zich altijd tussen de uitgezonden lichtstraal en de ontvanger (fotodiode). Daarmee is de bespeelbaarheid beperkt(er). Ook hier werd een oplossing bedacht door het hele systeem in de reflecterende manier op te bouwen: zowel de emitter als de ontvanger (de sensoren) onder de snaar plaatsen. Dit doet geen enkele concessie aan de bespeelbaarheid en geeft de strijkstok alle ruimte. Maar ook hier is de technische uitvoering een beperking omdat het omgevingslicht het signaal beïnvloedt. De nieuwste ontwikkelingen op dit gebied betreffen een IR-gemoduleerde lichtstraal (GaAs IR-diode) met het opname-element gemonteerd aan het einde van de toets. Het omgevingslicht heeft dan geen invloed meer. Ieder opname-element kan afzonderlijk worden gericht en dus geoptimaliseerd voor het beste resultaat. De afbeelding laat een bovenaanzicht zien (proto-type): en hier de montage aan de toets: Zoals eerder gemeld is het ontwerp nog in ontwikkeling. Het grote voordeel ten opzichte van reeds bestaande systemen is het grote dynamische bereik zonder waarneembare vervorming. Er zijn ook nog op te lossen problemen aanwezig: zo zal bij het aanzetten van de strijkstok op de snaar dat specifieke geluid moeten worden gereduceerd. Dat is overigens bij alle pick-up systemen een groot probleem! Men denkt door verplaatsing van de sensoren een aanzienlijke winst te behalen in het reduceren van aanzet geluiden. Voor wie het allemaal eens wil nalezen heb ik het artikel (Engels) erbij: http://articles.ircam.fr/textes/Leroy06a/index.pdf Misschien interessant voor iemand die het 'neusje van de zalm' wil op dit gebied. Geen idee wat het allemaal gaat kosten.
