Newbie op het forum - opgegeven voor vioolles

Ik leg mijn rechterbeen als ik op een stoel zit ook recht naar achter, ik zorg wel dat mijn rug recht blijft. ( ik heb een slechte rug, en loop al jaren bij een chiropractor ) dat recht zitten is een kwestie van oefenen. Verder heb ik bij het strijkersensemble waar ik al een paar jaar in meespeel geleerd om de viool zo plat mogelijk te houden, de reden hiervan is dat het geluid uit de viool meer hoorbaar is en meer naar boven is gericht. Aldus de dirigent zijn woorden.

 

Meisje in het filmpje heeft haar viool veel horizontaler als mij !
Deanone , dank je voor de waarschuwing. Toch dan maar eerst eens aan mijn docente vragen. Docente zag de vorige keer dat ik mijn linkerhand inknik met spelen ipv recht te houden tov de onderarm. Dat rechter houden van mijn linkerhand voelt al helemaal niet fijn voor mijn linkerschouder. Er staat zo mega veel spanning op. Ook niet goed denk ik ?

 

Het is misschien even zoeken wanneer de viool het beste staat. Je docent kan je daar goed bij helpen. Nooit hoger dan je schouder want dan zijn je schouderspieren constant aangespannen. Als je de viool te ver naar links zet span je de spieren op je schouderblad teveel aan.

 

Ik weet niet op welke meerjarige praktijkervaring dit advies is gebaseerd, maar ik vraag me dan wel af waarom een niet onaanzienlijk aantal schoudersteunen wel de mogelijkheid biedt tot variabele instelling.

 

Ook bij herlezing van de voorgaande berichten kan ik niet vaststellen dat iemand in dit forum heeft geadviseerd de viool HOGER dan de schouder te houden. Met betrekking tot het naar links houden van de viool: Jascha Heifetz, toch niet één van de geringste violisten uit de 20e eeuw, hanteerde consequent een houding waarbij de viool boven op de schouder lag. Dus zo ver mogelijk naar links.
Ik krijg een beetje de indruk dat (vervelende) persoonlijke ervaringen hier tot universele wetmatigheid worden verheven. Dat lijkt mij niet wenselijk, zeker bij adviezen 'op afstand'. Het voortouw ligt in dit geval bij de betrokken docent.

 

Ik waarschuw alleen maar wat ervan kan komen. Zeker door zelf wat uit te proberen. Ik zei niet voor niets dat de docent goed kon helpen de juiste houding te zoeken.

Bovendien heeft een deskundige fysiotherapeute, gespecialiseerd in schouderproblemen, mij laten voelen hoeveel spanning je in je schouder creëert door een viool naar links te zetten en even hoog of hoger te houden dan je schouder. Bij iedereen die handelingen in die houding uitvoert, of dat met een viool is of met iets anders, veroorzaakt dat blessures!
Naast de fysiotherapeute hebben dat nog meer deskundigen gezegd. Jullie hoeven het niet met me eens te zijn. Maar ik zuig dit niet uit mijn duim!
Het is gebaseerd op deskundig advies en mijn eigen ervaring!
Forumleden doen er maar mee wat ze willen. Ik zal er voortaan mijn mond over houden. Want dat is blijkbaar wat jullie willen. Fijne jaarwisseling nog!

 

Deanone,

Ik krijg de indruk dat de kerstgedachte dit jaar wel erg snel is verdampt. En wel als gevolg van een misverstand. Namelijk dat iedereen/sommigen/ik willen dat jij je mond over dit onderwerp houdt. Niets is minder waar maar je doet een gedachtewisseling geweld aan als je geen tegenspraak of toetsing van jouw meningen toestaat. Wat wij delen is, weliswaar op afstand, een verklaring voor het probleem van Rise proberen te vinden. En niet voor niets hebben wij BEIDEN benadrukt dat zij hiermee in eerste instantie bij haar docent moet zijn.

Maar er is nog iets. Ook uit eerdere mededelingen van jouw kant in dit forum blijkt dat je in het verleden aangaande (of als gevolg van) het vioolspelen een beroep op medische hulp hebt moeten doen. Dat is ronduit te betreuren, maar je bent hierin niet de enige. Hele volksstammen (orkest)musici en balletdansers lijden aan 'beroepsziekten'. Meer specifiek violisten en altisten vanwege de eigenlijk onmogelijke manier waarop het instrument moet worden gehanteerd. En meer algemeen gehoorproblemen (met name bij orkesten die zich toeleggen op eigentijdse muziek. Of bijvoorbeeld 'Elektra' van Richard Strauss)

Opvallend is bij violisten en altisten dat de één gedurende zijn/haar hele loopbaan nergens last van heeft en dat bij anderen daarentegen langzamerhand slijtage optreedt. Ik heb hier geen verklaring voor, behoudens de algemeenheid dat skelet- en spieropbouw bij iedereen kan verschillen. Bij amateurs is er nog iets anders aan de hand. Ik ben op nogal jonge leeftijd met vioolspelen begonnen. Tot overmaat van ramp ook nog bij een ouderwetse en veeleisende leraar. Op die leeftijd zijn niet alleen je vingers maar ook je botten en spieren (en schouders) 'nieuw'. En dus erg trainbaar. Dat je vervolgens ook niet wordt geteisterd door de onzekerheden van de puberteit is nog een extra voordeel. Maar ik zal het niet te autobiografisch maken

Niet iedere amateur violist begint zo vroeg. Velen vaak pas op (veel) latere leeftijd. En tegen die tijd is er van die hiervoor genoemde fysieke flexibiliteit uit de kindertijd niet zoveel meer over. Het behoeft geen betoog dat dan het overbelasten van vingers en spieren (en schouders) geenszins ondenkbaar en mogelijk zelfs voorspelbaar is. Evenals, maar dat is in dit verband een zijstraat, de treurige vaststelling dat het rendement van 'het oefenen' aanmerkelijk lager ligt dan bij kinderen. Ik vrees dan ook dat, in beperk mij tot de viool, de etudes van Rode en Dont om fysieke redenen onbereikbaar blijven voor late 'instromers'. De kans op blessures evenwel allerminst.

Overigens geloof ik je op je woord waar het gaat over de bij monde van je fysiotherapeute gesignaleerde spanning in je schouder. Maar er is een wereld van verschil tussen enerzijds het gebruiken van gezonde spieren en anderzijds een situatie waarin al vanuit het verleden sprake is van een blessure zodanig dat viool spelen, laat staan het experimenteren met houding, tot een pijnlijke aangelegenheid wordt.

Tenslotte nog even de opvatting dat een forum niets heeft aan leden die hun mond houden. Jij uiteraard ook een fijne jaarwisseling. En kijk uit met vuurwerk.

Hopf (vuurwerkhater)

 

@Hopf, er komt nog bij dat degenen die veel later beginnen dan ook zó gemotiveerd en wilskrachtig zijn, dat ook dat ongewenste spierspanning kan veroorzaken. Dat heb je niet zo gauw bij kinderen, daar is het nog speelsigheid of gewoon aanpassen aan het 'moeten'.
O.a. door wat @Deanone met ons heeft willen delen (en blijf daar vooral mee doorgaan), zijn mijn ogen wel opengegaan voor de risico's die we als latere beginners lopen.

 

Deze is misschien wel interessant: https://www.facebook.com/ViolinPopCommunity/videos/371368313424890/

Ik weet niet of jullie het kunnen zien vanaf het forum?

 

Ja ik kan het filmpje zien ! En ik ga straks gelijk oefenen. Want super gemakkelijk houd ik de viool niet vast met mijn hoofd. Komt misschien ook wel omdat ik vaak een koltrui draag, dus extra materiaal tussen viool en hoofd/hals. Maar ik ga eens kijken of het verschil uitmaakt als ik het doe zoals de jongen verteld. Ook letten op geen spanning in de schouder/arm. Dank je wel !

 

edit : ik bedenk nu nog dat ik de viool soms amper vast houd met mijn kin/hoofd. DAn ben ik zo noten aan het lezen dat ik er niet aan denk. Ik houd de viool dus meer met mijn linkerhand vast. Oeps...

 

Ik denk zo maar dat ik mijn linkerschouder wat optrek als ik zit. En dat daardoor mijn viool wat verticaler komt te liggen. Maar ja, hoe check ik dat ? Als ik erop let houd ik mijn schouder ontspannen en naar beneden, maar wat als ik er niet op let ? hmmm. Zou wel verklaren waarom ik het idee heb dat als ik zit ik verticaler strijk als staand.....

 

Rise,

Als je de linkerschouder optrekt, klem je de viool juist vaster. Met betrekking tot je laatste opmerking: bedoel je daarmee de stand van de viool ten opzichte van het lichaam of (de stand) van de strijkstok?

Overigens lijkt het mij noodzakelijk dat je dit probleem in overleg met je docent probeert op te lossen. Een aangeleerde foutieve houding is achteraf namelijk lastig te corrigeren.

 

Als je je linkerschouder optrekt komt de kant van de G snaar hoger te liggen en de kant van de E snaar lager, dus verticaler. Althans bij mij ....

 

Kerstvakantie. En als nieuwbakken violist wil je dan juist veel spelen.......

 

Niks optrekken. Wat er gebeurt met snaren en zo is niet interessant. Laten hangen je schouders.

 

Marcelita,

Je hebt inderdaad een punt waar het gaat om het gevaar van een al te grote motivatie. Ik zie dat ook wel eens bij lieden die, op latere leeftijd, het fenomeen 'bewegen' heilig hebben verklaard. En vervolgens vaste klant worden bij hun huisarts.

Ik heb hier wel eens eerder een opleidingstraject voor violisten geschetst. En al die angstaanjagende methodes, etudes, toonladders, oefeningen in akkoorden en dubbelgrepen, positiewisselingen, streeksoorten en alle andere mogelijke parafernalia die je daar kennelijk bij nodig hebt. En die heb je inderdaad nodig als je denkt van muziek je beroep te kunnen maken, talent hebt èn het voorrecht van de jeugd bezit. Want je kunt op je vijftigste wel een prachtige racefiets kopen, maar deelname aan de Tour de France zit er echt niet meer in. Althans niet binnen de voor die wedstrijd gestelde termijn

Wat ik bedoel te zeggen is dat het er om gaat te weten wat in redelijkheid je aspiraties en ambities zijn als je op latere leeftijd aan een muziekinstrument begint. De meeste 'grote' werken zijn dan echt niet meer voor je weggelegd. En het is de vraag of dat een probleem is, want iedere beroepsviolist speelt ze beter. Maar als iemand het leuk vindt zijn of haar vrije tijd op latere leeftijd te investeren in de studie van de caprices van Paganini, de concertsuite van Tanejev of de 'école moderne' van Wieniawski, is hij of zij daar uiteraard volkomen vrij in.
Waar het mij om gaat is dat het ook, verschrikkelijk woord, 'leuk' is. In de zin van dat je er ook plezier aan beleeft. En als dat plezier er uit bestaat dat je na elf jaar les eindelijk de 'Melodie in F' van Rubinstein kunt spelen (zij het niet in het arrangement van Leopold Auer ) is dan secundair. En minstens zo belangrijk is dat je, waar mogelijk, samen met anderen muziek maakt. Maar ook dan is de soms uit de hand gelopen ambitie een gevaar. Als ik mijn geheugen raadpleeg: amateurorkesten die menen een symfonie van Sibelius uit te kunnen (moeten) voeren. Of strijkkwartetten: uit eigen waarneming soms ook een ramp. De grens bij strijkkwartetten van van Beethoven ligt bij opus 18. Moeilijk genoeg. Opus 59 is niet meer voor amateurs weggelegd. En dat de altviolist zo nodig het eerste strijkkwartet van Smetana wil spelen is vanuit zijn instrument begrijpelijk (één van de weinige keren in de literatuur dat een altviool namelijk een fatsoenlijke solo heeft), maar hij moet het wel kunnen spelen, natuurlijk. En wat de beide (amateur) violisten van het 'mondharmonicagedeelte' uit het middendeel maken, overschrijdt veelal de grens van onze tonaliteit.

Ik heb heel lang de lat hoog gelegd waar het de uitvoering door amateurs van muziek betreft. Want ik haat middelmatigheid bij anderen. En daar bedoel ik niet mee dat bij amateurs wel eens een noot sneuvelt of dat de één wat eerder klaar is dan de andere. Maar stel je niet bloot aan de vergelijking met topmusici.

 

Wat is het doel van je betoog?
Is het dat je denkt dat oude starters zoveel oefenen omdat ze denken nog een Janine Jansen te kunnen worden?

Ik had het er laatst over met mijn collega, docente hobo, zij had het volgens mij echt door: volwassen starters kiezen om een andere reden voor een instrument op hun leeftijd. Ook al beseffen ze dat het moeilijk is, meer als een kind worden ze bewust geraakt door een instrument. Het maakt hen (om wat voor reden ook) warm vanbinnen, ook al klinkt het totaal niet wat ze doen. En dat maakt dat ze graag veel spelen en bewust genieten van iedere stap vooruit. (Overigens ook sneller gefrustreerd raken als zo'n stap uitblijft, en daar vaak dan overmatig over gaan nadenken, i.t.t. een beginnend kind, maar dat terzijde.)