Nederlandse Componisten 21e eeuw

Pieter Jan Wagemans schreef over zijn eigen muziek:

"muziek (.....) waarvan de muzikale en emotionele essentie duidelijk is voor luisteraars die ook de zesde symfonie van Mahler kunnen begrijpen."

Dat is fijn om te weten, want dan weet je als luisteraar waar je je aan te houden hebt. Ik heb dit strijkkwartet No. 1 (zie reactie #20) geheel uitgeluisterd en steeds weer word ik bevestigd in mijn beoordeling over hedendaagse werken: het moet blijkbaar onsamenhangend zijn, onharmonisch, ingewikkeld klinken en absoluut anders zijn dan welluidend. Waarom is dat eigenlijk? Waarom moet het altijd in een ander tonaal stelsel staan of qua metrum en ritme niet meer te volgen? Is het omdat je dan als componist niet meer past in je eigen tijd?

Nóg een uitspraak van Wagemans:
"Muziek is voor mij allereerst een tijdkunst, en daardoor is een conceptionele benadering, waarbij de essentie immers in één moment, als van boven af tot ons komt wezensvreemd aan muziek."

Als ik dat lees, dan denk ik "daar heb je 't al". Wat moet een mens met een dergelijke uitspraak? Wie begrijpt het nog? Dit is artistiek geleuter van de bovenste plank, vooral vaag zijn in je uitspraken zodat een ieder geen vraag durft te stellen van: "Zeg Wagemans, wat bedoel je eigenlijk?" want dan zou je toch laten merken dat je er niets van begrijpt? En dan hoor je er niet bij.

Wagemans:
"Een tweede uitgangspunt voor mijn muziek is de emotionele, of affectieve waarde van klank."
Hier lees ik iets wat (zelfs) ik nog kan bevatten. Maar iets dergelijks geldt voor iedere muziek. Het betekent in mijn woorden niet meer dan dat muziek je iets moet doen wil het toegevoegde waarde hebben. Aangezien dat voor een ieder weer anders is, heb je aan een dergelijk uitspraak niet meer dan de bevestiging van wat een ieder de van muziek houdt allang wist: sommige stukken vind je mooi, andere niet.


En als ik dit dan lees:

"Als vernieuwend componist heb ik gekozen voor Europa. De eenwording van dit oude, in de vorige eeuw bijna verwoeste werelddeel tracht ik te begrijpen en te begeleiden met een bijdrage aan de Renaissance van zijn kunst. Voor mij geen Amerikaanse droom, met veel cross-over tussen ‘hoog’ en ‘laag’ Alles z’n eigen identiteit! Geen meltingpot, waarin alle katjes grauw zijn! Kunst gaat over identiteit en authenticiteit. En over emotie! Geen samenzwering van grote emoties en simpele ideeën, waar alle kitsch is uit opgebouwd, maar de beschouwing van het oneindig fijne palet, de mengtonen tussen blijdschap, angst, verdriet en sereniteit. Daardoor krijgt kunst de kracht iets zodanig te zeggen dat het onthouden wil worden omdat het de wortels van onze ziel raakt."

Als je toch zo over je eigen composities kunt spreken, dan is Wagenaar voor mij meer een woordkunstenaar dan een muziekkunstenaar.

Voor wie het allemaal eens wil nalezen hier de bron.

 

@Marcelita,

Ik heb de website waar je naar verwijst bezocht, maar daar vind ik geen 'Bella Figura' voor cello en orkest (maar het schijnt dat mannen niets kunnen vinden als ze iets moeten zoeken). Ik heb daarom een andere keuze gemaakt namelijk: 'Falsa/Ficta' (1999) voor cello en orkest. Maar ja, dat fragment is dusdanig kort dat ik daar geen beoordeling op mag los laten. Daarom maar eens gezocht op YT om te kijken of daar wat langere muziek te vinden is. Dat levert een hele serie composities op en zelfs die van Bella Figura (2000) die voor cellosolo blijkt te zijn:



YT laat het geluid vergezellen met een aantal kunstwerken. Je ziet dus geen uitvoerende. Dat laat het scheppen van je eigen beelden niet toe tenzij je je eigen voorstellingen maakt bij de kunstwerken en/of de ogen dicht doet.

Ik vind dat deze muziek wel muziek kan worden genoemd. Je hebt ook wel eens van die moderne werken waarvan ik zeg: 'dat kan ik ook nog wel spelen of componeren'! Het stuk duurt zo'n 14 minuten. Ik heb me afgevraagd waarom het de titel 'Bella Figura' meekreeg maar heb daar (nog) geen antwoord op. Zo vanaf een minuut of tien wordt het een onsamenhangende brei van klanken en tonen. Nee, niets voor mij. Gestopt op 12 minuten.

Zou deze man dan ook nog wat interessanters (voor mij althans) gecomponeerd hebben?
Even zoeken: ik kom dan op 'Le Tombeau de Mahler' (2010) voor orkest. Deze opname is een uitvoering door het KCO (dat scheelt meteen ook al een stuk):



Het slagwerk (pauken) in het begin 'doet' het erg goed. Ik vind dit goede filmmuziek. Nu nog een film er bij!
Ik moet zeggen: ik heb wel eens slechtere werken gehoord van hedendaagse componisten. Heb het hele stuk uitgeluisterd en dat wil wat zeggen!

Het blijft natuurlijk mijn bevinding, maar misschien dat anderen er (ook) voldoening aan beleven?

 

ik denk dat er via Wikipedia wel meer te vinden is over Gustav. Diens leven en levensloop.