Ik vind het lastigste van het uit het hoofd spelen juist de vingerzettingen. (waar de positie gewisseld wordt enz).
Mijn ervaring is dat wanneer je steeds de vingerzetting herhaalt (en uiteraard de er bijbehorende streek ook), die dan in het geheugen 'inslijpt'. Je moet daarom ook niets meer aan de vingerzetting (en positiewisselingen) veranderen, want dan kun je opnieuw beginnen. Veel herhalen en je zult zien dat het steeds beter gaat.
Snertgedoe als je dan niet bij eens stuk duidelijk de uiteindelijk gekozen vingerzetting hebt staan. Ik pakte zojuist een stuk wat ik in een concertje wil ga doen, wat ik uit mijn hoofd kende, maar bij een bepaald deel de kluts nu kwijt was, maar alle vingerzettingen die ik uitprobeer voelen vreemd. Ik weet nog dat ik daar inderdaad heb lopen rommelen, wat nu het mooist klonk bij dat stuk op mijn viool. Maar wat was het nou?.....
Dat is niet erg, want als je later toch tot een betere zetting (en streek?) komt, moet je dat weer heel vaak herhalen totdat die in het geheugen zit. Maar dat kost tijd.
Het uit het hoofd leren gaat lekker en ik heb er lol in. Op één of andere manier geeft het weer een nieuw facet aan het studeren. Het maakt in iedergeval dat ik veel aandachtiger en bewuster studeer en mij steeds bedenk; hoe speel ik dit eigenlijk? welke vingerzettingen gebruik ik? En klopt het wat ik speel?
