Beste strijkers, Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst gehuild in de les kamermuziek. Ik schaamde me dood ... Ik kreeg de ene opmerking na de andere van de leraar en ze kwamen keihard aan. Het deed me erg pijn omdat ik hard gewerkt had aan het stuk. Eerst probeerde ik me nog te verdedigen door uit te leggen waarom ik het stuk zo speelde maar de leraar bleef doorgaan en het kostte me meer en meer moeite om mijn tranen te bedwingen en dus zei ik maar niets meer. Ik ben als een bange wezel blijven zitten met mijn viool om mijn schoot toen de tranen over mijn wangen rolde. De leraar ging door met zijn monoloog... Ik ben blijven zitten maar heb eigenlijk niets meer gehoord van wat hij zei, ik voelde alleen nog de pijn en ben stilletjes blijven huilen. Voor mij zat nog steeds de celliste die het hele tafereel aanschouwde. Ik kon wel doodgaan. Na afloop wou de leraar nog even met mij alleen praten en heeft hij nogmaals herhaald wat hij al gezegd had. Ik kon eigenlijk zo goed als niets meer antwoorden door mijn tranen en intens verdriet. Ik ben al huilend naar huis gereden en heb vannacht amper geslapen. Voor alle duidelijkheid: ik ben 40 jaar, geen huilebalk en een optimist. Hebben jullie ook al zoiets meegemaakt? Wat vinden jullie hiervan?
In ieder geval niet schamen voor je tranen! Als je eerst zo publiekelijk wordt aangepakt en na de les ook nog een keer 1-op-1... bah! Is een andere leraar een optie?
Dank je, Vonneke voor je reactie. Nee, een andere leraar is geen optie. Het moeilijkst vond ik, denk ik, dat de monoloog verderging ondanks mijn reactie. Ik kan het nog altijd niet plaatsen. Had ik moeten opstaan en het klaslokaal verlaten? Ik heb het over me heen laten komen en kon alleen maar huilen. Ik was ook zo verbouwereerd en ook mijn reactie overviel me op dat moment, ik had het gevoel geen kant op te kunnen.
Wat naar voor je Solange. Was dit een één malig iets van deze docent of gaat die altijd zo te keer? En hoe voel je je nu? Ik sta verbaast over zijn pedagogische kwaliteiten. Ongelovelijk iemand zo publiekelijk te kijk te zetten. Misschien had deze leraar zijn dag niet, maar dat mag geen reden zijn dat op jou af te reageren. Is dit gebeuren iets wat je op een later tijdstip, als je weer wat tot rust bent gekomen, met hem te bespreken? Als dit zijn gewone manier van doen is vraag ik mij werkelijk af of je niet beter iets anders kut gaan zoeken. Mij zou het zoveel stress geven dat het bij voorbaat al niet meer gaat. Heel veel sterkte
Misschien was weggaan beter geweest, misschien ook niet. Maar dat je op dat moment alleen maar lamgeslagen kon blijven zitten lijkt me niet meer dan logisch! Als je bij dit groepje en dus bij deze leraar wilt blijven zul je denk ik wel het gesprek met hem aan moeten gaan, hoe moeilijk dat ook lijkt. Sterkte! En laat even weten hoe het verder gaat.
Het lesgeven is meestal wel met zeer directe en niet mis te verstane taal maar gedoseerd. Ook krijgen we (de leerlingen) beide opmerkingen en dat is goed want anders leer ik niets. Zo hoor ik ook dat de andere ook fouten maakt en wordt verbeterd en dat is prima. Maar deze keer was het anders. Ik merk wel dat ik zenuwachtig word als ik naar de les ga dus ja, mij geeft het ook veel stress. Ondanks de stress die ik onder controle had, ging het eigenlijk heel goed, volgens mij althans. Misschien daarom dat het zo hard aankwam. Ik voel me eigenlijk nog altijd verdoofd. Ik wil het zeker bespreken met de leerkracht.
Wat ellendig voor je @Solange !!! Maar een docent die zo te werk gaat, dat zegt meer over hoe hij/zij op dat moment in de schoenen staat en diens pedagogische vaardigheden, dan over jouw spel. Natuurlijk ben je er om te leren. Natuurlijk ben je niet perfect, anders had je wel op een andere plek gezeten!(een zeer ver gevorderd muziekgezelschap, dat soort settings). Ik heb dit nog nooit meegemaakt, al zat ik er nóg zo naast! Ik kreeg dan opbouwend commentaar! Ik heb al heel wat docenten meegemaakt naast mijn eigen vaste (bijvoorbeeld tijdens de Dordtse cellofestivals en in Zutphen), maar geen van hen gedroeg zich zo als jij nu hebt meegemaakt. Ook daar werd gecorrigeerd, werd uitgelegd waarom je iets niet zo moest doen en dat was ook heel duidelijk. De boodschap was en voelde ook opbouwend. Je vertelt dat de docent in zeer directe en niet mis te verstane taal, maar wel gedoceerd, les geeft. En dat het deze keer anders was. Dat triggert mij te denken dat de docent op dat moment zelf niet lekker in zijn schoenen stond door iets dat geheel buiten die lessituatie kamermuziek was. Misschien helpt het volgende keer aan te kaarten hoe het was en wat er nou aan de hand was. Als hij dan vervelend reageert, kun je óf de conclusie trekken dat je een andere docent gaat zoeken óf dat je dan voor jezelf besluit om diens reacties voortaan anders te interpreteren en de persoon nemen zoals-ie is (je leert ervan, maar je muziekvriend zal-ie zeker niet worden).
Dank je, Marcelita, Het helpt me echt om het geheel te kaderen en het doet me deugd om erover te praten.
Dat is nog niets wat ik hier lees. Mijn lerares zei vroeger niets als ik het niet goed deed. Ze gaf me gewoon een lel met haar strijkstok. Soms zo hard dat de strijkstok door midden brak. Maar goed daar wordt een je hard van. En je leert wel spelen moet ik zeggen.
Dook je dan niet weg? Ik heb weleens mijn hand weggetrokken toen de juf meende er met een lineaal op te mogen slaan. Je begrijpt het effect: lineaal kapot, handje dus gewoon weg, ik lachen, juf woest en wat daarna gebeurde, zou de juf op een zware berisping komen te staan van de schoolinspectie Troost je, onkruid (in de ogen van juf) vergaat niet! Nee, bij muziekles bleef het bij opmerkingen over het gespeelde. En ik leerde steeds beter spelen!
Ja duhuh, jij verdiende dat vast, je had dan vast niet geoefend! En Solange had nu gewoon keihard gestudeerd. Want je leert niet Spelen na een lel met een strijkstok. Ja, wel spelen, dus dat je je viool eens uit je koffer haalt...... Erover praten, Solange, want een docent mag niet je speelplezier afpakken.
Als je zo uitgekafferd wordt dat je moet huilen tijdens een les vind ik echt veel en veel te ver gaan.
Ik maakte maar een grapje Solange. Ik kreeg natuurlijk nooit klappen met de strijkstok. Ik had een heel lieve lerares. Dat een leraar een keer uit zijn slof schiet dat kan natuurlijk. Maar om na jouw huilbui gewoon door te gaan toont aan dat die leraar een waardeloze kerel is zonder hart. Met zo iemand zou ik meteen kappen.
Bah, wat een nare docent lijkt me dat. Met stress naar de les gaan zou niet moeten en is ook niet nodig om te leren. Integendeel, stress blokkeert het leervermogen. Natuurlijk moet een docent je vertellen wat er niet goed is, maar dat kan ook op een positieve manier, met een grapje, als een suggestie en vergezeld van opmerkingen over wat er wel goed ging. Het lijkt me een heel vervelende ervaring en ik hoop dat je het uit kunt praten met de docent.
Wat Solange ook doet, stoppen of doorgaan met deze leraar, naar mijn mening is het van belang dat de man weet dat dit over de schreef was.
