Ik lees over lijmscheuren, over barstjes in lak en dan kun je nog barsten in het hout in één van de bladen hebben. Door droogte bijvoorbeeld. Maar hoe kun je die als leek herkennen? Door kloppen op de klankkast en dan luisteren; en wat hoor je dan wat wijst op een lijmscheur of juist een barst ergens in het hout? Welk soort barsten zal eerder in de klank resoneren? (bv. die in het lak zul je niet gauw horen). Dit uit nieuwsgierigheid. De Oefenchinees is afgeprijsd door schade, o.a. een haarfijn barstje in het bovenblad midden onder het staartstuk.
Ja, ik zag eerder ook de kreet 'lijmscheur'. Ken ik niet. Ik ken wel een lijmnaad die is losgelaten, maar dat noem ik geen scheur. Het blijkt dus dat er verschillende termen gehanteerd worden, die (mij) niet geheel duidelijk zijn. Om onderscheid te kunnnen maken tussen een diepe barst in de lak en een werkelijke scheur moet je wat gereedschap hebben om dat te kunnen testen. Bij een scheur is er geen continue verbinding meer en zou er ruimte zijn om een heel dun spateltje er door te kunnen steken. Bij een barst is dat uiteraard niet mogelijk.
Jullie kunnen niet door kloppen op de klankkast vaststellen of het een barst of scheur is? Maar hoe stellen jullie het met jullie gereedschap dan vast? Of is dit nou net het geheim van de smid?
Door kloppen kun je mogelijk horen dat er iets 'los' zit. Het is daarna zaak te onderzoeken wát het is. Ik hoor althans niet aan een klankverschil dat er een barst zit of dat er in het andere geval een diepe kras zit. Een diepe kras horen lijkt me trouwens onmogelijk.
Een lijmscheur of lijmnaadscheur zou de benaming kunnen zijn voor een loslating in de aanhechting van het uit twee delen bestaande onder en ook bovenblad. Omdat dit vaak ook werkelijk op een scheur lijkt. Een losgelaten lijmnaad zou eerder gebruikt kunnen worden voor een loslating van een deel of delen van het onder of bovenblad aan de krans. Maar de benaming "losgelaten lijmnaad" is in beiden gevallen eigenlijk het beste.
Een scheur hoor je vaak niet, een losse lijmnaad (is geen scheur) kun je soms horen. Scheuren tref je het meest aan in het bovenblad en op een aantal karakteristieke plekken: - Onderste gat van de F naar beneden (L en R) (instrument moet geopend voor reparatie) -Idem naar boven (L en R) (kan meestal worden gerepareerd van buitenaf) -Bovenste gat van de F naar boven ((instrument moet geopend voor reparatie) - vanaf het onderzadel naar boven (instrument moet geopend voor reparatie) - vanaf de halsinzet naar naar beneden (instrument moet geopend voor reparatie) - Door stapelgebied bovenblad of langs basbalk (instrument moet geopend voor reparatie) - Door stapelgebied achterblad (instrument moet geopend voor reparatie dmv inzet stapel-gebiedversteviging) - Kopscheur bij A sleutel (instrument moet voor reparatie worden verlijmd en verstevigd) Zo zijn er nog een aantal iets minder voorkomende scheuren, maar bij de inspectie van een instrument moet je deze zeker niet missen.
Stoten, vallen, droogte, constructie-oorzaken, te strak aangedraaide kinhouders, er op vallende voorwerpen (laatst een viool total-loss gezien door iemand die er N.B. op was gaan staan, per ongeluk natuurlijk) en dan natuurlijk ook nog de oude reparaties die weer los komen.
Om deze inventarisatie verder aan te vullen: als resultaat van een vechtscheiding. Dat overkwam een kennis van mij. Het beeld staat mij nog bij: op de tafel in zijn (huur)kamer uitgestald de stoffelijke resten van twee violen en een altviool. Plus de nodige geknakte strijkstokken. Een opmerkelijk stilleven.
Waar viool en strijkstok al niet goed voor zijn Ik vermoed dat droogte en stoten en vallen de grootste bronnen van ellende zijn. En bij strijkstokken dat men er op gaat zitten.
Een enkele keer heb ik een strijkstok Total-loss moeten verklaren waarmee een echtelijke twist was beslecht!
Je had de violist van het stel aangeraden over te stappen op de carbon stokken, neem ik aan? Die kan je dan meermalen gebruiken...
Vertellen ze je dat dan. Kan je beter de hond of misschien nog beter je schoonmoeder de schuld geven.
Aha Tobias, ik krijg regelmatig allerlei rare en bijzondere verklaringen voor scheuren, barsten en breuken; ze hebben het dus gewoon zelf gedaan!
Ja, joh, zo leer je nog eens wat als vioolreparateur. Het voordeel is dat dit soort dingen meestal niet naar een forensische onderzoekskliniek hoeven (wel heel triest dat zoiets moet bestaan!, zie 2Doc van NPO 2 vorige week)
Wat betreft leugentjes tegen vioolbouwers. Hier een sterk staaltje uit mijn eigen familie. Ik kan het hier rustig vertellen. Want het Strijkersforum wordt toch maar door enkele bezocht, dus dan komt het niet verder. Toen mijn tante Truus nog jong was had ze maar twee hobby's. Namelijk het berijden van een paard, en het bereiden van een paard. Zij was dus net met het bereiden van een paard bezig toen mijn oom Co zaliger met zijn cello de keuken inliep. Alweer paard schreeuwde hij en hij bestond het om mijn tante zijn cello naar het hoofd te slingeren. Het was dat zij toevallig haar ruiterhelm ophad, anders had ze het niet overleefd. En wat zei hij de andere dag tegen de vioolbouwer ? Jawel, dat het paard van zijn vrouw er op had getrapt. Tegen vioolbouwers wordt net als tegen advocaten ontzettend veel gelogen. Tobias.
Niet alleen dat ik mij het stilleven kan voorstellen, ik ging mij ook voorstellen hoe je zoiets muzikaal zou kunnnen voorstellen (dus ik ging het verklanken). Het is goed op te bouwen qua spanning, leent zich voor een heel heftige climax en na een kleine nadrukkelijke stilte een largo met een subtiele wrijving, natuurlijk erg mineur en weg ebbend. Misschien komt dit wel iets teveel voor als wat we in de romans kennen als type bouquetreeks
Ik weet wel van het bestaan van die boekjes, maar heb er nog nooit een gelezen. Ik denk trouwens niet dat ik daar iets aan heb gemist.
