De intensiteit van de compositie Kol Nidrei van Max Bruch heeft een aantal mensen geïnspireerd een project te starten, waarbij aan diverse musici gevraagd zou worden om iets te componeren en ook uit te voeren met Kol Nidrei als hoofdthema. Op het internet is daar het één en ander over te vinden. Wat mij trof was een compositie van Erhu-speelster Patt Chan, met Marjolaine Fournier op de Viola da Gamba. Zeer intens, bijzondere harmonie. https://www.kolnidre.org/chan-kol-nidre/ (even naar beneden scrollen tot "listen" en verder wijst het zich vanzelf) De rest is verder ook aardig om te lezen. NB er is ook nog een trio contrabas-trompet-piano in het kader van dat project te horen met weer een hele andere vertolking, hoor Jolliet Kol Nidre, daar hebben ze zelfs twee versies van.
Ik heb het geheel uitgeluisterd. Je kunt er goed naar luisteren. Daarmee bedoel ik dat het mij niet verveelde. Ja, inderdaad een bijzondere combinatie waarin ik de Erhu hier en daar 'betrap' op overmatig vibrato. Dan wordt het weer even heel erg Chinees en dat staat me dan tegen. Maar gelukkig niet overal en continu. Daar waar dat vibrato op een bescheiden manier gebeurt vind ik het niet storend en past het wel.
Dat vibrato en dat het dan heel erg chinees wordt en dat dan wat tegenstaat, dat begrijp ik. Ik las ergens dat de Chinese speelster in dit stuk ook uiting wilde geven aan de ellende die haar familie heeft ervaren met Japanners in de periode van de 2e wereldoorlog. Dat in het spelen een verbinding wordt gelegd met het leiden van de Joden en het lijden van de Chinezen. Je kunt dat lijden alleen niet op een grote hoop gooien.
