De eenzame cellist, hier in een werk van Alberto Ginastera (zie #4), in Amsterdam gespeeld door Emma Kroon. Ik kan het niet laten deze te laten horen. en ook hier word ik geboeid, maar de uitvoering van Emma vond ik top! Helemaal vergelijken doet onrecht, want de omstandigheden waaronder ik luister en beoordeel zijn alleen al van invloed. Dan nog even iets over punena (met nog zo'n horizontaal 'slangetje' boven de laatste n): dat is een dans die bijvoorbeeld in Peru wordt uitgevoerd. Het thema van die dans is de strijd tussen goed en kwaad en bevat verder elementen van religie dat een mengelmoes is van inheemse inca-religie en de christelijke (door de jezuïeten meegebracht) elementen.
En weer héél anders is een cellosolo voor electrische cello (alle bijgeluiden zijn met technische hulpmiddelen gegenereerd) Ook dit boeit mij! Wat kun je toch mooie dingen doen met een e-cello! Met nog dank aan Danella van de wereldmuziekgroep in Utrecht die mij op dit spoor bracht! Morgenavond (4 februari) treedt Rufus Cappadocia op in RASA/Utrecht. in: Matt Darriau’s Paradox Trio Fabelachtige, virtuoze improbalkanklezmerjazz uit de New Yorkse jazzscene spelers (het blijkt een kwartet te zijn die zich trio noemt) Matt Darriau - altsax, Clarinet, Gaida, Kaval, Fluit Brad Shepik - electrische gitaar Rufus Cappadocia - electric cello Seido Salifoski -dumbeks
Het blijft een mooi topic en ik 'val' wéér voor Cassado! Intens, expressief. Ik prijs de dag dat ik dit zelf kan spelen.
Als je heel goed luistert zul je horen dat de toets niet in de juiste vorm is! Bij de pizzicati vooral op de A-snaar rammelt het, omdat de snaar de toets raakt tijdens de trilling: begint al op 0:20 min. en bij 0:45 min is het écht erg! De andere snaren doen dat ook! Werk aan de winkel.
Doorsturen naar Frits met die cello. Op een goed afgestelde cello moet dit werk helemaal super klinken!
Op het gevaar af dat ik een 'off-topic' om m'n oren krijg, tóch nog maar even reageren: heb je het fenomeen ook waargenomen? Daar ging het me om. (niet of er een cello moet worden doorgestuurd. )
Frits, ik kan je geruststellen, ik heb het ook waargenomen! Ik kon nog niet zo goed duiden waar het aan lag, maar ik heb het stuk toch maar geplaatst, omdat ik het eigenlijk verder een heel mooi stuk vind. (En dat off-topic om je oren.....je hebt het misschien wat zwaar met mij?)
Nee, nee, niet jij maar ik! Dit onderwerp gaat over cello-solo en ik ga over op het rammelen van de snaren bij pizzicato: een heel ander onderwerp! Heel erg foei dus.
Nu sla je jezelf om de oren, scheelt mij weer werk Maar ik leer er wel van dat ik een vioolbouwer niet zomaar zo'n cello-opname kan laten horen; zo iemand gaat natuurlijk ook technisch kijken en luisteren. Je opent gewoon een topic 'falende instrumenten'(ofzo) en dan verwijs je daarin naar de opnames die je ooit nog voorgelegd krijgt. Dit idee is eigenlijk ook off-topic (dan open ik er één met 'adviespraktijk')
Hier weer een ultramodern werk voor cello solo, alhoewel: de celliste zingt er ook even bij. Argentijnse cellisten hebben wat met zingen bij cellospel: Laura Caronni doet dat ook (gehoord en gezien in Arnhem tijdens het Charivari Festival). Hoe vinden jullie deze muziek? Zou je je ooit kunnen voorstellen dat je zelf deze richting uit gaat? Ik heb ook geboeid geluisterd naar het celloconcert van Peteris Vasks (wederom op YT)
Toen ze er bij begon te zingen dacht ik: mwah, Glen Gould (beroemd Canadees pianist) was zijn tijd ver vooruit. Bij opnames had men grote moeite om zijn gezang weg te krijgen. Het lijkt me nog verdraaide lastig om dat simultaan te doen, maar misschien een kwestie van veel oefenen? Qua muziek zeg ik hier: nee, mij doet het helemaal niets. Dat is ook hetgeen je vermoedelijk al had verwacht van mij, maar goed dan toch maar weer een bevestiging. Gelukkig kan ook een wat oudere compositie vallen onder de titel van dit onderwerp en je zou dan verwachten dat er iets komt van een cellosuite oid. uitgevoerd door een nog onbekend talent.
Natuurlijk weet ik dat (lang) niet iedereen ultra modern werk voor cellosolo kan boeien. En ik was helemaal verbaasd bij dat zingen. Nu, ik ben ook niet zo enthousiast over het zingen erbij. Bij de muziek van de zusjes Caronni is dat anders, dat is juist weer heel aardig. Ik ben het met Frits ook eens dat er ook prachtig cellosolo is uit vroeger eeuwen en heel aardig als dat wordt gespeeld door een talent dat nog bekend(er) moet worden. Hier heb ik een talentvolle jonge cellist (13 jaar) die een stukje uit Suite van Bach speelt. Het staat er niet bij, maar het is van Suite lll de prelude.
Moest even wennen aan de nagalm, maar na een halve minuut is dat over. (Had volgens mij wel wat minder gemogen). Kijk, hier kan ik met genoegen naar luisteren! Zo is een cello weer een pracht instrument!
Mij spreekt het aan. Ik hoorde het eens live, toelichting vooraf. Ik merk dat ik nogal eens val voor heel oude en heel nieuwe muziek. Zelf? Ja, als ik eenvoudig eigen werk speel of improviseer pakt het ook vaak een beetje 'eigenaardig' uit.
Wel herkenbaar wat je zegt over improviseren en beetje 'eigenaardig'. Het is bij mij lekker experimenteren met klanken, ritme en streeksoorten. Ik zou mij zo kunnen voorstellen dat zo'n moderne compositie ook ontstaat door lekker experimenteren en wellicht veel minder door het bekende klassieke 'melodietje in het hoofd' dat moet worden opgeschreven.
't Is weer eens tijd voor een nieuwe cello solo: etude nr. 8 in D groot van Duport toch altijd weer mooi hoe Bijlsma de klanken de tijd geeft zich te laten horen! Ook bijvoorbeeld de prelude uit de eerste suite van Bach doet hij heel rustig, terwijl anderen daar een hoger tempo kiezen. Maar op de een of andere manier komen de klanken ook wat broos over op mij. Het is nét of het een beetje zweeft. (of is er iets met mijn oren mis?)
Deze mooie cello solo van Steven Isserlis wil ik jullie niet onthouden. Gespeeld wordt een werk van een vrouwelijke componist: Monique Gabus. Treuren bij de dood van een vriendin. Een heel gevoelige uitvoering! Wie weet nog een andere mooie cellosolo die niet zo bekend is en wel aandacht verdient?
n.a.v. #37: ik heb al jaren een Boccherini CD in huis van Steven. De laatste tijd begin ik steeds meer van zijn spel te houden, ook als hij solospel speelt. (Moet je hem horen, vrijwel altijd op darmsnaren, met Haydn, Boccherini, Bach, Bach's zonen!!).
Luisterend naar hoe het gecomponeerd is en hoe Steven het uitvoert: ja, heel gevoelig. Isserlis is een poëet en een zanger op zijn cello. Ik hoor de treurnis, maar wel met veel goede herinneringen. Verdriet, intens, maar zonder hopeloosheid.
Hier stijgt de intensiteit van Isserlis ten top (eerste minuten vrijwel solo - daarom neem ik de vrijheid het onder dit topic te plaatsen) https://www.youtube.com/watch?t=192&v=EOQlbvwFar0
