Kleine hand een probleem?

Bedankt, dit helpt me! In elk geval het ontspannen houden van de hand. Dan gaat het beter.

 

Misschien nog een leuk filmpje voor wie meent dat een kleine hand een beperking is bij het viool spelen:


Niet de mooiste uitvoering ooit maar ik vermoed dat zij toch kleinere handen heeft dan de meesten onder ons en ikzelf waag me alleszins niet aan dit stuk ook niet met alle onvolmaaktheden.

 

Nee ik denk ook niet dat ze er aangeraakt. Inderdaad speelt ze regelmatig uit de maat en is de intonatie en juistheid niet geweldig. Ik vermoed dat er is gekozen voor een groter formaat viool omdat ze tegen het orkest moet opspelen. Waarom ze dit niet hebben opgelost door een gerichte microfoon weet ik niet. Of het over exploitatie gaat durf ik niet zeggen ik ken de achtergrond niet. Wat vast ligt is dat met een kleinere viool en misschien een ander stuk het resultaat beter had geklonken maar ze bezit wel al een spectaculaire techniek voor haar leeftijd.

 

Die bedenkingen zijn zeker terecht, maar los van de te grote viool en de mogelijke complicaties nadien denk ik dat wat zij op 6 jarige leeftijd neerzet best spectaculair te noemen is gezien de meesten op die leeftijd beginnen met het aanspelen van open snaren. Of dit allemaal gezond is en of hier voldoende rekening wordt gehouden met de noden van zo'n jong kind is een andere zaak. Het is zeker goed dit aan te halen gezien ik dit in eerste instantie bekeek als een leuk filmpje en er inderdaad toch wel de nodige vraagtekens bij mogen worden geplaatst.

 

Hier is ze trouwens terug enkele jaren later:

 

Ik aarzel eerlijk gezegd tussen enerzijds 'ken uw klassieken' en anderzijds het bij monde van Louis van Gaal 'ben ik nou zo slim of jij zo dom', maar laat ik maar bij het eerste houden. Daarenboven kondigt zij het nota bene zelf aan, namelijk de 6e sonate voor solo viool opus 27 van Eugène Ysaÿe. Opgedragen aan Manuel Quiroga. Dit is toch muziek die iedere liefhebber van vioolmuziek uit het hoofd hoort te kennen. Ik vraag me werkelijk af wat er van deze samenleving terecht is gekomen

 

Dat het op e

Dat deze violiste de naam van Ysaÿe kennelijk op zijn Engels uitspreekt doet bij mij de vraag ontstaan of het redelijk is te verwachten dat iemand ergens achteruit Azië het 'patois liégois' zou moeten beheersen.
Maar eerlijk gezegd vind ik het fenomeen 'waardering' dat je aan de orde stelt, interessanter. Want op zich is het voor te stellen dat iemand dat wel van vioolmuziek houdt, niet noodzakelijkerwijs bij Ysaÿe uitkomt. Ik probeer me alleen voor te stellen hoe in dit geval appreciatie c.q. depreciatie tot stand komt. Toen ik, heel lang geleden, met vioolspelen begon nam ik als ware een spons alles in mij op wat met vioolmuziek te maken had. Want alles was nieuw. En niet alleen voor mij want veel leden van de jeugd- en amateurorkesten waar ik lid van was, waren met hetzelfde hamstergedrag behept. En dat hield in dat je rond je 20e een aardig beeld had van de compositorische productie van eeuwen. En dat omvatte oneindig veel meer dan wat je in het kader van je vioollessen op de lessenaar zette. Een beperking was wel dat je zelf moest proberen werken te spelen want het aanbod op grammofoonplaten in die tijd was ronduit pover vergeleken bij wat er alleen al de laatste tien jaar op CD is verschenen. Maar goed, er ontstond een beeld en op basis daarvan een keuze. Dat is overigens geen verankerd ding, want ten eerste is mijn waardering voor veel 'eigentijdse' muziek in de loop van de jaren spoorloos verdwenen en ten tweede zegt 'virtuositeit ter wille van de virtuositeit' mij ook niet meer zoveel.

De solosonates van Ysaÿe waren, dankzij vrienden van mijn ouders, wel al in de jaren zestig in Amerika te koop. Dus daar kon ik het 'zelf spelen' achterwege laten. Alsof ik het ooit had gekund Maar tussen Ysaÿe en mij is de verkering nooit overgegaan. En dat geldt ook zijn muziek voor viool en orkest. De man moet niet alleen een muzikaal maar ook technisch fenomeen zijn geweest. Dat zou moeten blijken uit de opnamen die van hem nog bestaan. Maar die zijn allemaal van na 1900 en toen was zijn rechterarm in feite al onbruikbaar. Hij heeft in zijn eerste jaren ook nog de nodige vioolconcerten het licht doen zien. Maar aangezien die het met name moesten hebben van erg veel technisch vertoon, heeft hij deze jeugdzonden vernietigd.

Maar als ik het wedervaren van sommigen hier lees (en niet alleen de zelfdoeners), vraag ik mij af hoe je, van het ene boekje met leuke & eigentijdse 'songs' naar het ander fietsend, ooit toekomt aan kennis van het repertoire. Want dat doet mij denken aan iemand die zijn leven lang alleen maar hetzelfde boek is blijven lezen.

 

Ik kan voor mezelf alvast zeggen dat ik op de 2 jaar dat ik de viool opnieuw heb ontdekt al een redelijk uitgebreide verzameling aan vioolmuziek heb bij elkaar gezocht. Deze zal waarschijnlijk verbleken bij wat iemand die zijn leven heeft gewijd aan de viool aan kennis heeft kunnen opbouwen maar ik kom slechts zelden namen tegen waar ik nog nooit van heb gehoord. Wat Ysaÿe betreft ben ik niet weg van elke compositie die de man te berde heeft gebracht. Een aantal stukken zoals danse des ombres uit sonate 2 in la mineur weet me echter wel te raken. Wat me wel is opgevallen is dat er bitter weinig muzikanten zijn muziek goed weten te vertolken, van het laatst genoemde stuk heb ik slechts 1 uitvoering gevonden die me aanspreekt zijnde deze van Hana Kotková. Nu moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat hij voor mij ook als kind geen onbekende was, binnen onze famillie houden we een klein museum in antwerpen open ter ere van mijn betovergrootvader Lodewijk Mortelmans hij had destijds de leiding over ' de maatschappij der nieuwe concerten' in het Antwerpse' waarbij hij samenwerkte met o.a. Sarasate, Kreisler, Thibaud en Casals. Ook was hij mede stichter van de Eugène Ysaÿe-wedstrijd die nu bekend staat als de koningin Elisabeth wedstrijd. Als een soort erfgoed kregen wij dus al vroeg redelijk wat muzikale informatie te verwerken. Ik ben dus mogelijk niet het beste voorbeeld. De dag van vandaag heb je echter zo veel muziek beschikbaar zonder veel moeite te doen. Met spotify zoek je eenvoudig naar viool en krijg je meteen een lijst gepresenteerd van Wieniawski tot Ernst tot John Mailander of Roby Lakatos. Er is mogelijk eerder een overdaad aan informatie waardoor men misschien niet altijd zijn weg kan vinden tussen het enorm veelzijdig repertoire van een instrument als de viool. Ik denk dan ook dat je de dag van vandaag zo veel wegen op kunt en een leven lang steeds nieuwe muziek kan vinden zonder ooit geconfronteerd te moeten worden met John Cage of Arnold Schoenberg. Vaak is moderne klassieke muziek iets dat niet iedereen kan appreciëren er is ook niets mis met ierse folk, bluegrass, country, pop, R&B of andere populaire genres die de viool als instrument hebben omarmd. Ik hoop trouwens dat er voor de viool in de toekomst online communities zullen ontstaan die elkaar helpen met zelfstudie zoals die er bestaan voor bijvoorbeeld instrumenten als de electrische gitaar. Als je ziet welke vorderingen en vernieuwingen hierdoor zijn ontstaan is het alleen maar te hopen dat dit voor andere instrumenten ook kan. Daarom zijn voor mij forums als dit heel belangrijk en moet er over worden gewaakt dat iedereen met welke muzikale voorkeur, doelstelling of interesse dan ook die een strijkinstrument bespeelt of wil bespelen een warme ontvangst krijgt.

 

Satch,

Ik benijd je naar aanleiding van wat je vertelt over Lodewijk Mortelmans en de kring waarin hij zich bewoog. En het was nieuw voor mij dat hij ook nog een werk voor viool en kamerorkest, Romanza, heeft gecomponeerd. Een stuk dat ik helaas niet ken.

De figuur en het leven van Ysaÿe hebben mij altijd gefascineerd, zelfs in aanmerking nemend dat het einde van zijn leven nogal werd gedetermineerd door een falende gezondheid.
Een werk dat bij mij altijd een grote indruk heeft achtergelaten is zijn sonate voor twee violen. Ik ken eigenlijk maar één uitvoering van dit werk maar die is dan ook van onvergelijkbare kwaliteit (Leonid Kogan en Elizaveta Gilels). Mijn voorkeur voor zijn sonates op. 27 wisselde de afgelopen jaren nogal. Maar eigenlijk ben ik mijn leven lang teruggekeerd naar de uitvoering door Oscar Shumsky. En dan zijn er nog zijn Paganini-variaties. Ruggiero Ricci had vroeger de moed dit (hels moeilijke) werk in het openbaar uit te voeren. En dan is er kennelijk altijd wel iemand met een taperecorder in een tas ......................... Met alle kwalitatieve beperkingen van dien.

Resten nog zijn bewerkingen. De meest geslaagde vind ik nog altijd zijn 'caprice d'après l'étude en forme de valse', zijnde een bewerking van de etude op. 52/6 van Saint-Saëns. En dan zijn er nog de bewerkingen van de etude in E klein en de eerste ballade van Chopin. Alleraardigste muziek, maar wat Ysaÿe hiermee precies voor ogen stond is, althans mij, niet duidelijk in aanmerking nemen dat in het ene geval sprake is van een 'adaption' en in een ander van een 'transcription'. Maar luister zelf maar.

 

We wijken inderdaad wat af van het topic. Alvast bedankt voor de tips i.v.m. het werk van Ysaÿe, deze zal ik zeker opzoeken. Wat de romanza van Mortelmans betreft zijn we sinds enkele jaren aan het proberen om een deel van zijn muziek op te nemen en algemeen ter beschikking te stellen, dit vraagt echter steeds een redelijk budget, tijd en de geschikte muzikanten om de muziek uit te voeren. Daarom ligt voorlopig de focus vooral op een aantal piano werken en de vlaamse liederen waar hij zo bekend om was. Dit resulteerde in 2 cd's die ook terug te vinden zijn op spotify, 'als de ziele luistert' is trouwens grotendeels opgenomen op zijn vleugelpiano die een plaatsje heeft gekregen in het mini museumpje. De stichting Mortelmans (zo heet de vzw) beschikt eveneens over een groot aantal van de originele manuscripten dus hopelijk kan in de toekomst meer van zijn muziek uitgebracht worden. Je vindt wel een uitvoering van de Romanza op spotify als je zoekt op 'Romanza for Violin and Orchestra
Herman Engels, Filharmonie Hradec KrálovéIk'. Ik hoop trouwens zelf in de komende jaren een transcriptie te maken van 'het wielewaalt en leeuwerkt' voor viool, helaas bezit ik momenteel nog niet de nodige vaardigheden. Om toch nog even richting het originele topic te gaan, Lodewijk Mortelmans had erg grote handen met lange vingers wat als pianist een groot voordeel was, mijn zus die piano speelt had als kind veel moeite met het spelen van een aantal arpeggio's en akkoorden die nodig waren om zijn muziek te spelen. Bij piano is dit een vaak voorkomend probleem en zijn er veel oefeningen bedacht om de flexibiliteit en snelheid van de handen te verbeteren teneinde de fysieke beperkingen van korte vingers of kleine handen te omzeilen. Het kan dus voor mensen met dit probleem lonen om ook eens te kijken naar hoe men dit bij andere instrumenten oplost.

 

De naam was Shumsky en niet Schumsky. Wellicht verdient het aanbeveling je aandacht wat te verleggen van handen naar ogen.

 

Gegeven het feit dat muziek van Ysaÿe kennelijk een voor jou onbekend terrein betreft, is hier de naam van Oscar Shumsky gevallen. Dit vanwege het feit dat naar mijn bescheiden mening hij een bijna perfecte uitvoering van de solosonates op. 27 op zijn geweten heeft. En niet vanwege de afmeting van zijn handen.

Nut en noodzaak van de laatste -ad hominem- opmerking kan ik niet goed plaatsen, al verbaast die mij van jou niet echt. Beetje treurig, dat wel.