Zijn er onder de cellospelende leden ook 'snuivers'? Het is mij nog nooit opgevallen, ook niet in orkestverband. Zou dat dan ook vallen onder een manier van uiting geven aan het beleven van de muziek?
Nee, snuiven, daar heb ik geen behoefte aan. Het spreekt me ook niet echt aan (ik hoor dan nog liever de neuriënde Glenn Gould). Subtiele expressie door houding en gezichtsuitdrukking spreek me meer aan; de luisteraar wordt meegenomen in de beleving. Maar het meest spreek me aan als de cellist al die energie steekt in het prachtig strijken. Exspressie in stokvoering en intonatie. Ter vergelijking: ik zag gisteren Daniel Reus de Mattheus dirigeren. Enorme eenvoud, intense soberheid. Volgens mij vertrouwd hij de musici volledig. Bij enkele fragmenten ging hij zitten en deed niets!
Als ik dat dan zo lees in #22 vraag ik me af: wat doet Daniel dan nog voor het orkest? Hij is in feite overbodig.
Mijn beeld is: Hij inspireert en coördineert, maar: het meeste is al gedaan in de voorbereiding en zangers en musici zijn supergoed en ervaren (Capella Amsterdan & Orkest vd 18eEeuw).
Helaas ben ik een snuiver Ik 'snuf' altijd bij syncopen en krijg het maar niet afgeleerd. Gelukkig door de jaren heen wel terug kunnen brengen tot een klein (lief) snufje Daar hebben de meeste standaardgenoten geen last van.
