Ik speel een melodie en oeps, ik hoor een toon die niet helemaal goed is. Negeren? Iets verder wéér, irritatie is intussen al behoorlijk gegroeid en vervolgens raak ik uit mijn spel. Hm, maar weer opnieuw beginnen! En dan kan het zomaar zijn dat ik wéér heel veel hoor dat mij niet aanstaat, omdat het niet hélemaal zuiver klinkt. Frustrerend. Op bepaalde dagen kun je dat er gewoon niet bij hebben! En toch wil ik graag vooruit! Gedrevenheid en irritatie strijden om voorrang. Het kan ook zijn dat ik dat kleine stukje, die paar noten, steeds herhaal, totdat het klinkt zoals het minimaal zou moeten (dan heb ik het nog niet eens over bijzondere streken e.d.). Daarna wordt dat stukje weer in het grotere geheel gespeeld. Zuivere tonen vormen is techniek, maar ook kwestie van horen of je inderdaad goed zit. Hoe gaan jullie om met het horen van onzuivere of nog valsere tonen? Hoe gaan jullie om met een heel goed gehoor, maar met de nog niet passende techniek om dat gehoor te bevredigen? Hoe houd je de goede moed er bij jezelf in?
Heerlijk een heksenhalloweenconcertje ertussendoor plannen, verplicht vals spelen..... Hihihihi Ik neem dan een stuk wat lekker makkelijk is, even om mezelf te kietelen, dat ik het best aardig doe. En daarna weer aan het stoeien: de toonladder van het stuk goed oefenen, korte stukjes waar het probleem zich voordoet tig keer herhalen (langzamer, losse noten, weet ik veel wat ik bedenk, inderdaad streken versimpelen) tot het klinkt zoals het moet. Gewoon doorgaan en doorzetten. Eigenlijk gewoon zoals jij het volgens mij ook doet.
Vooral dat doorzetten is écht doorzetten! Bijvoorbeeld tijdens het spelen als je jezelf iets vals hoort spelen en je moet door (samenspel), dat moet ik helemaal bij mij eruit persen en mezelf goed bijeenpakken om dat voorelkaar te krijgen. Anders val ik gedesillusioneerd stil. Maar je bedoelt doorzetten natuurlijk ook vooral in de zin van BLIJVEN oefenen op techniek die je naar de goede toon leidt. Ja, inderdaad, ook met versimpelen en daarna weer opbouwen naar moeilijker.
Ik ben een hele beginner en nog vooral trots al ik een goede toon hoor Slecht tonen probeer ik wat meer te negeren en goede tonen motiveren juist. Maar ik hoop toch stiekem dat het snel beter wordt en dan kan ik me voorstellen dat je ook beter wilt begrijpen waar die slechte tonen vandaan komen. Ik snap dat nu nog vaak niet. Hoe doen jullie dat?
Wat ik ook nog doe is bedenken of de toon die niet helemaal zuiver is, wat te hoog of te laag is. stoppen en opnieuw spelen, langzaam en geconsenstreerd. Al het echt moeilijk is bij bv een nieuwe positie, spel stoppen, toon in gedachte nemen, vingers neerzetten en dan pas strijken. Alles in hele langzame stappen, steeds opnieuw tot de toon goed is En als dat goed gaat , steeds iets sneller.
Ik speel dan de toonladder waar het desbetreffende stuk in staat geschreven. En luister dan of de noten zuiver zijn. De noten die dat niet zijn strijk ik dan vaker aan en maak ik er een geimproviseerd ritme van. Dan betrek ik er ook de noten die er boven en onder de " valse" noot zitten. En dan oefen ik net zolang tot ik de noot wel zuiver kan raken.. vaak doe ik dit met lastige grepen of met noten die een voorslag hebben.
Wat ook belangrijks is, is dat je flink strijkt zodat de toon hard genoeg is, dan kun je ook beter horen of de toon zuiver is of niet. Niets zo erg als en onzeker miezerig toontje brrrrr (zacht spelen is wat anders dan miezerig!) Speel je flink, dan zullen andere snaren ook mee gaan trillen en wordt je toon voller en kun je daarmee controleren of je toon zuiver is of niet.
Leuke tips! Dus vooral ook veel trial & error en goed luisteren of je de toon raakt. Ik begrijp alleen nog niet altijd wat ik dan deed bij een bepaalde toon. Dan denk je dat je hetzelfde doet, maar het klinkt toch echt anders haha. Oefenen jullie vaak voor de spiegel of neem je een video op van jezelf?
Voor de spiegel. Recht strijken bespaart gekras en gepiep. Maar het is even geduld op de weg naar recht strijken. En ook met recht strijken in het stuk tussen toets en kam. Door boven de toets te strijken krijg je ook foute geluidjes,n.l. bij snaarovergangen. Ook al strijk je recht. En die bepaalde toon...als je die nog eens probeert te spelen en die klinkt dan beter, dan ben je al lekker de goede kant uit. Klinkt die net zo beroerd of op een andere manier niet goed, dan heb je al spelende jezelf wel geobserveerd. Dan zie je misschien al wat er mis ging. De werkwijzen van Marloes en dreamingdragon zijn ook hier beproefd succesvol. Ik heb zelfs wel eens muziek opgezet waar ik op de simpele accoorden kon strijken (vaak met A, D en G kom je al een heel eind) en dan keurig ritmisch lekker netjes die snaar aanspreken als strijkoefening. En het advies van Willeke kan ik ook van harte beamen. Je helpt jezelf het best om lekker vol te strijken, ook al ga je de mist in. Van een miezerig toontje leer je niets, want die klinkt vaak al vals alleen al door de miezerigheid.
Is die werkwijze nog ergens (samengevat) te vinden of moet ik het halen uit de diverse berichtjes van ze?
Tijdens het lezen van de diverse berichtjes kwam ik een heel leuk linkje tegen van de Violinlab. Ik vraag me af wat hier de ervaringen zijn van de online lesmethode (in het algemeen), maar dat is een ander topic. Wat betreft het oefenen voor de spiegel of camera die hier besproken is, zag ik nog wel een leuke tip: http://www.violinlab.com/Community/details.php?id=6402 Het gaat over de Music Delay Cam, waarmee je heel gemakkelijk via een tablet jezelf kunt opnemen en met een tijdvertraging jezelf weer terug te zien. Ik vind het wel wat. In een spiegel kun je niet altijd kijken, of je moet het stuk uit je hoofd kennen. En de normale iPad camera moet je vaak bedienen om jezelf terug te zien. Met deze app gaat het automatisch.
In een spiegel of voor de camera kun je er overigens ook voor kiezen om zelf wat te improviseren. Het gaat immers niet om of je de noten goed speelt, maar hoe je strijkt en hoe het dan klinkt en voelt. Het gaat niet om ingewikkelde, muzikale improvisaties, maar juist lekker zo simpel, dat je tijd genoeg hebt om jezelf te bekijken. Wat je links doet is dus niet relevant en dan kun je net zo goed ritmische patronen bedenken op de vier open snaren en dan lijkt het al heel wat. Je houdt zo veel meer ruimte, aandacht over voor waar je het uiteindelijk om gaat: recht (leren) strijken. Tijdens het strijken voor camera of voor spiegel ga je naast het zien ook horen dat er iets niet klopt. Of bij goed strijken de toon ook veel beter uitkomt zonder ongewenste bijgeluiden. Zo ging dat bij mij met de spiegel. Op gegeven moment hoorde ik dat er iets aan de toon niet klopte en tien-tegen-één had het te maken met de manier van strijken. Los daarvan heb ik natuurlijk ook door het voelen hoe goed strijken gaat vooruitgang geboekt. Het toontreffen met de linkerhand: tja, als je ernaast zit, kun je strijken wat je wilt, maar je blijft mooi vals spelen. Je hebt alleen geen geknars en gepiep meer. Hier is de plaats van de duim en het schuiven van de duim belangrijk. Als je de grote rek niet goed uitvoert, heb je pijn in je hand én een valse toon. Dit heb ik echter niet bij de spiegel gedaan; dan eerder als controlemoment zo nu en dan het stemapparaatje.
Het enige nadeel van viool (en muziekinstrumenten in het algemeen): JE BENT NOOIT KLAAR aaarhgg En hoe beter je luistert naar jezelf, hoe meer je hoort. Soms zet ik mijn oren maar even 'uit' en ga lekker met een cd meespelen en genieten van hoe lekker mijn viool speelt. Ook dat houdt de moed erin bij mij.
Dat klopt, daarom moet je een goede balans vinden tussen leuke dingen en lekker spelen en oefenen en slijpen aan je toon e.d. Anders raak je toch gedemotiveerd? En jij doet dus ook al veel heel leuke dingen (zie bij de niet alledaagse avontuurtjes)
Ja, dat is zeker heel fijn! Stel je voor dat je alles al beheerste, alles kan wat je zou willen spelen? Die vreugde is, denk ik, van korte duur.
Dus een grote toon maken bepaalt of die zuiver is of niet? Dat principe ken ik niet en weet ook niet waarop dat is gebaseerd. Mogelijk dat je bedoelt dat er resonantie optreedt bij een goed gestemde viool, zodat er boventonen meeklinken en wanneer je dan hebt geleerd waarnaar je luisteren moet, je ze dan ook kunt horen c.q. waarnemen. Als je dat lukt dan hoor je bij tweeklanken ook een derde toon als resultaat van interferentie van twee frequenties. Lukt dat ook, dan ben je 'binnen'. Dan is je gehoor muzikaal ontwikkeld.
Als je miezerig strijkt, dus bijna je toon niet durft te laten horen, klinkt de toon vaak valser. Maar het is níet zo dat zacht spelen vals is en hard strijken zuiver. Dat bedoelt Willeke niet. Ook mijn ervaring met strijken en wat ik zie bij enkele (ietwat, angstig en bedeesde violistes die ik ken), is dat ze niet "vol" strijken (tja, hoe formuleer ik dat duidelijk?). Als je de volle klank hoort, kun je ervan leren en nog eens een betere toon vinden. Gemiezer blijft altijd ergens bungelen, zweven.
