Ja Jan, jij beschrijft het ook mooi en precies zoals het voelt.... het is een maatje! Andere cello's voelen dan vreemd en niet afstandelijk en je eigen cello weer terug in je "armen" voelt dan weer zo vertrouwd! Wat voor cello heb jij?
Ja, inderdaad, dáár ben ik dus één van die mooie cello's gaan proberen. Stijn is ook de figuur waar je wat makkelijker naar toe gaat om zoiets te proberen. Een enthousiast man met inderdaad ook zijn zelfgemaakte sourdines.
Mijn cello is een Duitse Paesold van 1988. De cellobouwer (waar ik kocht, in Amersfoort, Contrada Musica) zei erbij 'het zijn heel fijne cellos'. Mijn lerares zei 'je hebt wel een bijzondere'. Dirigent: 'je hebt een mooie klank'. Jaren later zei de cellobouwer: 'de cello is krachtig en laat zich goed kneden'. Als ik wel eens een andere (10x duurdere) cello probeer vind ik die soms toch minder mooi of niet bij mij passen. De aanvullingen (stapel, kam, stok, snaren, hars) hebben wel een aandeel gehad. PS Bij de naam Paesold wordt wel eens gedacht aan de eenvoudigste studiecellos, maar ze maken de instrumenten in alle klassen. De meesten worden in serie gemaakt, dus niet door de master alleen. Sommigen zeggen: bij zo'n werkplaats kun je 'toevallig' een heel goeie/mooie treffen, terwijl topbouwers, in hun eentje, altijd een mooie leveren. (Nuancering is wel: Stradivarius had een werkplaats met medewerkers en leerlingen!).
Dank voor je info. Ik heb Paesold opgezocht op Google, altijd leuk en interessant om namen te leren kennen die je later, in het voorbijkomen, kan plaatsen... Bijzonder altijd weer om te horen hoe een instrument een klik met je kan hebben of niet.
Wat ook een mooi aspect is: door je eigen spel beïnvloed je misschien wel hoe het instrument zich ontwikkelt (hoewel niet meetbaar, denk ik).
Ja interessante vraag inderdaad... daar denk ik ook vaak aan, of je met je spel je cello meer waarde kunt geven (los van goed onderhoud natuurlijk, maar dan ben je, denk ik, meer bezig met het op peil houden van de kwaliteit van je cello). En het tegenovergestelde dan ook, of je met slecht spel je cello dan ook negatief kunt beïnvloeden.
Hoe zie je dat voor je? Als je altijd mooie vloeiende romantische muziek erop speelt, dat het instrument er dan naar gaat staan, ofzo? Of als je nogal heftige, pittige muziek met veel accoorden, dat het hout dan die vibraties op de één of andere manier opslaat en dan makkelijker zou meegeven als je weer op die toer speelt? En als je slecht speelt....eh, in het begin spelen we toch allemaal vreselijk vals en technisch gebrekkig? Dat zou dan betekenen dat we per definitie onze cello verpesten. Nou, ik denk dat in die zin onze cello bijzonder vergevingsgezind is. Vanaf het moment dat het echt mooier gaat lukken, helpt mijn cello ook een handje. Nee, ik geloof dus gewoon niet dat een cello door gewoon slecht technisch spelen in kwaliteit daalt, of het moet zo zijn dat je de cello echt geweld aan doet, zodat het echt schade oploopt door barsten en dergelijke. Op een piano is het hetzelfde verhaal, daar heb ik al heel lang ervaring mee, dus daaraan heb ik 'mijn theorie'getoetst. Op dezelfde piano heb ik leren spelen en we hebben er als kinderen ook nogal bonkig opgespeeld. Dit heeft mijn piano mij, en ons, allang vergeven. Er is geen bouwkundige schade opgelopen, de houten kast is niet gebarsten, de toetsen niet stuk en geen water tussen de toetsen gekomen. Dát zijn pas slechte dingen! Maar slecht technisch spel heeft dus niets uitgemaakt en goed onderhoud is pas belangrijk plus zorgzaamheid in de omgang.
Tja.... rationeel ben het met je eens hoor, Marcelita. Wat Jan bedoelt (nu even Jan aanvoelend) en wat ik zelf in ieder geval zo voel en bedoel, is het meer het gevoel dat een cello doorleefd raakt, in de positieve zin van het woord. Misschien kun je het "bezieling" van de cello noemen en dat die bezieling zich uiteindelijk via de klank openbaart. Dit is uiteraard vanuit een emotioneel standpunt benaderd. Jan voegde er in zijn posting ook niet voor niets "hoewel niet meetbaar, denk ik" aan toe. De rationele klank wordt natuurlijk door vele meetbare factoren bepaalt, maar voor mijn gevoel zit er ook een emotionele klank in een cello.
Jullie hebben het over de emotionele band die we als cellisten met onze cello opbouwen, waardoor we steeds meer in staat zijn met onze cello te communiceren en er mooie muziek mee te maken die ons zelf én anderen ontroert. Er ontwikkelt zich dan inderdaad een mooie klank in samenspraak tussen ons als spelers en de cello. Daar zit zeer zeker de emotionele klank van de cello. Het is iets dat zich ontwikkelt tussen mij en mijn cello en zo ook bij jullie. Ik denk dat een cello waar intens op gespeeld is, dus waar echt iets tussen cello en bespeler was, dat zo'n instrument niet dof klinkt maar echt 'open gespeeld' (waar het bij het testen van de celli bij de Biënnale ook over ging). Slecht spel: is dat misschien spel waar geen gevoel in zat? Gewoon maar wat heen en weer zagen en dat was het? Ik kan mij voorstellen dat iemand die intens speelt, maar wel wat problemen had met het strijken en de intonatie, toch een instrument kan bezielen. Tenslotte: wie maakt uit wat vals is en wat niet. Alleen denk ik dat er in zo'n geval in het proces toch iets gaat stokken/stagneren.
Precies! Toen ik mijn vorige stukje aan het schrijven was, realiseerde ik me echter al dat ik mijzelf uiteindelijk meer vind in de theorie van de "positieve bezieling" dan de "negatieve bezieling", waarover ik me in mijn eervorige stukje nog afvroeg of dat als tegenovergestelde ook zou gelden.
Vanuit wat ik wel eens hoor over heel oude instrumenten: als je zuiver speelt klinkt'ie het best. Omdat die intonatie al een paar eeuwen gestreken is, is dat 'in het hout gaan zitten'. Je zou wellicht kunnen zeggen: als je eindeloos en consequent dezelfde onzuiverheid speelt kan het in het instrument gaan zitten. Maar voor de rest denk ik ook dat het hout flexibel is. Met passie: ja als je alles eruit wilt halen wat er in zit, laat je het instrument dus veel trillen, zingen en 'spreken'. Dat zal het instrument ontwikkelen, is de ervaring. Maar heel objectief gezien, meetbaar, blijft het minder concreet denk ik.
En nu hebben ze dus ook nog eens ontbijt en nachtconcerten....eh..nog even en je slaapt tussen de celli daar, zouden ze daar ook 'wek-concerten' kunnen gaan organiseren.
Vandaag kreeg ik als deelnemer aan eerdere festivals een uitnodiging van het festivalbureau om mij aan te melden voor de nieuwe editie. Ze waren kennelijk zo enthousiast daar dat ze het festival konden lanceren....de link naar het aanmeldingsformulier werkte niet of er wás nog geen formulier. Ik heb hen gemailed en het zal vast zeer binnenkort in orde zijn. Het ziet er verder qua aanbod (lessen, docenten, concerten) heel aantrekkelijk uit! Ze helpen je ook nog aan onderdak als je dat wilt, ja, het gaat weer een vierdaags cellofeest worden in Dordrecht!
Gelukkig zijn ze in Dordrecht heel vlot met reageren. Er was nog een andere onopvallende 'hier'- knop die toegang tot aanmelden geeft. Je moet vervolgens een account aanmaken op die site en ook daar is de weg wat 'hobbelig'. Ik doe het voor het goede doel, want hééél erg veel zin gekregen in die vier dagen celloplezier in Dordrecht. Christa, hoop heel erg voor je dat dat lukt, want hier ga je geen spijt van krijgen (of het moet allemaal wel heel vreemd ongelukkig lopen). Het eerste jaar dat ik mee deed, heb ik op camping "het loze vissertje" gestaan met mijn gezin. Heel aardige camping. Mijn gezin ging andere dingen doen en ik dus met nog een stukje trein naar het centrum en dan lopen naar het cellogebeuren. Rotterdam ligt op een steenworp afstand en met de waterbus (gewoon OV) naar het vermaak daar kon. En ook bij Dordrecht en de Dordtse Biesbosch (heel mooi om doorheen te fietsen of te wandelen of ik geloof zelfs te peddelen, 't is dan half mei!). En voor mijn cello was veilige opslag in een gebouw van de muziekschool, dus die hoefde niet telkens weer terug naar de camping. 't Is maar een ideetje...
Marcelita, super bedankt voor je tip! Het is meer dat mijn man moet werken en ik mijn kinderen niet alleen kan laten (6 & 8). Ik zit er over te denken om heen en weer te rijden. Ik kom vanuit Zeeland, het is ongeveer een uurtje rijden. Dus nu nog even kijken of ik de oma's en opa's kan mobiliseren
