Het eerdergenoemde boekje van Wurfbain memoreert overigens ook de stapel-experimenteer-ziekte van sommige strijkers. Voorbeelden uit een ver en een wat minder ver verleden zijn (waren) Ole Bull en Mischa Elman. Maar de eerste prijs gaat uit naar de cellist Bernard Romberg die, ik citeer: 'zich zelfs niet ontzag een gat te laten maken in een der zijkanen van zijn mooie Stradivari cello, opdat hij des te gemakkelijker de stapel-verplaatsingen zou kunnen controleren'. :/ Ach ja. Hopf
