De viool waar ik het meest op speel is een handgebouwde viool door de Tsjech Jan Lorenz, waar ik heel erg tevreden over ben. Het is een relatief jong instrument (tien jaar oud), maar ik merk duidelijk dat naarmate ik het instrument meer bespeel hij beter en vooral warmer van klank wordt. De viool groeit als het ware met me mee en dat geeft een band. Ik hoop dat ik de rest van mijn leven hierop mag spelen. Daarnaast bespeel ik de violen die ik verkoop, dus verschillenden oude Franse en Duitse violen die ik opknap, Chinese handgebouwde violen en een aantal soorten elektrische violen (eerst de Yamaha SV200, daarna ben ik gaan spelen op het professionele instrument wat ik uit China heb geïmporteerd).
Momenteel bezit ik alleen de yamaha SV-200. Maar ik woon ook in een studentenhuis en ik denk dat mijn huisgenootjes het bijzonder arelaxed zouden vinden als ik akoestisch ga spelen. Komt wel weer na mijn studie.
Apart om te zien dat je ook zelf viool speelt, ik dacht altijd dat vioolbouwers geen noot spelen, dat is kennelijk niet zo.
Lijkt me ook een beetje onhandig wanneer vioolbouwers geen noot zouden kunnen spelen. Als je het nog niet kunt moet je op de vioolbouwschool onderwijs volgen om op z'n minst redelijk viool te kunnen spelen. Dat heeft ten doel, om het instrument wat werd gemaakt ook op haar klankeigenschappen te onderzoeken. Je moet toch weten hoe 'ie klinkt? Dan is de enige oplossing het zelf te leren en testen maar. En wat te denken bij onderzoek naar problemen bij een instrument van iemand anders? Sommigen laten er een tweede mening op los, door een ander op het instrument te laten spelen en ze te laten vertellen wat ze er van vinden. Wat dat laatste betreft, heb ik dat laten doen bij een van mijn door mijzelf gebouwde akoestische gitaren, omdat ik zelf geen gitaar spelen kan. Want een stelletje akkoorden kunnnen spelen heet bij mij nog geen gitaarspelen. [Je kunt tenslotte niet ieder instrument bespelen ]. Ik weet trouwens niet of NoName#2 een vioolbouwer is. Frits
Even kijken, Een Francesco Rugeri uit ik geloof 1684 en een Gullio Degani. Voor de rest een Moderne Chinees. De Degani is mijn faforiet, werkelijk een pracht instrument. Remi
"Een Francesco Rugeri uit ik geloof 1684 en een Gullio Degani. " Zoals we allen weten: beide kopieën! Want zo heb ik hier een stuk of vier Stradivari's! Allemaal gebouwd in de 18e-eeuw, volgens het label. Frits
De vraag was niet of iemand het geld er voor over heeft of het heeft liggen, maar welk instrument iemand zo al thuis heeft en bespeelt. Remi suggereerde de lezers iets kostbaarders in huis te hebben dan in werkelijkheid het geval is. Omdat ik Remi al langer ken dan vandaag, kon ik ook met zekerheid beweren dat het geen authentieke instrumenten waren. Trouwens in een andere categorie op dit forum heeft Remi daar zèlf uitgebreid verslag over gedaan. Indien gewenst kan ik daar nog wel een linkje aan verbinden, zodat een ieder het met eigen ogen kan zien (= lezen). Frits
Toen ik vorig jaar mijn nichtje van 9 op haar viool zag spelen dacht ik "wat zij kan, kan ik ook". Een paar maanden later vertelde ik tegen een schoonzusje van mij (niet de moeder van dat nichtje) dat ik met een gehuurde viool vioolles had zei ze "In de kelderbox ligt er nog een van mijn eerste moeder". Die had er tot aan de oorlog op gespeeld. Hij zag er niet uit maar heb hem toch in dank aangenomen en laten restaureren. Het is een Leon Bernadel uit 1926. Hij is erg mooi om te zien en ik zou hem niet graag missen al denk ik wel dat er violen zijn met een mooiere klank. Maar omdat de eerste moeder van de vrouw van mijn oudste broer er op gespeeld heeft gaat hij dus nooit weg. Een simpel verhaaltje maar ik denk dat als violen spreken konden..........
Violen spreken ook Een nieuwe viool die in een warm klimaat ligt gaat anders klinken door de jaren heen dan een viool in een koud klimaat, zo kun je uit de klank een heel verhaal opmaken.
Ik ben ook geen bouwer, ik ben violist en vioolhandelaar, die ook wat service biedt ten aanzien van de violen. Ik vind het voor mijn zaak een groot voordeel dat ik stukken voor kan spelen en instrumenten kan demonstreren. Met name beginnende violisten vinden dit erg prettig. Of gevorderde/professionele violisten die het instrument van een afstandje willen beluisteren. Ik krijg vaak als compliment dat ik een van de weinig vioolverkopers (of bouwers) ben die zelf nog een aardig robbertje viool speelt.
Mijn altviool is een Chinese fabrieks, die echter wel naar mijn smaak is gemaakt door Kees Roos uit Noorden. Mijn gewone viool is geloof ik ook een fabrieks, geen idee waar vandaan. Dan heb ik nog een kleiner (decoratie) viooltje, daar zit geen etiket in dus ik vermoed ook een fabrieks... Ik ging laatst altviolen proberen bij verschillende vioolbouwers. Eén merkte op dat ik nauwelijks verschil merk tussen een goede (handgemaakte) alt en mijn eigen. Dus zo veel verschil zit er voor mij niet in. Veel mensen pronken met hun viool van een bekende bouwer, maar ik ben zeer tevreden over mijn fabrieks Laura
Ik heb dan wel geen viool (maar mijn dochter speelt op een stradivarius kopie van ongeveer 40 jaar oud, geen bijzonder instrument maar ze speelt er graag op) Ik speel zelf op een cello van Franz Sandner, pas 3 jaar oud, maar zoals al eerder te lezen van een andere schrijver merk ik ook aan dit instrument dat de klank groeit en zich ontwikkelt. En inderdaad, dat samen groeien schept een band.
Ik heb meermalen meegemaakt, dat ik mensen op mijn eerste Tsjechische fabrieksviooltje liet spelen en ze dachten dat het een heel duur instrument was. Dat kwam omdat ze niet wisten dat het een fabrieksviooltje was. Het probleem is ook, dat lang niet iedere violist in staat is verschillen te horen en te bemerken. Als dat het geval is, hoef je je (nog) niet druk te maken over de aanschaf van iets anders . Daarbij speelt het psychologische effect een enorme rol mee: zo lang iemand denkt dat het een top instrument is klinkt het meteen heel anders, althans zo wordt het ervaren! Een bekend verhaal in dezen is, dat de cellist Pablo Casals, tijdens een celloconcert eens niet een keer op zijn Stradivarius speelde maar een tweede keus instrument. Lovende woorden over dat prachtige instrument, en "je kunt wel horen dat het een Stradivarius is hè?", deed de menigte met stomheid zwijgen toen Pablo uiteindelijk maar eens zei, dat het niet de Strad was! Frits
