Een eenmaal geopend, gelakt instrument geeft meer werk na afloop in de vorm van retouche. De palletmesjes lijken mij niet zo handig aangezien het handvat en de geknikte steel het juiste doseren van de benodigde kracht niet gemakkelijker maken. Een te scherp mes heeft het risico van insnijding in blad of krans (of een bloederige aftocht naar verbandtrommel of dokterspost) Zelf gebruik ik een gemodificeerd houtsnijmes en een in ronde vorm geslepen plamuurmes, (gemaakt van PB staal dat moeilijk scherp te krijgen is, hetgeen ook de bedoeling is) Een oud tafelmes met een ronde punt is ook geschikt, vooral voor celli. Wanneer het bovenblad al te zeer vastzit aan de onderklos, kun je daar het onderzadel (mits niet ingelaten, zie post elders) eerst voorzichtig weghalen. Op die plek (en niet ergens anders) zou je eventueel je mes in wat warm water kunnen dopen: dat wil nog wel eens helpen. Alcohol lijkt mij gezien het risico voor de lak streng verboden. Het bovenblad moet "losspringen", niet losgesneden worden, al is de theorie niet altijd gelijk aan de praktijk. Leg een doek onder het te openen instrument en vang alle splinters op (er is altijd wel een splinter of lakschilfer los) en lijm die direct na het openen weer terug, anders ben je ze kwijt. Weet waar je aan begint!
Ik moet de vraag eigenlijk anders stellen. Zit een nieuwe ongelakte (zg witte) viool met "verse" lijm anders vast dan een oude viool met harde uitgedroogde lijm?
Ik weet wel waar ik aan begin maar ik weet niet hoe het eindigt. Zoals gezegd het grootste risico voor mij is de kans op scheurtjes naast het zadel en hals.
Oude, uitgedroogde lijm springt wellicht soms wat gemakkelijker los dan die van vorige week, maar in de praktijk maakt dat niet zoveel uit. Gevaarlijkste plekken zijn naast de halsinzet en naast het onderzadel, die boven het onderste gat van de F. Veel violen vertonen daar overigens zelf al een (haar) scheur.
Bij een gelakt instrument zit er ook nog een laklaag om de verbinding heen, dacht ik. Maar naar mijn ervaring was de verlijming heel gewoon, ik kreeg de bladen altijd goed los. Maar je moet geen haast hebben! Als je de mensen in China vraagt het bovenblad ongelijmd te leveren, krijg je een instrument waar het bovenblad van losgemaakt is, de lijmresten zitten er dan nog op.
Ja ik weet welke mensen je bedoelt. Ik heb daar ook wel witte violen gekocht, maar wel met verlijmd bovenblad. Alleen dit keer gaat het om een oude viool. Maar ik vroeg me dus af of verse lijm anders werkt als oude uitgedroogde lijm. Maar dat schijnt dus niet zo te zijn.
Bij de kringloopwinkel heb ik een paar oude tafelmessen met ronde punt op de kop getikt. (Voor 1 euro) Hiermee is het redelijk gemakkelijk gelukt het bovenblad te verwijderen, een heel klein goed te lijmen scheurtje rechts naast het zadel helaas, ongeveer 5 mm. Daar zat overigens ook al een begin van een scheurtje. De nodige reparaties aan de halsklos, aan het bovenblad en aan één van de ribben zijn gelukt. De plek waar ik goed een begin kon maken was overigens bij de bovenste hoek waar overigens geen klosje zat. Bij de links onder hoek was een stukje van de binnenkant van het blad blijven zitten. Ook weer teruggelijmd. De eindklos was een beetje lastig los te wrikken, ook omdat er een dun houten pennetje doorheen was gezet. Bedankt voor de tips iedereen. De volgende keer zal ik er een stuk minder tegen opzien
Waar oud tafelbestek al niet goed voor is (misschien ooit de bruidsschat/uitzet van de één en nu viooldemontage gereedschap voor de ander)
Die kunnen goede diensten bewijzen, maar soms zijn ze net iets te dik en dan kom je er nergens mee tussen. Het hangt dus af van de dikte en of het materiaal niet direct ombuigt.
Een lepel is handig bij het afmeten van lijm wan neer je nieuwe aanmaakt: een afgestreken eetlepel is meestal voor een dag voldoende (op dagen dat je geen contrabasbovenblad hoeft terug te zetten!) Voor een vork heb ik in de werkplaats nog geen toepassing kunnen bedenken.
Bij een mes en een vork is er niet zo veel variatie. Anders wordt het bij een lepel. Gaat het dan om een eetlepel, een theelepel(tje) of een dessertlepel. En bij het aanmaken van lijm neem je bij een theelepel gewoon het aantal malen de gewenste hoeveelheid.
Een eetlepel en altijd dezelfde, dus altijd even veel water erbij. De eetlepel wordt bewaard in de bus met lijm zodat hij nooit "kwijt" is. Theelepels zakken altijd in de lijmkorrels weg wanneer de bus net gevuld is, zodat je altijd moet vissen. Een eetlepel dus.
nee, de lijm moet soms minder sterk zijn en dan heb je óf minder lijm óf meer water nodig! Dat geldt evenzeer voor een theelepel of eigenlijk voor iedere lepel, dus dat snijdt geen hout. Alleen een theelepel zakt spontaan naar beneden? Waarom dan? Sta je er een uur mee te schudden? Nog nooit gezien in al die 29 jaar. Maar eh, je doet je best maar met je lepels. Van mij mag je gelijk hebben hoor.
Jij moest zo nodig over theelepels beginnen, vandaar. Evenveel water erbij als uitgangspunt, moet hij dunner of wordt hij te dik door verdamping, dan moet er meer water bij. Maar dat mag als bekend worden verondersteld. Lijm "van gisteren" is nog prima bruikbaar voor bovenzadels en spreidspieën (stokken) die moeten toch niet al te vast, voor het overige liever elke "lijmdag" verse lijm aanmaken.
Geert had het over bestek, daar kan een theelepel deel van uitmaken, vandaar. Dan een tip in dit verband: als je op je lijmpot een deksel doet met een bolling naar binnen, dan valt iedere verdampte waterdruppel op het laagste punt weer in je lijm en houd je heel lang de gewenste consistentie. (Ik schrijf heel lang, omdat er op den duur (uren) toch wat verlies optreedt.) En omdat jaren geleden Remi al zijn beroemde woorden "een plaatje zegt meer dan 1000 woorden" schreef, dan ook nog maar even een afbeelding er bij speciaal voor de bezoekers van SF: De rechter afbeelding: waar je tegenaan kijkt is dus de binnenkant! Zo drupt het water weer terug: totale reflux dus. Werkt ook al 29 jaar naar volle tevredenheid.
Als amateur heb ik meestal maar een beetje lijm nodig voor kleine reparaties. Een proffesionele verwarmde lijmpot heb ik niet. Ik gebruik een roestvrij staal bakje bestemd voor het wegleggen van gebruikte theezakjes. De lijm wordt au bain Marie opgewarmd in een steelpannetje met heet water. Omdat de lijm wel vrij snel indikt gooi ik er af en toe wat heet water uit het pannetje bij. Deze methode werkt prima en als de lijm is gestolt laat het los van het staal en is het bakje weer schoon. (De grote lepel onder het bakje is overigens tegen het los drijven van het bakje.)
