Als cello speler ging ik me al gauw interesseren in wat de verschillende snaren teweeg brengen. Ik ben benieuwd naar ervaringen van anderen. Luisteren naar cellisten en vioolbouwers, en ook zelf uitproberen, leverde dit beeld op: Geweldige mogelijkheden geven Larsen, Kaplan, Jargar, Evah, Helicore, Obligato. Larsen: vooral medium (gewone Larsen) en de soft-soloist: rijk, warm, mild en krachtig. Zelf kom ik (opnieuw, na wat probeersels) uit op gewone Larsen medium. Tegelijk leerde ik natuurlijk dat het per cello en per cellospeler anders uit kan pakken. Cellospeler: wat zijn jouw ervaringen?
Dank jullie wel, Willeke en Bert, voor het welkom. Mondeling maakte ik mee dat tips aan elkaar geven veel waarde heeft. Tips geven en ontvangen via dit forum lijkt me ook leuk en zinvol. Laatst vertelde een cellospeler mij 'oh, die a-snaar is zo schel, ik ben geneigd deze te ontwijken in het orkest'. Natuurlijk kon ik aanreiken '.. je zou eens kunnen proberen ...'. Dat werkte. Regelmatig keek ik op dit forum; nu ga ik meedoen!
Mijn cello kent, net als de meeste cello`s, het probleem van een te schelle A. Dat was altijd het zorgenkindje. Geen idee met wat voor snaren ik ooit begonnen ben. Een vioolbouwer noemde ze ooit badkuipsnaren, omdat de klank nog het meeste weg had van de lompe galm in een badkamer. Mijn eerste set echte snaren was Jargar medium. Hemeltjelief wat een sprong vooruit was dat. Alsof ik een heel nieuw instrument had. Behalve die A hè. Anders strijken hielp al wat. Toch maar eens een andere snaar geprobeerd. Eerst Jargar soft, toen Larsen medium en uiteindelijk Larsen soft. Gaandeweg ging ik elke snaar vervangen door Larsen medium, op de A na. Van de staalsnaren is Larsen gewoon de mooiste. Echter ... intussen ben ik overgestapt op darmsnaren. Moeilijke dingen. Ze zijn heel streng. Ik kom niet meer zomaar weg met een beetje slordig strijken. Daar staat tegenover dat de klank, als het lekker gaat, zoveel interessanter is, zoveel rijker. Ik ben echter daarmee ook terecht gekomen in een nieuw en nog complexer terrein van snaar-keuze-mogelijkheden. Als je benieuwd ben wat ik bedoel kijk dan maar eens op de site van the Stringking. (even ter waarschuwing: onder dezelfde naam opereert ook een webwinkel in sexy lingerie. Die bedoel ik dus niet !!!) Lindeman in Amsterdam heeft me na telefonisch overleg een prima A toegestuurd. Iets dikker dan de gewone A, hetgeen `m zachter en warmer maakt. Merk Aguila.
Ha Jos, Wat een interessant verhaal. Jouw snaarwisselingen kan ik me goed voorstellen en het lijkt op de weg die ik ben gegaan. Tenminste, tot het punt waarop je bij Larsen medium uit kwam, met a-soft. Ja, dan de verrijking met darmsnaren .... . Dat terrein boeit me zeer. Wat een puurheid kan er klinken! Tegelijkertijd: ik ben er niet aan begonnen. Dat werd nog versterkt toen ik cellist Sollima hoorde. Zo geweldig (op metalen snaren) en als hij oude muziek speelt is dat zo stijlvol en historiebewust, dat ik dacht: dan maakt wel of niet darm- ineens niet meer uit. In Amsterdam zag ik Anner Bijlsma (in principe vindt hij dat elke cellist naar darm moet) hevig applaudiseren voor Sollima die Bach speelde. Wat mijzelf betreft: barokcellisten en darmsnaren inspreren zeer. Tegelijk is een mooie cello, stijlvol bespeeld, met heel mooie snaren zoals Larsen een fantastisch 'all round' instrument.
Ik moet bekennen dat er wel eens momenten zijn dat ik een beetje spijt heb van mijn overstap, omdat het echt wel moeilijk is soms, en frustrerend. Daar staat tegenover dat als het lekker gaat, dan komen er klanken uit mijn toch eenvoudige cello, die me meer ontroeren dan toen ik op staal speelde. Soms is dat zo hè, dat de beloning in overeenstemming is met de inspanning.
Ja, als je beloond wordt met ontroerende klank uit je eigen cello is dat heel wat waard. Inderdaad een afweging: hoeveel extra inspanning nodig voor welk resultaat. Er zijn ook cellisten die per situatie wisselen van snaren. Franse cellist Queyras zet er, als hij barok gaat spelen, een andere kam en darmsnaren op. Mijzelf lijkt wisselen niet fijn. Van Obligato (kunstof metaal omwikkeld, 'k heb ze op een andere cello uitgeprobeerd) wordt wel gezegd dat het tussen darm en staal in zit, qua gevoel en klank. Pirastro Passione (geen ervaring mee) werkt met darm, versterkt met kunsstof. Een stabiele darmsnaar. In jouw situatie, Jos, zou ik misschien eens een maandje terug gaan naar Larsen, daarna weer darm, om beide ervaringen naast elkaar te zetten. Naast de boeiende ervaringen met snaren: of de klank van mijn eigen cello me raakt hangt ook af van mijn eigen stemming, de temparatuur en luchtvochtigheid merk ik.
Dank je voor deze aanvulling. Ja, te veel wisselen en disbalans ... . Dit komt ook overeen met mijn ervaring: met een vaste set mooie snaren komt het instrument tot rust. Na wisselen en uitproberen was ik dan ook blij met een conclusie. En de vioolbouwer adviseerde: 'k zou het zo laten'. De interesse blijft wel: vooral als een cellospeler onvrede heeft is het zo leuk dat er vaak enorme verbetering mogelijk is door een andere snaar.
De klankervaring hangt soms ook van je eigen gemoedstoestand af. Een andere keer op een andere dag speelt dezelfde cello 'opeens' veel lekkerder. Ra ra, hoe kan dat?
Een goede klank heeft bijna altijd te maken met ontspannen spelen. Het omgekeerde is ook waar. En wat die snarenwisseling betreft: Stokkenbouwer Henk te Hietbrink vertelde me ooit de anekdote over een violist die heel veel werk maakte van het zoeken naar de perfecte stok. Zijn leraar zou toen gezegd hebben: zonde van al die tijd. Die had je beter kunnen gebruiken om te studeren. Vervang stok door snaren en ziedaar eenzelfde waarheid. Want hoeveel ik ook heb aan te merken op mijn cello, mijn juf krijgt er geweldige klanken uit. Stomweg omdat ze weet hoe dat moet. Maar ja, ik loop dan ook minstens 10.000 uur achter op haar.
Ja, zo subtiel en genuanceerd ligt het wel (zoals ik hierboven ook noemde '... mijn eigen stemming, de temperatuur en luchtvochtigheid'). Zo boeiend en 'lastig' is cello spelen. Tegelijk is het vinden van de snaar die precies past bij cello en speler interessant, vind ik.
PS leuk te lezen hoe het klinkt als je juf speelt Jos. Ook bemoedigend: uiteindelijk gaan we leren alles uit de klankkast te halen!
Nu we met thema 'cellosnaren' uitgekomen zijn bij aspecten die nog belangrijker zijn (interessant!) keer ik terug naar de bijdrage die mooie snaren kunnen leveren. Cellospelers: Wat voor moois heeft jouw snaarkeuze die te bieden voor jouw cellospel?
Ik weet niet wat voor snaren er op mijn huurcello zaten. Qua kleuren was het ook allemaal verschillend, dus ik denk van alles wat. Op mijn eigen cello zitten snaren van Larsen. De A-snaar is wel eens gebroken, ik heb toen maar weer eenzelfde snaar gekocht. Ik zou niet weten waar ik het geld vandaan moest halen om te experimenteren met snaren, maar ik ben wel benieuwd. Ook bij mij is de A-snaar de snaar die het lelijkst kan klinken, maar dat zal vooral ook wel door mijzelf komen.
Een schelle A snaar kan ook wel eens worden veroorzaakt door een te grote hoogte boven de toets en/of een niet optimaal geplaatste stapel.
Hoi Aster, Leuk je reactie te lezen. *Soms is er een ander aspect te bekijken, zoals Bert hier beschrijft. Dan gaat het dus even niet over welk type snaar, maar dat er iets anders kan zijn. Dat is het mooie van de vakmens, die ziet meer. *Ik las eens een interview met verschillende snaar producenten. De snaarmaker van Larsen zei toen: 'wie tevreden is met eigen snaren kan het beter zo laten, waarom een goed huwelijk verstoren?'. In plaats van reclame voor zijn merk gaf hij dus aan dat je soms beter bij je eigen merk kunt blijven. *Voor wie wel meer wil proberen: sommige vioolbouwers hebben een kast met allerlei uitprobeersnaren. Je kunt dan wat wisselen ter plekke, en pas kopen als je de goeie hebt. Snaarwijzer.nl biedt snarensessies waarin dat begeleid wordt, tegen een bepaald tarief. *Kopen en wisselen is inderdaad best duur. Enerzijds kan het handig zijn dat weleens te doen. Tegelijk merkte ik dat het uiteindelijk, bij teveel wisselen, onrustig wordt voor de cello en mijzelf. *Bert zei een keer tegen mij 'misschien wordt het tijd voor een andere cello?' en dat begrijp ik: het is niet alleen de snaar die bepalend is. *Ten slotte: soms kan een snarenkenner je vertellen: bij deze cello zou merk x wel eens kunnen passen. Of bij de speler, die feller, warmen, helderder of wat dan ook wenst
Voor wie van details houdt: ~na jarenlang Larsen a-soft gespeeld te hebben ben ik terug bij Larsen a-medium. Een betere balans en rijkere klank is het resultaat. ~Op Youtube trof ik een filmpje over Larsen Magnacore G en C (kabelkern, doorontwikkeld):
Over mooie cellosnaren gesproken: de geweldig mooie Larsen Magnacore C en G zijn nu ook aangevuld met een A en D snaar. Ik heb ze sinds eergisteren in huis, maar heb nog geen tijd gehad ze uit te proberen.
