Ah ..., ook interessant. Ergens zou ik zo wel willen spelen, en dus zonder riem of plank ... . Anderzijds: als de cello gewoon goed blijft staan geeft dat ook wel ontspanning in het spel. Wat ik ga doen: gewoon die riem blijven gebruiken en ondertussen toch nog eens proberen of met een tikkeltje 'klemmen' het lukt.
Je cello moet je dusdanig klemmen dat als je je cello vast hebt en je achterover leunt, (dus je cello los van je borts) de cello netjes blijft staan en niet verschuift of alsnog naar je borts valt. Als ik mijn voeten plat op de grond zet en mijn knieen min of meer tegen de cello laat leunen, en je benen zijn ontspannen genoeg , zul je merken dat het bijna geen inspanning kost om de cello overeind te houden. Ik vind dit een prettige methode omdat het mij (onbewust)constant dwingt mij bewust te zijn van mijn lichaamshouding tijdens het spelen. Dit betekend ook dat ik mij constand bewust ben van de houding van de cello tegen mijn lichaam aan,en als deze veranderd doordat de cello verschuift omdat de blackhol gaat schuiven merk ik dat direkt bij de kleinste beweging. En dat klemmen kun je ook heel goed doen met een riem of plankje. Het is een kwestie van wennen, alsof je je cello elke keer omarmt en een stevige knuffel geeft met je knieen
Cello spelen is ook intiem zijn met je cello Ik mag graag mijn cello een voorzichtige maar stevige knuffel geven en vind het maar moeilijk om haar weer los te laten voor ze weer naar haar eigen bedje gaat.
Heeft ze een eigen bedje ? Mijn viool mag gewoon bij mij in bed slapen. Daar doe ik niet moeilijk over.
Ja een heerlijk zacht bedje , met veel steun en een constante luchtvochtigheid en tempratuur , zodat ze het optimaal naar haar zin heeft tijdens haar slaapje. En als ze wakker word............... zingt ze de sterren van de hemel voor mij omdat ik haar zo lekker vertroeteld heb
Laten we nu maar even het bedje het bedje laten voor de cello, en terugkeren naar het eigenlijke serieuze onderwerp van dit topic. En wel het celloplankje of cellolatje. De krentenwegers onder ons willen dit zelf fabriceren, de opmakers ook wel de verkwisters genaamd kopen het gewoon bij een gerenommeerd vioolbouwer. Ik weet het, een eenvoudig celloplankje is al te koop voor vier euro. Maar wat je niet uitgeeft dat heb je verdiend, zou de miljardair Rockefeller zeggen. En deze uitspraak klinkt ook vele cellisten als muziek in de oren. Mijn oom Co zaliger die een bekwaam cellist was trouwens, prefereerde het cellodopje, dit is een rubberen dopje dat op de eindpin wordt geschoven. Het is gemakkelijk mee te nemen en nog goedkoop ook. Mijn oom Co had dit dopje niet zelf gekocht, want zelfs dat vond hij nog te duur. Maar hij had het geruild met een andere cellist tegen een cellomuis. Dit klinkt gek maar na verloop van tijd hoopt zich stof op in de cello. En dit balletje stof wordt onder cellisten een cellomuis genoemd, ook wel kortweg "de Muis". Zegt dus een cellist tegen een andere cellist, het lijkt wel of ik de Muis heb in mijn cello. Dan bedoelt hij te zeggen, de klank van mijn cello lijkt wel wat anders. Maar goed om kort te gaan een rubberen cellodopje, is voor de krentenwegers en ook voor de verkwisters een aardig alternatief lijkt mij. Tobias.
Beste Tobias, blijkbaar heb je je er nooit toe laten verleiden om je viool zelfs maar tijdelijk in te ruilen voor een cello. Jammer, dan mis je de bijzondere ervaring van de warme omhelzing met dit prachtige instrument. Dit is voor mij een belangrijke reden geweest om de cello te kiezen, en niet de altviool. (bij die omhelzing kan je het ook het beste maar laten; een volwassen cello in je bedje laten slapen moet je niet doen; hij neemt echt teveel plaats in). Maar wie weet, er zijn er meer die de overstap van viool naar cello hebben gemaakt! Als je dat zou doen en je zou op een tegelvloer uitsluitend het dopje van je oom Cor gebruiken, dan zou je echter merken, dat de cello zich niet vol overgave in je armen vlijdt, maar opstandig wegglijdt over de tegels. Het dopje kan prima op een tapijt, waar je liever geen gaatjes inprikt, maar op een gladde vloer is het echt niet afdoende. Er zal dus hetzij een beperkt budget, hetzij een dosis huisvlijt moeten worden ingezet om de cello zonder tegenstribbelen te laten zingen in je armen. Je kunt dus kiezen tussen ofwel een viooltje uit je collectie te verkopen, ofwel een achterblad te verbouwen tot celloplankje.
Gevoeligesnaar wat is er heerlijker dan een geliefde die telkens een beetje tegenstribbelend wegglipt. Je neemt haar daarna natuurlijk extra stevig in de armen. En hiervoor is het dopje ook bedoeld. Mijn oom Co moest mijn tante Truus ook telkens vangen. En daarom bleef hun huwelijk fris. Ze waren bij zijn overlijden dan ook ruim 60 jaar getrouwd. Dit is trouwens het dopje van mijn oom Co. Ik heb het namelijk geërfd. Bij de betere violenhandel nieuw te koop voor 1,30 euro.
Bij Krentenwegers hangt dit bordje: Verder hoort Dagobert natuurlijk hier totaal niet thuis. Heeft iemand hem ooit een poging zien doen een strijkinstrument te spelen? Tijdens het cellofestival in Dordrecht dit jaar had de Artist in Residence overigens helemaal geen plankje of zo nodig. Met wat kracht duwde hij de pin (zonder dopje, dus met scherp uiteinde) gewoon lekker in het hout van het podium. Hoezo moeilijk doen!?
Dat is waar, maar thuis doe ik dat dus niet in het laminaat! En volgens mij wordt het ook niet echt gewaardeerd, maar wordt dat niet tegen een top cellist gezegd . Overigens, het dopje dat Tobias laat zien, dat heb ik wel op mijn punt zitten, maar gebruik ik niet tegen wegglijden. Dat werkt namelijk niet voor mij. De gaatjes in mijn plankje zijn zo groot (groot genoeg) dat mijn eindpin met dopje in mijn plankje kan . Daphne
Hallo, ik ben nieuw hier -wat een mooie gesprekken! Pas heb ik een nieuw soort celloplankje gemaakt, met een dwarslat die tussen de stoelpoten (of achter de hielen van je schoenen) ligt, en dwars daarop een lange lat waar gaten in zitten waar de cellopin in staat. Grote voordeel is dat de cello super stabiel staat, en niet naar links of rechts wil, wat wel is als je het touwtje van een celloplank om één stoelpoot doet.... speelt heel ontspannen! En omdat je de cello nergens vast hoeft te klemmen wordt die ook niet gedempt, en klinkt beter. Als er interesse is kan ik wel een foto plaatsen of een prototype uitlenen... Huub
Welkom Huub en leuk dat je gelijk met een inbreng komt! Je hebt een mooie constructie bedacht die bij jouw manier van spelen de cello super stabiel houdt. 'Jouw manier van spelen' heb ik erbij gezet, omdat ik toch verbaasd ben over het feit dat het met een touwtje om een stoelpoot bevestigen van een celloplank bij jou niet werkt. Ik begrijp dat je zo contactloos mogelijk wil spelen ivm demping van m.n. het achterblad van de cello. Dat is weer een iets andere manier van vasthouden dan wat ik bij celloles heb geleerd. Ga toch eens voor de aardigheid uitproberen hoe ik kan spelen zonder contact met het achterblad (dan wel zo minimaal mogelijk contact).
och het werkt wel, maar ik vind het niet helemaal prettig dat de cello op een gladde vloer toch de neiging heeft om de kant op te gaan van de stoelpoot waar het plankje aan vast zit... de cello rust met de hak licht tegen mijn rib/borstbeen; en de rand van het achterblad tegen de binnenkant van m'n knieën... net waar de ronding van de cello zit...
Misschien een hele overbodige opmerking Huub, sorry als het een open deur is, maar had je het touwtje wel om de achterpoot van de stoel? Ik vind een lat die simpelweg dwars achter de stoelpoten ligt, trouwens een geniale constructie.
nee, geen open deur, het koord van het plankje was daarvoor ook kort, maar dat zal verschil maken! Maar ik heb ook een erg lange plank nodig want ik houdt van een relatief 'horizontale' cello, maar niet van een Tortelier cellopin... (te instabiel naar mijn smaak...) dank je.... het idee is van Thomas Grabinger, die op een uitstekende manier mijn cello onderhoudt http://www.snaarmuziek.dse.nl/ maar momenteel leg ik de dwarslat meestal achter mijn hielen, geeft net iets meer voeling met het instrument. Ben het idee nog aan het uitwerken!
Er bestaat natuurlijk ook de mogelijkheid om het celloplankje niet aan één koordje, maar aan twee koordjes aan de voorste stoelpoten te bevestigen. Dat heb ik zelf eigenlijk nog nooit geprobeerd, maar gaat wel het schuiven van het plankje tegen. Maar als alternatief voor het celloplankje met één bevestigingspunt, gebruik ik dus de "black hole," die schuift bij mij in principe ook niet!
