In dit kader is het toch interessant om de bijdrage van Cellobouwer te lezen, ook al lijkt het op een advertentie. Die schijnt iets nieuws uitgevonden te hebben wat veel beter werkt dan de traditionele wolfdoders.
Ik heb het even gelezen, maar ik vind het jammer dat er weinig gezegd wordt. Ik ben bijvoorbeeld nieuwsgierig naar wat het ding doet en op welke manier het bevestigd is. Want wat is snel te verwijderen en laat geen beschadigingen achter? Het is mij allemaal nog een beetje vaag...
Nu ben ik toch ook nieuwsgierig geworden! En ik speel niet eens cello! Het artikel wat te vinden is via: http://www.devioolbouwer.nl/Cello wolfdoder.htm zegt inderdaad niet veel meer dan dat er een bepaalde hoeveelheid massa (gewicht) op de juiste plaats wordt aangebracht. Daar is niets nieuws aan, want al heel lang is bekend dat wààr er onbalans heerst in de dikteverdeling, dit gemakkelijk is te localiseren. Daarvoor zijn twee personen nodig waarvan de één de wolftoon aanstrijkt en de ander met behulp van een of twee vingers de plaats opzoekt waar de wolf opeens (nagenoeg) verdwijnt. De enige noviteit die ik erin zie is de bevestiging, die naar ik vermoed magnetisch gebeurt. Aan de binnenzijde van het bovenblad zal dan ook een magneetje zitten. Dat het 'dodertje' door de vioolbouwer geplaatst dient te worden, zal te maken hebben met het inbrengen van dàt magneetgedeelte. Verschuiven kan dan vrij simpel. Met een beetje teflon of vilt beplakken zal beschadiging van de lak (bovenste oppervlak) voorkomen. De auteursrechtensituatie is nog niet duidelijk (zie de pagina in Wikipedia) zodat mij wèl duidelijk is dat hier nog geen beschermd product op de markt gebracht wordt. Ik kan ook geen patent vinden. Het product is denk ik ook niet geregistreerd, hoewel het merkteken ® natuurlijk heel gemakkelijk te plaatsen is. Als ik meneer Katzie was, zou ik zo snel mogelijk dit product beschermen en registreren, want het is heel gemakkelijk zèlf te maken. Frits
Beste mensen, De Wolfdoder van dhr Katzie die op mijn site staan zijn wel degelijk een geregistreerd product en zijn voorlopig alleen via het Atelier te verkrijgen. Daar dit product nog maar met mate geproduceerd kan worden is er verder nog geen uitbundige reklame voor gemaakt.
Ha, gelukkig maar, want een veel belovend concept verdient een eerlijke kans! Echter een geregistreerd product kan toch heel simpel worden nagemaakt en onder een andere naam op de markt worden gebracht. Of er een Europees patent aan verbonden is, laat Hendriksen zich niet over uit, zodat de aanname gerechtvaardigd lijkt, dat hier (nog) geen patent voor bestaat. Frits
Een andere wolfdoder, die met hetzelfde principe werkt, kwam ik onlangs tegen. Massa aanbrengen op het niet-klinkend deel van de snaren. Het naar voren of naar achteren verschuiven van het 'tuigje' moet de wolftoon doden. Het schijnt te werken en hier speelt de massa weliswaar een rol, die -naar het lijkt- eenzelfde rol speelt en effect heeft, als het naar voren of naar achteren verplaatsten van het staartstuk. Want zo’n verplaatsing van het staartstuk bepaalt de lengte van het niet-klinkend deel van de snaren en daarmee dus de frequentie. Ik denk dat dit heel simpel zelf in elkaar te zetten is: een paar stukjes lood bij de hengelsportzaak, een tweetal trekveertjes (te verkrijgen bij de betere ijzerboer, dus niet GAMMA en dergelijke ) en uittesten maar. Het plaatje is van een cello en die zijn veel vaker behept met een wolftoon dan violen. Dit verhaal (en plaatje) zou misschien wel interessant kunnen zijn voor cellisten (zoals: Lise, Ducky etc.). Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat ik door Lise op het idee gebracht werd hier eens naar te zoeken door een post elders op dit forum. (Klacht over weinig onderwerpen die een cello betreffen geloof ik). Frits
Ik heb gewoon een standaart wolfdoder. En zoals eerder te lezen is, hij temt de wolf vrij goed, maar niet altijd. Zeker bij veel temperatuurverschillen, veel vochtigheid en warmte gaat het minder goed, en af en toe verschijnt een lichtere wolf op een andere toon. Maar dan moet ik even opnieuw schuiven met de wolfdoder en meestal gaat het dan wel goed. Al een aantal keer heb ik een beetje overwogen om zo'n bolletje te gaan gebruiken, maar zo erg heb ik er nu ook weer geen last van. Leuk om te weten is misschien dat mijn sordine ook nog een beetje mee helpt. Die zit standaard tussen de snaren geklemd (ik heb zo'n rondje) en daarmee geeft die net dat kleine beetje extra gewicht dat ik nodig had. Volgens mij dan. Want ik merkte wel verschil, mijn cello lerares vond het raar, maar omdat die geklemt zit zou het wel kunnen. (Nadeel is dat ik de sordine los moet maken van de snaren om langs de wolfdoder te komen). Leuk trouwens, dat je o.a. aan mij dacht. Wolftonen hebben nog steeds wel mijn interesse, en hoewel ik niet altijd actief reageer, meelezen doe ik nog steeds graag! Daphne
De wolfdoder waarnaar het plaatje verwijst heet dus “Eliminator” en is in drie frequentiegebieden te verkrijgen: es-f, d-e en e-fis (voor cello wel te verstaan!) Die verschillende tonen hebben te maken met het gewicht van de “kogel” die eraan bevestigd is. Je zou zo’n ding eens ‘op zicht’ moeten hebben om het gewicht van de “kogel” te kunnen bepalen. Hoef je het werk wat een ander allemaal al gedaan heeft niet nog een keertje over te doen. ‘k Vind het wel een prijzig gevalletje: €57,50 maar liefst! Moet veel goedkoper zélf te maken zijn, zeker voor iemand als ik, die nagenoeg alles op z’n minst een keer zelf gemaakt moet hebben (staartstuk, kinhouder, stemsleutels etc.) Frits
Dat idee van een "vissersloodje en twee veertjes" is iets te simplistisch, gezien het volgende citaat uit de beschrijving van de leverancier: "Der Wolfdämpfer arbeitet nach dem Resonatorprinzip. Er besteht aus einer metallischen Hohlkugel, die an zwei Federn aufgehängt ist und in ihrem Inneren eine kleine Stahlkugel enthält, die in eine Flüssigkeit eingebettet ist. Beim Anstreichen eines normalen Tons ruht die Kugel in ihrer Flüssigkeit und der Dämpfer ist unwirksam. Sobald aber der Wolfton angestrichen wird, gerät die Hohlkugel in Resonanzschwingungen. Die Stahlkugel im Inneren beginnt etwas zu schweben und sich langsam zu drehen. Durch diese Beweglichkeit wirkt sie dem unsteten Wolfstottern entgegen und glättet den Ton." Voor zover ik weet is het idee door een patent omkleed, maar Frits vindt vast de patentbeschrijving en wellicht een mogelijkheid om het te ontduiken. Overigens kan het geen kwaad toch met een vissersloodje en twee balpenveertjes te experimenteren; het lijkt me niet uitgesloten dat het ook nog werkt! Het is een goed idee een helder en duidelijk verhaal over wolftonen en wat eraan te doen mee te nemen, maar alles tegelijk is wat moeilijk.
Een 'normale ' wolfdoder, daarmee bedoel je zeker zo'n metalen buisje dat aan de binnenkant gevoerd is met rubber? Ik heb begrepen dat die eigenlijk alleen maar dempen en verder niet zoveel. Met een gewicht kan je de wolf verplaatsten, bij voorkeur naar een frequentie tussen twee tonen in. Dat heb ik een poosje gedaan (http://newharmonymusic.com/accessories.htm , even naar Wolf Note Suppressors scrollen). Dat werkte behoorlijk goed. Maar sinds ik een nieuwe stapel heb, gebruik ik echter niks. De wolf is nl. nu heel goed te controleren tijdens het spelen.
Bert: ik ga een keer op zoek of er een patent van bestaat. Vaak vind je daar toch het erachter liggende idee. Want ik begrijp dat het een stalen kogel in een tweede kogel is. De binnenste stalen kogel schijnt zich vrij te kunnen bewegen (gaat roteren) in een vloeistof, opgewekt door trillingen van de tonen. De zwaartekracht wordt hier kennelijk genegeerd? Vreemd verhaal maar goed ik weet het fijne er (nog) niet van. Wat me later opviel was de wel heel slimme(?) manier van de indeling van de werkingsfrequenties: d-e, es-f en e-fis. Stel je hebt ontdekt dat je wolftoon steeds optreedt bij de e, dan heb je drie mogelijkheden. Alle drie de wolfdoders pakken nu juist die frequentie. Dus als je pech hebt werkt het niet bij de eerste keuze en een nog grotere pech wanneer ook de tweede keuze niet blijkt te werken. Ik denk overigens wel dat je de niet-werkenden weer kunt terug brengen bij de leverancier. Frits
Het is juist, dat een cello met wolf, soms door goede "reglage" van kam, stapel, lengte van de aanhangsnaar, gewicht van de snarenhouder etc, behoorlijk kan verbeteren. Helaas is een nieuwe stapel geen panacee tegen wolf; bij jou werkte het; tel je zegeningen. De meest bekende wolfdoder werkt door een combinatie van gewicht en demping.
Frits, ik kan me voorstellen dat ik een proefset van drie stuks achter de hand ga houden; je stuurt dan de minst effectieve terug.
Ach ja, dergelijke zaken vallen me gewoon meteen op. Een 'beetje' accuratesse is wel gewenst, zo wel in de vioolbouw als in de formulering van antwoorden. Maar ik begrijp dat je de twee wolftoondoders die niet voldoen weer terug neemt. Da's mooi meegenomen! Frits
Kwam ik zo juist tegen in dit artikel: http://www.stringsmagazine.com/article/129/129,3240,YourInstrument-2.asp “And, as I learned from Anner Bylsma some years ago, you can lessen the severity of a wolf tone by placing an available left-hand finger on another string at the pitch of the wolf or an octave of it”. M.a.w. door het plaatsen van een nog niet bezette vinger van de linker hand op die plek van een andere snaar waar de wolffrequentie zit, kan die bedwongen worden. Lijkt me wel heel lastig spelen, zeker wanneer de vrije vinger niet altijd ter beschikking is in een bepaalde positie. Heeft iemand van de cellisten onder ons hier ervaring mee? Laat het ons dan weten s.v.p. Frits
Het is al een oude discussie, dus misschien is er wel geen lezer meer voor, maar hier dan toch mijn bijdrage: Sinds de zomer heb ik zowel een nieuwe cello als een nieuwe cellojuf. Zij was zeer opgetogen over mijn wolf. Ik moest de wolf koesteren, ermee spelen, `m juist te pakken zien te krijgen om zo de techniek voor de rechterhand te verbeteren. Laat `m wauwen, stotteren, overslaan. Maar dan op commando. Zelden eerder zo snel mijn strijktechniek verbeterd. Jos
Een heel creatieve benadering waarbij ik een heel eind kan meegaan in de beredenering, omdat geleerd wordt de Wolf beheersbaar te krijgen, echter heb ik toch liever een instrument dat geen Wolf heeft, want dan hoef je al die inspanning niet aan te wenden voor de maskering ervan en kun je je richten op de toonvorming die juist de toon doet klinken in al haar nuanceringen. Frits
