Verhoogde kinsteun (eigenlijk kaaksteun)

Een zeer goede tip voor iedereen en voor mij: om nog even goed over na te denken.

Anderzijds: ik heb het voorrecht gehad kennis te maken met de altviooldocenten van het Fontys Conservatorium (voor mij nog steeds het "Brabants Conservatorium"). Het advies van de zijde van één van hen was om de Flesch rond aan te schaffen (en te verhogen) en als schoudersteun de Bonmusica te gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. De Bonmusica staat bij mij eveneens tamelijk hoog........

Mijn vaste altviooldocente heeft me geadviseerd om de kinsteun weer in het midden te plaatsen, na wat experimenten mijnerzijds met de plaatsing daarvan.

Ik waardeer overigens het voorstel van Bert Boon zeer. Ik verwacht dat ik er zo binnenkort uit moet kunnen komen.

 

En voor wie de BelSuona te duur vindt of hem niet kan vinden:
http://strijkers.net/index.php?main_page=product_info&cPath=51_273&products_id=1239
Die werkt volgens het zelfde zweefprincipe.

 

Een onbeleefd vraagje misschien (en o zo Hollands): wat kost dat onderzoek bij Criss Taylor?

Ik mag van geluk spreken: ik heb (nog) geen blessures of andere narigheid. Voorkomen is beter dan genezen. Ik verdiep me er wel in en experimenteer wat. Ik denk vooral ook dat een aanpassing goed moet voelen, alle metingen en ophogingen ten spijt.

 

Ik kan me voorstellen dat het niet een echt specialisme is van iedere vioolleraar. Misschien toch een idee om iemand mee te laten kijken die alles weet van aanpassingen voor violisten (Criss Taylor bijvoorbeeld).

 

Op het Brabants Conservatorium weten ze wat dit betreft ook van wanten, dat weet ik zeker. Maar als je twijfelt, lijkt me het een goed idee om haar even mee te laten kijken.
Alle informatie over haar vindt je op Violinist in Balance.

 

Dat kan ik alleen maar beamen. Een eerste kennismaking met Jan Schoonenberg was verhelderend in dat opzicht en heeft me duidelijk gemaakt dat de standaard uitrusting van mijn instrument niet optimaal was. Verhoging en verplaatsing van de kinsteun was een hele verbetering.

Zou je mogen stellen dat de gemiddelde vioolleraar onvoldoende aandacht schenkt aan lichaamsbouw t.o.v. het instrument of misschien meer nog: daar onvoldoende voor is opgeleid? Als ik lees bij "Violonist in Balance" dat mensen het stadium van Conservatorium student bereiken met letterlijk veel pijn (en moeite) dan is een waarschuwing toch wel op zijn plaats, niet?

Van een viooldocent hoorde ik eens dat een van zijn leerlingen, een wat oudere (beginnende) leerling letterlijk bij de fysiotherapeut terecht is gekomen en moest stoppen met spelen. Ook al zijn jonge kinderen wat meer kneedbaar, het is toch belangrijk om zo vroeg mogelijk te beginnen aan gezond meegroeien met je instrument.

Van het instrument waar ik het meest over kan meepraten (de piano) zijn, voor zover ik weet, weinig problemen bekend. Hoe zit dat met (alt)violisten? Zijn er eigenlijk statistieken bekend van hoe vaak het voorkomt dat mensen noodgedwongen bij een fysiotherapeut terecht komen?

 

Zou je mogen stellen dat de gemiddelde vioolleraar onvoldoende aandacht schenkt aan lichaamsbouw t.o.v. het instrument of misschien meer nog: daar onvoldoende voor is opgeleid?

Nee, ik denk dat het verschilt per leraar!
Ik speelde altijd heel krampachtig en mn lerares heeft er veel tijd in gestoken om dat te veranderen en het gaat nu ook stukken beter!!
Toen ik een nieuwe viool nodig had is ze meegegaan, en nu heb ik een prachtige viool die helemaal bij me past, zeker omdat ik best korte vingers heb enzo, wel een hele viool, maar 1 die licht speelt!

Een halfjaar voordat ik mijn nieuwe viool heb gekocht was mn lerares ziek en kreeg ik tijdelijk een andere en gelijk toen ze me met viool zag zei ze dat die wel erg klein voor me was! Dus weer iemand die er wel op let!

Ik ben wel een beetje afgedwaald, maar ik probeer je alleen maar te overtuigen dat lang niet elke vioolleraar onvoldoende aandacht schenkt of daar onvoldoende voor is opgeleid.

groetjes

 

Met wat mriekjuh zegt ben ik het helemaal eens, ik heb nu een jaar les gehad, en ook al 2 leraressen en 1 leraar gehad... De eerste lerares zei dat m'n houding goed was en dat was alles, de 2e zei er helemaal niks van, en bij de laatste (de leraar) werd ik pas op m'n houding enz. aangesproken (gelukkig) Want ik had mezelf het meeste aangeleerd, en omdat er niks van gezegd werd, had ik ook geen idee dat ik sommige dingen anders moest doen.

 

Wat betreft de kinsteun: mijn leraar op het conservatorium was niet bepaald een voorstander van opgehoogde kinsteunen, omdat dit de beweeglijkheid vermindert en dus juist klachten op kan leveren. Let wel, hij heeft me na een half jaar les doorgestuurd naar een mensendiecktherapeute. Sommige dingen moet je misschien als docent aan specialisten overlaten. Tenzij je zelf een vorm van houdings- of bewegingstherapie gestudeerd hebt, natuurlijk. Ik heb als docent zoveel mogelijk op de houding van mijn leerlingen gelet, maar het is gewoon donders moeilijk! Het is een heel gedetailleerd iets, de houding an sich. Laat staan met een viool. Therapeuten hebben er niet voor niets minimaal 4 jaar voor gestudeerd.

Resultaat van die therapie was trouwens wel dat ik in plaats van mijn Wolff steeds verder op te hogen een KUN heb gekocht, die in principe lang niet zo hoog kan als een Wolff. En dat bevalt tot op de dag van vandaag prima. De kneep zat hem erin dat de schoudersteun anders geplaatst moest worden. Dan heb je helemaal geen hoge kinsteun (of schoudersteun) nodig. Dat is alleen van toepassing bij extreem lange mensen of mensen met zeer afhangende schouders. Uitzonderingsgevallen, dus.

 

Stof tot nadenken, Vedelaer! Een opgehoogde kinsteun kan de beweeglijkheid verminderen...... ?! lijkt mij een goed argument om bij stil te staan.

Belangrijkste bijdrage van de docent is, in voorkomende gevallen, advies geven en weten wanneer je hulp in moet roepen van een (andere) specialist. Indien nodig doorverwijzen.

Zou jij de voorbeelden op "Violinist in Balance" willen omschrijven als uitzonderingsgevallen?

 

Als je tennisles neemt, dan wordt er goed gelet op het materiaal en hoe dat interacteert met de speler. Dan kan je ook zeggen van golflessen. Ook op het gebied van hardlopen is een grote kennis van het op maat maken van loopschoenen (zoals inlegzooltjes bij ongelijk lange benen). In de wielersport worden de racefietsen voor amateurs en professionals op maat gemaakt.
In het ideale geval zou een vioolleraar ook kennis moeten hebben van het op maat maken van de aanpassing van de viool aan de leerling. Of die kennis standaard aanwezig is, dat weet ik niet.
Ik denk dat ouders een belangrijke rol hebben hierin. Ze zouden de leraar moeten vragen of deze kennis heeft van deze materie en niet maar klakkeloos aannemen, dat deze het wel weet. Tenslotte kunnen er voor hun kind onaangename zaken als blessures uit voortkomen.

Ook bij deze blessures geldt dat voorkomen beter is dan genezen. Als een kind eenmaal een blessure heeft, dan ben je al te laat. En blessures zijn te voorkomen. Hiervoor is bij amateurs echter nog nauwelijks aandacht. Op conservatoria (zie Violinist in Balance) en bij professionele orkesten is voor preventie gelukkig veel aandacht. Professionele orkesten hebben Arbo diensten, die hier zeer alert zijn en maken gebruik van gespecialiseerde fysiotherapeuten en medici.

Volgens onderzoek heeft 70% van de professionele muzikanten en vocalisten in Nederland te maken met lichamelijke klachten gerelateerd aan het musiceren. Bij amateurs is dit cijfer niet veel lager.

Wat instrumenten betreft is de harp het meest problematisch. Hierna volgen gitaar, viool, contrabas en piano. De klachten ontstaan veelal doordat de speler een niet natuurlijke houding inneemt en dit leidt tot (soms een waslijst aan) klachten als ontstekingen in pezen, spieren in vingers, nek en rug en spieren in schouders en armen, ellebogen en polsen. Blessures lopen van frozen shoulders, gescheurde pezen en doorgespeelde vingertoppen (bij bassisten) tot pijntjes. Ook hoofdpijn kan een gevolg en daarmee een klacht zijn.

Het is met musici niet veel anders dan met andere groepen. Men zoekt veelal te laat hulp en men gebruikt liever medicatie dan te zoeken naar een structurele oplossing.
De amateur musicus neemt zijn klacht vaak alsof het erbij hoort. Bij professionals is vaak de angst aanwezig voor het veliezen van hun baan.
Dit gaat allemaal onder het motto 'wie muziek maakt, moet pijn lijden'.

 

Bedankt voor de uitgebreide reflectie, Alexander. Als ik zie hoeveel "hits" er zijn van lezers voor dit onderwerp dan neem ik aan dat men zich er ruimschoots in verdiept. Ik veronderstel dat er veel kennis aanwezig is bij o.a. fysiotherapeuten. Wachten is het op iemand die er een werkbare analyse en concept van maakt (waarmee de gang naar de fysiotherapie mogelijk zal afnemen)

Ik denk dat een verhoogde kinsteun geen bezwaar hoeft te zijn en zelfs de beweeglijkheid niet in de weg hoeft te zitten. Bezwaarlijk is het natuurlijk wel als de kinsteun te hoog is. Een verhoogde kinsteun is naar mijn idee niks anders dan een aanpassing ten behoeve van iemands individuele lichaamsbouw. De constructie van een instrument (waartoe ook de kinsteun behoort) zou eigenlijk meer en meer "maatwerk" moeten zijn.

 

Een (alt)viool wordt "onder de kin" bespeeld. Dat is niet de oorspronkelijke houding, dus een aanpassing ligt voor de hand. Dat spelers met een lange slanke hals met weinig vet een andere aanpassing nodig hebben dan spelers met een korte (of geen) hals, voorzien van een of meerdere "onderkinnen" lijkt mij niet meer dan logisch. Een verhoogde kinhouder van het juiste model en een goed geselecteerde schoudersteun kan een aanzienlijke verbetering opleveren voor iemand met een lange hals. Ik zie niet in hoe dat de beweeglijkheid vermindert ten opzichte van een speler met een kortere hals met een lage kinhouder en een schoudersteun van standaardhoogte.

 

Ik was (nog) niet zo ver om met die gedachte te komen maar wie weet wat er allemaal mogelijk is. Voorlopig ga ik uit van het instrument zoals we dat kennen, met een accent op een juiste hoogte en instelling van de kinsteun en schoudersteun.
Wanneer vioolbouwers experimenteren met vorm en grootte is dat goed als het in het voordeel is van de bespeler van het strijkinstrument.

Inderdaad goed als ouders hun kind volgen en meedenken!

Ik vind het niet acceptabel dat musici blijven doorspelen ondanks de pijn (zie violinistinbalance). Ik ken zelf heel goed de gedrevenheid van het "willen beheersen" van je instrument maar heb gelukkig nooit blessures opgelopen. Mensen die erg gedreven zijn lopen wellicht eerder het risico in hun eigen valkuil terecht te komen. Bewustwording van het risico van blessures lijkt mij de eerste grote stap.

Om niet te vergeten hoe fijn het (is) kan zijn muziek te maken!

 

Wat natuurlijk niet meezit is dat het basale ontwerp van de viool al enkele eeuwen oud is. In die paar eeuwen is de mens langer geworden, en naar het schijnt zijn vooral Nederlanders een lang volkje. Ziehier, probleem geboren. Het lijkt me heel moeilijk om daar iets aan te doen.

Wat betreft die beweeglijkheid van het instrument: ik moet het nog even nazoeken in de aantekeningen van vroegah. Het had te maken met hoever je de schoudersteun op de viool schoof. Als de schoudersteun niet ver genoeg richting midden geschoven werd, ging het boeltje schuiven en door het gripverlies, was geloof ik de theorie, zou men kunnen denken een hogere kinsteun nodig te hebben. Maar pin me er niet op vast, ik moet het nog even nakijken.

 

Was het maar zo'n feest

Ik denk dat er wel een heeeeleboel Nederlanders geschikt zijn voor de altviool. Maar ze wurmen zich toch massaal rond zo'n veel te klein viooltje... Toch fascinerend, ik hoor zoveel mensen over dat ze altviool echt veel mooier vinden dan viool, maar als het op spelen aankomt is de altviool nog steeds niet overtuigend populair.

Maar nu ben ik offtopic aan het gaan.

 

Ik vind de altviool (vergeef me het woord) "weerbarstig" maar juist daarom zo fijn om er op te spelen. Het zou niet goed zijn als een orkest uit een grote groep 1e en 2e altviolen zou bestaan en een bescheiden groepje violisten in de middenstem zou plaatsnemen. Zou een vreemd orkest gaan vormen, niet?

Vergelijk de populariteit maar eens met de zangstem: De tenor is toch veel eerder favoriet dan de bas, nietwaar? (hoe mooi de lage stem ook mag zijn!)

Eigenlijk vind ik de propositie van Frits niet eens zo vreemd: als de altviool zoveel beter zou passen bij de lengte van de tegenwoordige Nederlander is er dan de laatste eeuw een groter aantal altisten bij gekomen? Leuk onderwerp voor studie. (Waren de altviolen uit de tijd van Mozart dan veel kleiner dan tegenwoordig?)

Ik kan me voorstellen dat de "schaarste" aan altviolisten inmiddels wel een beetje is bijgetrokken de laatste jaren. (maar dat weet ik niet zeker natuurlijk!)

Ik meen dat violisten die zich in bepaalde mate aangetrokken voelen tot de altviool (zodra ze eenmaal de smaak te pakken hebben) er ook echt voor gaan!

 

Het verhogen van je kinsteun heeft o.a. tot doel blessures te vermijden. Wellicht zijn er bezoekers van Strijkersforum die last hebben van bepaalde blessures of die blessures willen voorkomen. Via een heel ander topic op deze site kwam ik bij deze behandelaar uit Eindhoven terecht.

http://www.fysiopn.nl/html/fysiotherapie-voor-musici.html

Wellicht zijn er meer specialisten bekend bij lezers uit andere regio's.