Strijkersforum on Tour

Ik was, na al die indrukken, in slaap gevallen in de bus. Ik had amper in de gaten dat Marcelita vertrok.
Ik droomde dat we het huis van Casals tegen kwamen en dat ik even binnen liep. Naast de piano begon hij zomaar even het lied vd vogels te spelen:

 

En nog dit: ik vroeg net of Pablo dit ook wilde spelen op de cello van Saskia Schouten toen ik ruw wakker geschut werd. Tobias was achter het stuur gaan zitten ........ .

 

Eindelijk kan ik eens in een busje rijden. Marcelita is er niet Jan slaapt en Frits zit achterin druk met Ria te babbelen. Dus rijden maar, met een schok vliegt busje voorruit. Achterin hoor ik wat gebonk en onderdrukt gemopper. Maar dat mag hem de pret niet drukken ik kan eens lekker met een busje door Spanje scheuren.
Vrolijk gestemd draai ik een CD.

Ik geniet en kan niet meer stoppen en voor we het weten zijn we in Sevilla. We stoppen als ons oor wordt getroffen door muziek.


Straatmuzikanten zijn altijd leuk en geven je een vrolijk gevoel. Na even geluisterd te hebben stappen we uit en gaan een restaurantje in, want we hebben best honger gekregen van de lange rit.

 

We komen terecht in een gezellige Spaans restaurantje. Na een heerlijke maaltijd en diverse glazen wijn wordt de stemming steeds vrolijker. Tobias heeft zin om te dansen en hij beweert dat hij vroeger een uitstekende flamencodanser was. Hij kiest uit een van de aanwezigen een schone Spaanse en bij gebrek aan een gitarist begeleiden Frits, Jan en Ria het dansende paar op hun instrumenten. Erg Spaans klinkt het niet, maar wat Tobias presteert lijkt ook nergens op. Het doet meer denken aan een Hollandse klompendans. Maar de Spaanse schone vindt het prachtig en is niet bij Tobias weg te slaan.

 

Dit is me nog nooit overkomen, ik ben op het eerste gezicht verliefd geworden. Ja Estralita heeft mijn hart gestolen. Ik grijp mijn viool, ik moet een liefdeslied voor haar spelen. Frits begrijpt dat en neemt plaats achter de piano van het restaurant. En dan speel ik een lied voor mijn Spaanse schone.

 

Maar tot groot verdriet van Tobias bekent Estralita dat ze eigenlijk niet van vioolmuziek houdt. Op het moment dat deze bekentenis tot Tobias doordringt is zijn verliefdheid direct voorbij.

 

We rijden weer en steken met de veerboot over naar Marokko. Daar langs de weg in de woestijn zien we een Marokkaanse violist. Hij heeft zijn viool zelf gemaakt van een blik.

 

Woestijn met zóveel water??? Waar waren jullie dan in Marokko?
En die strijkstok zou goed passen bij de kemences van Marcelita!
Als jullie er nog zo een op een markt vinden...

Marcelita is nu nog in cellosferen, maar als dat festival afgelopen is, dan moet weer even worden georganiseerd hoe ze zich bij deze strijkersreis kan voegen.

 

We waren vlakbij een Oase. Je denkt toch niet dat die jongen midden in de woestijn woont Marcelita.

 

O.K., ik las "langs de weg in de woestijn", vandaar wat misverstand.
Dit is een mooi ritje dat jullie hebben afgelegd.
Maar waar gaan we elkaar weer ontmoeten? Intussen nog even bijkomen van het cellofestival.

 

Het lijkt me het beste dat je naar Malaga komt Marcelita. We gaan namelijk weer terug, het is mij te gevaarlijk hier. Ik durf niet verder te rijden in dat woelige Afrika. Ja de anderen lachen me uit, maar daar trek ik me niets van aan. Beter een levende hond dan een dode leeuw, zei mijn goede Vader altijd en daar houd ik me aan.

 

Intussen sta ik op de luchthaven bij de incheckbalie voor een vlucht naar Malaga.
Terwijl de cellomuziek van gisteren nog naspeelt in mijn hoofd, ben ik benieuwd wat mij komende tijd te wachten staat. Het leven is niet saai!

Wat zijn de plannen? Gaan we naar Italië? (veerpont Barcelona-Genua; dan wel eerst ruim 900 km. naar de haven van Barcelona). Of....?

 

Marcelita is nog steeds niet aangekomen. Ik wacht helemaal alleen op haar in het busje. De anderen Frits, Ria en Jan zijn naar huis gegaan. Is het vliegtuig waar Marcelita in zat misschien neergestort ? Of is ze soms helemaal niet ingestapt. Ik hoop het laatste.

 

Marcelita stapte natuurlijk op het vliegtuig en het vliegtuig stortte ook niet neer. Het kwam alleen na een tussenlanding een stuk later aan. Arme Tobias stond daar maar in zijn eentje te wachten!
Zo gauw als kon, maar niet voordat er een fijn maaltje was verorberd, werd de motor van het busje weer gestart en begon het lange traject naar Barcelona. Kilometers vreten, heet dat. Intussen werd er gegist naar wie onze volgende reisgenoot zou worden. Tenslotte hebben we genoeg liefhebbers van oude Italiaanse violen in onze forumkring.
En laten we wel wezen, Italie met plaatsen als Genua, Cremona, .....noemt u maar, daar wil je toch wel heen!?

Omdat we nog niet zo heel snel Andalusie uit zijn, tracteren we ons nog op één avond muzikaal plezier


en hierna is het dus genadeloos kilometers vreten, tot aan de haven van Barcelona. Op naar Genua!
Wie ontmoeten we aan de haven? Ruimte genoeg in het busje!

 

Ja, inderdaad, ik voelde me thuis (#33) bij de plaatselijke vioolbouwer. Het feit dat Tobias mijn 'ik ga naar huis' letterlijk had opgevat betekent dat ik nu in Malaga sta en Tobias, Marcelita en het oranje busje verdwenen zijn.
Ik bied de vioolbouwer aan: ik wil tijdelijk voor jou werken, zodat ik daarna verder kan kijken (en met verdiende geld kan reizen). Hij had een klus voor mij: alle cello's in de zaak nalopen, kijken naar rechte/kromme kammen en snarenkeuze. Yes, ik ben thuis!
(Reis ik nou straks achter hen aan of neem ik de trein naar Hollandia?).

 

Met een schok word ik wakker. Ik kijk in de rondte en zie dat de anderen ook onder zeil zijn gegaan. Ik heb gedroomd, ik droomde dat Marcelita een tussenlanding had gemaakt en daardoor heel laat kwam. En dat Jan bij de plaatselijke vioolbouwer was gaan werken. Maar iedereen is er nog. Ria ligt tegen de schouder van Jan aan. En Frits snurkt zo hard dat het lijkt of de motor van het busje telkens start. Opeens wordt er op het raam geklopt. Kijk daar is Marcelita met op haar rug haar vriend de cello. Ik maak nu ook de anderen wakker en we rijden naar Madrid.
Als we daar zijn aangekomen horen we straatmuzikanten.
Omdat ons geld inmiddels op is komt Ria op het idee om ook een paar dagen op straat te gaan spelen. Dat kan heel goed want we hebben allemaal onze instrumenten meegenomen.

 

Dat wordt dus improviseren, want voor zover ik weet is er voor 2 violen en 2 celli niet zo veel of misschien wel helemaal niets gecomponeerd. Als Marcelita nu eens probeert om een altvioolpartij op haar cello te spelen dan gaat er een wereld voor ons open: strijkkwartetten! Ria en Tobias moeten maar uitvechten wie de eerste viool gaat spelen. Dat zal Tobias wel worden denkt iedereen, die is altijd haantje de voorste.

 

Tobias haantje de voorste? Welnee, hij laat dames graag voor gaan!

En ik ben gezegend met mijn cello, nu ja, ik heb dus die van Saskia Schouten bij me en dat is een geweldige ervaring!
Met cello speel je eigenlijk vier instrumenten: contrabas, cello zelf, altviool en viool, zo'n groot bereik dus! Nu mag ik altviool gaan spelen en dat was zeker de viool geworden als ik het ooit op viool had gemunt!

Dat strijkkwartet lukt goed met de bladmuziek die we in een tweedehands boekhandeltje in de binnenstad van Madrid vonden met een hele berg afgedankt bladmuziek. Natuurlijk zochten we iets uit dat we gauw konden wegspelen in het Parque del Retiro. Het feest was helemaal compleet toen Elias Arizcuren, kennelijk op familiebezoek, stil bleef staan bij ons kwartet en er daarna nog een applaus af kon.

 

Toen we genoeg geld hadden opgehaald gingen naar het Prado.

 

Na het bezoek aan dit prachtige museum, ben er al eens eerder geweest, maar het blijft prachtig, besloten we na een goede afronding van de dag op Barcelona aan te koersen.
Vroeg in de ochtend (Morgenstond heeft goud in de mond) verlieten we Madrid en volgden de weg naar Barcelona.