Vandaag bij Pot en van Dalen langs geweest. Het blijkt zelfs een 3/4 viool te zijn! Jeetje, dat ik dat zelf niet gezien had... Ik vond hem wel wat klein. Maar goed ik speel zelf nog geen viool. En wist niet beter of mijn pa speelde op deze viool. Hij heeft nooit lessen gevolgd. Niemand heeft dus ooit gezegd dat de viool te klein was. Hij vond dat hij dat zichzelf wel kon aanleren. Hij kon wel een aantal deuntjes. Maar daar bleef t dan ook bij. Ze heeft hem bekeken en kwam op kosten van ongeveer 200eur om hem speelklaar te maken. Plus dan nog koffer, strijkstok en schoudersteun. Dan zou dat voor mijn dochter zijn als ze wat ouder is. Maar ze zei al dat je deze maat niet zo lang gebruikt. Dus nee, repareren gaat hem niet worden... jammer dat wel...
Dan wordt het huren, ook niet erg! En voor jezelf heb je dan tijd te kijken hoe dat verder gaat. En dan ben je nog steeds in de geest van je vader bezig. Je zou de viool alleen kunnen repareren, om hem zelf verder te gaan verhuren, tja....En dan zorgen dat je dochter er zo rond haar tiende ook even op speelt.
Je kent waarschijnlijk het versje van Vaandrager "De kroketten in het restaurant zijn aan de kleine kant". Nou zo was het dus ook met de viool van je vader, zijn viool was aan de kleine kant. Maar dat deerde hem niet, hij speelde erop en had er plezier in, en daar gaat het om.
Zelf zou ik voor dat bedrag het wel doen, denk ik. En dan als je dochter ermee klaar is hem verhuren of zo, via een vioolschool of viooldocent. Dan wordt er in ieder geval wel lekker op gespeeld....
Verhuren heb ik eigenlijk ook niet eens over nagedacht. Dan zou ik me tegen die tijd eens moeten informeren over hoe-en-wat... bedankt voor de tip.
Nu gaan mijn ogen eindelijk open. Ik denk ook dat ik talent heb. Maar waarschijnlijk ook niet nu ik dit zo lees. Mijn Vader en Moeder prezen me de hemel in. En later vrienden en vriendinnen ook. En mijn zuster niet te vergeten. Maar nu komt het, toen ik vorig jaar bij een vioolbouwer een stukje liet horen voor de klank, toen keek hij mij over zijn bril aan en zei, meneer moet maar eens gauw les gaan nemen. Ik dacht dat het een grapje was, maar nu dringt de bittere werkelijkheid tot me door. Ik heb GEEN talent ! ! !
Ik heb ooit de piano van mijn grootmoeder 'verhuurd' aan een goede vriendin van mij, omdat ik zelf een nog mooiere piano erfde. De andere piano ging daarna door naar mijn zusje zodra die plek had. Ik heb bij het gratis spreekuur van een advocaat (die zelf ook muziek maakte) een contract met hem inelkaar gezet, zodat e.e.a. goed geregeld waas. Mijn vriendin heb ik geen huur laten betalen, maar voor hetzelfde kun je dus een marktconform huurbedrag vragen. Als je zelf een viool gaat huren, krijg je ook gelijk het huurcontract en zie je wat daar dus in staat. Handig voor je eigen verhuur. Het voordeel van nu op laten knappen van die viool is dat die viool weer bespeeld kan worden en dat komt die viool ten goede. En omdat het om een 3/4 viool gaat, zal de huurtermijn per huurder nooit zo lang zijn. En bovendien zou je nog iets kunnen opnemen in het contract dat als je kind het nu zelf nodig heeft, dat de viool terug moet (wel met een termijn van bijvoorbeeld een maand, zodat diegene een andere viool kan regelen).
Verhuren of uitlenen is niks, het komt altijd stuk terug. De Eskimo's zeggen dan ook " het enige wat je kan uitlenen is je vrouw, want die komt altijd weer heel terug".
Nee hoor, hoeft echt niet! Die piano kwam goed terug en regelmatig gestemd. In het huurcontract zijn natuurlijk afspraken over schade opgenomen! Daar draait de huurder zelf voor op! Met een borgsom kun je alvast wat kosten opvangen. Maar er zijn ook echt genoeg mensen die wel gevoel voor verantwoordelijkheid en zorg kunnen opbrengen. Je vrouw uitlenen? Die kan echt beschadigd terugkomen, rare eskimo's als ze dat zouden denken!
Tobias, ik snap je opmerking ook wel. Maar ik ben misschien te goed gelovig, dat ik denk dat t met schade wel mee zal vallen. En dat is nog niet op eigen ervaring gebaseerd natuurlijk, misschien spreek jij wel uit ervaring. Als het duidelijk in het contract staat en ik laat hem verzekeren dan is er al een deel opgelost. Ik zal er niet aan ontkomen om hem eens in de zoveel jaar na te laten kijken. Het idee verhuren spreekt mij wel aan omdat de viool toch nog een bestemming kan hebben en niet alleen in een kistje op zolder ligt te liggen. Maar ik heb nog niets definitief besloten.
Je kunt natuurlijk ook de viool laten opknappen en hem aan de muur hangen tot je dochterer eventueel op kan spelen. De viool heeft emotionele waarde omdat jij je vader er met veel plezier op zach spelen. Das een hele mooie herinnering en dat alleen al zou voor mij genoeg reden zijn om de viool op te knappen een een mooi plaatsje in huis te geven. Niks verhuren, gewoon zelf van genieten.
Nog een variatie: opknappen, aan de muur tot je dochter erop heeft gespeeld en eruit is gegroeid en daarna kijken of je hem verhuurt. Je viooldocent zou trouwens ook wel kunnen en willen vertellen wie instrument wel goed behandelt en aan kinderen uit die gezinnen zou je het dan nog kunnen proberen.
Laatste up-date: ik wil een kam en heel goedkope snaren kopen, dan gaat hij aan de muur. Als mijn dochter tegen die tijd toe is aan dat maatje kan ik altijd nog kijken om het te laten restaureren. (Ik ga nu eerst sparen om zelf lessen te kunnen nemen en een viool te huren) Nu is mijn vraag, omdat het een sier viool wordt kan ik de kam en snaren er zelf gewoon opzetten? Maakt het dan niet uit dat de kam niet gesneden is?
De kam zal veel te hoog zijn, tenminste als het een nieuwe kam is. De voetjes zullen ook niet aansluiten op het bovenblad en mogelijk beschadiging teweeg brengen, maar ja, als dat allemaal niet deert......
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat het blad beschadigt. Dan vraag ik voor de kam de hulp van de vioolbouwer in de buurt.
Ik was al op de hoogte van de kosten van het op maat laten snijden van de kam eerder in dit topic. Maar toch bedankt voor je bericht. Dit is niet zo'n grote kostenpost als het er dan voor zorgt dat de viool niet helemaal kapot gaat. Maar dan heb ik wel een mooi aandenken aan mijn vader.
