Maar even voor de heren vioolbouwers De toets wordt geschuurd (hopelijk hoeft hij niet worden vervangen), de snaren komen weer los van de toets bij het kielhoutje en de kam wordt waarschijnlijk (verwachten we, bouwer en ik) vervangen. Wat kan dit doen met de klank/speelbaarheid?
En dat noemt zich optimist! De voorziene ingrepen mogen niet tot een verslechtering leiden en zullen vermoedelijk een verbetering laten horen.
Lees wel wat er staat Irene, VERMOEDELIJK. Het is dus niet zeker, het is een gok. Die vioolbouwers doen maar wat tegenwoordig. Gooi er maar een nieuw kammetje op, misschien wordt het geluid dan beter. Maar je bent wel mooi je geld kwijt.
Violisten uit de toenmalige Sovjet-Unie zoals David Oistrach en Leonid Kogan gebruikten allemaal een stalen A-snaar en dus een fijnstemmer. Geen idee waarom eigenlijk, maar mogelijk had het van doen met bedrijfszekerheid dan wel het feit dat een stalen snaar beter op stemming blijft. Want dat wil nog wel eens een probleem zijn met werken als het eerste vioolconcert van Shostakovich.
Van een in NL wonende violist uit het voormalige Leningrad begreep ik, dat in de Sovjet-beroepsorkesten, maar ook in de orkesten van de andere COMECON landen, violisten bij voorkeur speelden op Thomastik Präzisions (staal)snaren die niet alleen een formidabel volume hebben, lang op stemming blijven, maar ook een eeuwigheid mee gaan. Dat laatste was mogelijk de belangrijkste reden. De kunst was alleen om áán dit "luxe-artikel" uit het Westen te komen, omdat je anders was overgeleverd aan het blikken prikkeldraad van de eigen staatssnarenindustrie.
In welk kader ook het aantal fijnstemmers werd ingebracht. En fijnstemmers zijn nu eenmaal altijd interessante kapstokken voor discussie en anekdotes.
Ik heb mijn viool terug: toets geschaafd, kielhoutje iets aangepast en kam aangepast. Hoefde nog niet te worden vervangen, maar groeven waren wel diep inderdaad, zei de bouwer. En weer een mooi perkament op de E. En dit is inderdaad een wereld van verschil: andere klank, meer klanken (ik moet er gewoon aan wennen) en het speelt heel anders, veel soepeler! Nu MOET ik koken, maar na het eten weer even verder spelen...
Je hebt de kam laten opknappen, de toets is bijgeschaafd, het is een wereld van verschil. Het is alsof je een andere viool hebt. Je bent er een beetje zenuwachtig van denk ik. Ik had dat vroeger ook als er wat aan mijn viool was gedaan. Eigenlijk heb je dan geen tijd om te eten, laat staan om te koken, maar ja je MOET. Zo had ik een keer een heel dikke kam op mijn viool, het was een lekker stevig ding er was nooit iets mee. De kam stond stevig met zijn voetjes op het bovenblad. Op een keer moest er een kleine reparatie aan mijn viool gedaan worden. De vioolbouwer keek peinzend naar de kam en zei, dat is een dikkerd er moet eigenlijk een dunnere op. Ik had net een bonus gehad dus ik was in een overmoedige bui en ik zei achteloos, doe maar. Toen ik heb ophaalde en enkele streken deed hoorde ik het verschil, de viool had opeens een open en heldere klank. Dus ik weet wat je nu voelt Irene, dat wou ik alleen maar even kwijt.
Nu het eten nagenoeg weer geheel verwerkt is, heb je misschien wel tijd om je bevindingen te verwoorden?
Het is denk ik zware kost geweest, want Irene blijft wel erg stil. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze een heel verslag schrijft, want Irene is wel een ijverig meisje.
Oké, even een update: de klank is enorm verbeterd. En verder is het wennen. Strijken gaat enorm veel beter. Snaarwisselingen, kwinten pakken (terwijl de snaren niet dichter bij elkaar liggen nu) is veel lekkerder te doen. Snelle loopjes en positiewisselingen is nog wennen! Gek dat ook snelle loopjes anders gaan, ik denk dat het gewoon wennen is. En naar positie: die toets is zo glad, ik schiet gewoon door, hihi. Intoneren gaat veel beter, en ik kan nu veel makkelijker mijn verhaal vertellen. Hoewel ik wel echt moet wennen nog!! Alsof ik op een andere viool speel. Maar de klank is zo mooi nu! Ben gewoon weer opnieuw verliefd
