Momenteel lees ik het boek van Frédéric Claudière over de Gibson-Stradivari, "A Strad out of the blue". Je krijgt een aardig beeld van waar het bij Stradivari's om draait: geld, geld en nog eens geld. Een Stradivari wordt vooral gekocht als statussymbool, als hebbeding waar een violist niet zonder kan om te imponeren en dat begint al heel vroeg aan het eind van de achttiende eeuw, de legendevorming begint dus al vcrij snel na Stradivari's dood. Mensen als Vuillaume ging het slechts om geldelijk gewin, hebzucht en rijk worden. Maar ja, zo lees ik de tekst, ik denk dat de schrijver een ander doel heeft gehad, gewoon een leesbaar verhaal schrijven over een instrument dat lang uit het zicht is geweest vanwege een brutale diefstal. Vakantielektuur!
Ah, dit gaat over dezelfde viool als in post #8 van dit onderwerp: https://strijkersforum.nl/threads/ames-stradivarius-na-35-jaar-terecht.3569/
Nee, Geert, het gaat hier om de Gibson-Stradivari, gestolen in 1936 en in 1988 door de weduwe van de inmiddels overleden dief (een café-violist) aangeboden aan Lloyds Verzekeringen die haar 236000 dollar vindersloon betaalden. Tegenwoordig is het instrument eigendom van Joshua Bell, die er bijna 4 miljoen dollar voor betaald heeft...
In dat stuk is sprake van de Ames Stradivari uit 1734, althans als ik de link aanklik. De andere linken werken niet meer. De Gibson is uit 1713. Wat doe ik fout?
