Nee, misschien moet het niet worden opgeteld en dient het slechts ter illustratie hoe de verdeling eruit ziet tussen redelijk goed bij kinderen en bij volwassenen. Sorry, ik liet me even gaan en verloor de 'boodschap'.
Gisteravond moest ik spelen voor een leerlingenavond van de muziekschool. Van de vier stukken die ons ensemble speelde, hadden er twee een heel stuk duet tussen cello en klarinet en cello en piano. En ik ben de enige cellist, dus... Het is mogelijk om dan te spelen zonder pijn in je arm, pijn in nek, linkerhand, dat soort dingen. De acoustiek en klimaatbeheersing in het zaaltje waren dramatisch beroerd! Er was geen repetitie in het zaaltje vooraf geweest en ik schrok me echt lam na de eerste noten, zo doods als de klanken in deze ruimte vielen! Er bleef nog maar één ding over om het een beetje leuk te houden: richten op het publiek (ik zat al aan het eind van de halve cirkel dicht bij publiek) en dan de boodschap uitstralen van: we gaan jullie nu iets leuks laten horen. Als ik mijzelf niet tot zoiets dwing, ga ik als een soort oorwurm spelen en loop ik kans dat ik wél spierpijn krijg. Veel van wat ik bij Charivari in workshops heb meegekregen, heb ik nu zo goed als kon toegepast en ik heb er fijne dingen over teruggehoord (van mensen uit het publiek). Deze ervaring zal mij wel helpen dit vaker toe te passen!
@Suzanne de Vries het is al een heeele tijd geleden dat je dit topic plaatste maar ik ben toch erg benieuwd hoe het nu gaat met je perfectionisme/faalangst/spanning. Erg herkenbaar namelijk
