Heb ik ook gezien, geweldig natuurlijk voor zo'n jong meisje, maar als je het vergelijkt dan hoor je vooral aan het slot dat ze heel wat nootjes laat liggen.
Staat er boven. Persoonlijk vind ik dit niks: een kind van acht hoort met poppen te spelen, met Playmobil of Lego. Ik vind zoiets eigenlijk een soort circus-act. Zulke kinderen spelen ook bijna altijd van die bravourestukken, met veel noten, dubbelgrepen en andere poespas. En ja, het is knap. Meer niet. Nu nog muziek.
Nee, nog niet, dus ze heeft nog een paar maandjes! Hard door oefenen. LOL Liuwe, het hoeven geen bravourestukken te zijn hoor. Dit was ook genieten afgelopen zaterdag: En ze houdt niet van Playmobiel of Lego. Knutselen en schilderen is meer haar ding. Maar pas als ze klaar is met haar viool! Als het zou mogen van mij dan zou ze die mee naar bed nemen... Nu hoop ik op een waarderende reactie van Tobias uiteraard, doet me goed als hij hier ook van kan genieten
Nope, meteen naast de cello Leuk groepje, niet? Ze hadden maar weinig geoefend, was een projectje tussendoor. De eerste violiste (13 jaar) doet het zo leuk met die kleintjes! En we kregen heerlijke reacties van de bezoekers in de kerk (volle bak!). En koud dat het ondertussen was.... Arme kleintjes met die kleumvingertjes...
Ja hier kan ik echt van genieten, zie ze staan met hun eerlijke ernstige gezichtjes, met op de achtergrond een goedkeurende Moeder Maria. Dit is muziek van de hoogste orde en kan eigenlijk ook alleen maar gespeeld worden in het huis van God, achteloos lopen sommige bezoekers eraan voorbij zoals ze eens achteloos langs de kribbe liepen, het kleine is groot en grote is klein bij de Schepper. Dit doet me denken aan het verhaal van de drie Monniken. Drie monniken op een berg zongen iedere avond met hun krakende stemmen liederen tot eer van God, maar op een dag kwam er een jongeling langs en die avond zong hij met de monniken mee, en hij had een prachtige stem, beschaamd zwegen de monniken en de jongeling zong en zong en zong. Drie dagen bleef de jongeling bij de monniken en iedere avond zong hij het hoogste lied, maar toen hij vertrokken was moesten de monniken zelf weer zingen en wat beschaamd zongen ze die avond hun lied. Toen ze uitgezongen waren hoorden ze de stem van God, en God zei ik heb drie dagen niets gehoord, is er niet gezongen ? Ja Heer stamelde ze iedere avond is er gezongen en mooier dan ooit en wel door een jongeling met een prachtige stem, ik heb niets gehoord zei God helemaal niets, het is drie dagen stil gebleven. En toen begrepen de monniken dat de jongeling wel mooi had gezongen maar niet met zijn hart, en daar gaat het om.
Is dit gepost om lekker een beetje te provoceren? Dit kan je toch niet menen? Goed, ik "hap": Er bestaan kinderen die doodongelukkig worden van verplicht spelen met lego en poppen ("past zo goed bij hun leeftijd en ontwikkeling"); een aantal van hen rennen naar de sportvelden en kunnen daar hun talent ontwikkelen. En die kinderen zijn goed in balans . Ze kunnen fantastische dingen met een bal. En ook dus kinderen die al vroeg weten dat ze muziek willen maken. Die die kans als peuter/kleuter kregen en na wat jaren zijn ze ineens heel bedreven. Voor deze kinderen is dit hun manier van ontwikkelen en goed in je vel komen. Circusact: tja, weet je hoe fantastisch zo'n ervaring met een orkest voor een kind kan zijn om mee te maken? Het zal hier niet het eerste geval zijn dat een kind van een orkestlid deze kans kreeg. Misschien zit de vioolspelende Mama er vlak achter. Dat iets 'muziek' wordt, heeft ook met levenservaring te maken. En dat groeit. Zomaar een vraag: waarom zou een kind wel handig met lego of met een bal mogen zijn, maar niet met een viool?
Nog een aanvulling van ons meisje: "Mama, ik weet nu eindelijk wat viool met mij doet: het maakt mij vól."
Ik weet niet of je bewering is geënt op de huidige praktijk, maar een meisje van acht speelt niet meer met poppen tegenwoordig. Tenminste ik zie het niet aan mijn kleindochter.
Hahaha, dan heb ik toch een apart kind: Eén met viool en met poppenbedje en pop, die ze liefdevol verzorgt.
Je hebt altijd gelijk: ieder kind is uniek! Maar je zei eerder al: ze is nog geen acht!! Trouwens, mijn kleindochter is negen, dus daar zal het 'em in zitten.
Ja, Irene, die héb je, en waarschijnlijk groeit haar fanclub op SF En nog even iets offtopic: zo heerlijk dat het ene forumlid kinderen naar de poppen stuurt en de ander roept dat dat niet meer de huidige praktijk is...Laten we kinderen nou gewoon lekker kinderen zijn met hun bijzondere mix van voorliefdes en aversies... En kinderen op violen, ja, er bestaan wellicht wel kinderen die gedwongen worden daarop te spelen voor het ego van de ouder. Laten we ons vooral behoeden voor generalisaties! Tobias, Frits en ik waren gelijkertijd bezig. Duidelijk een onderwerp die ons raakt!
Ze zei het eens toen we in de auto zaten, op weg naar een verjaardagsfeestje nadat ze voor een concertje had geoefend (bovenstaand of Pietenorkest, dat weet ik niet meer) Ze had het erover dat ze zich leeg voelt als ze geen viool kan spelen, het was een vol zijn van dat "ik leef". Later heeft ze het in een verhaal verder omschreven. Ik weet zo niet waar die is, maar het was in ieder geval "niet vol zoals een pak melk"... Nee, haar viool mag niet op haar slaapkamer. Zou ze graag willen.... De poes mag ook niet in de koffer... O, wat ben ik een strenge mama! Die poes van ons probeert wel strijkstokken te vangen als ze de kans krijgt. Geen strijkstok is veilig hier in huis als die niet is opgeborgen! Leg je hem op tafel wordt hij aangevallen en meegenomen (gelukkig zagen we het op tijd en sindsdien mogen stokken niet zomaar worden neergelegd), als je speelt moet je niet bij de kast gaan staan, want dan springt de poes in je nek... Ja, het is hier spelen met een verhoogd risico. Het is maar goed dat onze vioolbouwer dat niet weet, hij zou zomaar zijn huurtarieven verhogen!
Hier weer een kind dat volgens mij veel plezier beleeft aan vioolspelen. Maar ze legt haar expressiviteit vooral in haar spel, niet zozeer in haar mimiek, in ieder geval gaat dat heel af en toe héél subtiel. https://www.youtube.com/watch?v=jZjFYjr7S5c Een ernstig gezichtje, hard aan het werk. En spelen dat ze kan!
Ja, nou! Die kan spelen hoor! Ze zit helemaal in het spel, moeilijk te zien of ze er plezier aan beleeft. Wat ik leuk vond: het moment op 0:57 min. Ik dacht eerst dat de strijkstok wat opgespannen zou worden, maar dat ging niet gebeuren. Kijk zelf maar eens.
Het is inderdaad niet makkelijk te zien, maar toch zijn er wel subtiele tekenen in mimiek. En als je haar in het geheel ziet hoe ze erbij staat en speelt. Ik geloof niet dat je er zo lekker bij kunt staan spelen als je zwaar onder prestatiedruk wordt gezet door ambitieuze opvoeders. Zoals ze even soepeltjes in haar spel even een irritant jeukje (ofzo) afhandelt en dan gewoon het spel weer lekker oppakt. Ze kijkt heel serieus, maar dan kun je nog steeds genieten. Dat hoeft niet met de bekende (glim)lach op het gezicht. Er zijn ook jongens die mooi kunnen spelen! Het is natuurlijk altijd moeilijk om het tegen die kleine Elisabeth ( in #16) op te moeten nemen, maar wat mij betreft mag deze Nathan er ook wezen! https://www.youtube.com/watch?x-yt-...r_detailpage&v=ZcU5nhaARr4&x-yt-ts=1420750445
Die kan het ook! Ik heb een vraag over dat YT-filmpje. Als je goed kijkt is te zien dat de pianist een microfoontje om heeft. Zo eentje die om het oor geklemd zit. Waarom zou dat zijn? Iemand een idee?
