En toen lagen de lessen even stil. We blijven wel oefenen, het is even niet anders. Zoon mist de lessen wel, want les is natuurlijk leuker dan thuis studeren. Bréval vordert gestaag, al staat vorderen bij zoon gelijk aan "zo snel mogelijk spelen". Dat scharen we dan maar onder het jeugdig enthousiasme van een 6-jarige. Van mij moet het ook mooi, maar ik ben natuurlijk een zeurende ouder.
Erg leuk te horen dat hij de lessen mist! En ook hoe hij er enthousiast de sokken in zet. "Zeurende ouder", dat daagt je misschien uit op een creatieve manier te zeuren (zodat hij dat als zodanig niet herkent). Maar ik weet hoe lastig dat is en helemaal al makkelijker geschreven dan gedaan.
We doen het al een tijdje met online lessen. Niet te vergelijken met fysieke lessen, maar het werkt best aardig. Zoon oefent gestaag aan zijn Concertino (waarbij afremmen de grootste uitdaging is). En ook regelmatig hoor ik de stukken, die zijn zus op viool speelt, op de cello terugkomen. Dat heeft hij van zijn vader geërfd, ik ben daar zelf heel slecht in. Net als wisselen in toonsoort: zoon doet dat moeiteloos. Ritme en streektechniek blijven wel een enorme uitdaging, maar omdat hij zo snel gaat, vergeten we ook weleens dat hij pas 6 jaar is.
Hier zijn de lessen (de echte dan, niet de online lessen) weer begonnen. Alhoewel het online best goed ging, is dit voor zoon (die ondertussen geen 6-jarige, maar een 7-jarige is) wel leuker, ook vanwege het samenspelen. Mijn eigen pianospel is gewoon niet solide genoeg om met weinig oefenen de pianopartijen te spelen). De klank begint soms ook ineens een stuk mooier te worden. Fijn om te zien dat er vooruitgang in zit. Zoon vindt het muziek maken nog steeds erg leuk en zit nu ook steeds meer (wat ons betreft iets te veel soms ) achter de piano.
En we hebben zomervakantie. Zoon blijft wel een beetje oefenen, maar veel minder dan normaal (normaal probeer ik hem dagelijks 20 min te laten studeren, al lukt dat niet altijd). Waarschijnlijk kan hij na de zomer over op een 1/2 cello: ik ben benieuwd en zoon ook. Verder de laatste maanden weer veel aan nieuwe dingen geproefd: grote greep, duimpositie, pos 2 en 3, toonladder en drieklank over 3 octaven, begin met vibrato (dat vindt hij echt leuk) en dubbelgrepen. Alleen de stokhouding en houding linkerarm, dat blijft hij heel lastig vinden, net als meetellen (maar in dat laatste zal hij niet uniek zijn).
En zoon is ondertussen een zevenjarige, die alweer 1.5 jaar les heeft. De lessen gaan zeker niet altijd even makkelijk: zoon is nogal eigenwijs en echt geconcentreerd deelnemen aan de les is nogal een probleem. Hij gaat wel als een speer. Ik ben hem nu ook echt kwijt als het om positiewisselingen, hogere posities en tenorsleutel gaat (vingerzettingen in de eerste positie snap ik nog net, daarna wordt het allemaal wat wazig). Het is maar goed dat zoon niet teveel nadenkt en het allemaal wat speels benadert: hij was dolblij toen hij een stuk met 3 mollen en tenorsleutel kreeg. Tellen blijft wel een probleempje, langzaam spelen/studeren ook. Genoeg om nog aan te werken dus. Maar ongelooflijk wat hij allemaal geleerd heeft in 1.5 jaar tijd. Ik zie hem zo nog zijn eerste deuntje met open snaren spelen.
Dan zie je maar weer hoe voordelig het is cello al heel jong te leren spelen! Combinatie van jong zijn, (ruim) voldoende talent en een goede docent geeft resultaten waar wij als late beginners onze vingers bij aflikken. En ik denk ook: wees maar blij dat hij nog uitdagingen heeft, dus dingen waaraan nog echt gewerkt moet worden!! Door hieraan te werken, weerstanden overwinnen e.d., doet hij ook ervaringen op die hem op andere terreinen kunnen helpen.
De tijd vliegt: zoon speelt alweer 2 jaar cello. Het gaat zeker niet altijd over rozen, want alhoewel hij dingen enorm makkelijk oppakt, loopt hij af en toe tegen behoorlijke weerstand aan, als iets niet in 1 keer lukt. Stand van de vingers bij duimpositie is zo'n dingetje... Maar al terugkijkend: onvoorstelbaar wat hij in 2 jaar geleerd heeft, dat had ik vooraf niet kunnen bevroeden.
Duimpositie na twee jaar, dat kan dus zó snel gaan bij kinderen, om jaloers op te worden! Maar wel geweldig dat hij doorgaat met cello leren spelen, ook bij enorme weerstand! En cello leren spelen geeft toch best wel wat "dingetjes", zoals ook het leren spelen van andere instrumenten die geven als je het beginnersniveau achter je gelaten hebt.
Zoon gaat heel vlot inderdaad. Levert soms problemen op, want ik ben niet echt heel handig in het lezen van de tenorsleutel en de vingerzetting in hogere posities is voor mij ook niet altijd duidelijk. Geen idee dus soms of de noten, die hij speelt kloppen. G-sleutel is dan weer makkelijker voor mij dan voor zoon. Zoon ziet zo'n sleutel 1 keer en weet dan meteen de noten. Dat zal wel met leeftijd en flexibele hersenen te maken hebben. Tellen en langzaam spelen daarentegen, daarbij is nog veel verbetering mogelijk.
Exact 4 jaar geleden dat ik dit topic startte. De tijd is gevlogen: mijn zoon is inmiddels een 9-jarige en speelt alweer bijna 4 jaar met plezier cello. Hij gaat nog steeds als een speer. Oefenen is niet zijn hobby, maar met wat aansporing lukt dat toch elke dag. Leuk om mijn eerste bijdrage nog eens te lezen.
Weer vier jaar verder....hoe is 't nu met je zoon, #Karane ? Nog steeds plezier met cello spelen? Nu is hij een puber, de kunst nu om hem door die tijd heen te loodsen met als 't ff kan nog veel plezier met cello!
Gelukkig nog geen puber Marcelita: hij wordt dit jaar 10. Hij speelt nog steeds met veel plezier, sinds kort op een 3/4 cello. Houding en streek blijft een lastig puntje, dus daar blijven we hem mee plagen. Maar hij maakt elk jaar weer enorme vorderingen. Hij moet nu wat stukken polijsten en afwerken: dat is wat minder zijn hobby, maar dat gaat ook steeds beter. De puberteit is altijd lastig: zijn zus speelt in een jeugdorkest en ik zie dat dat wel motiveert om dagelijks te studeren. Zoon wil ook dolgraag naar dit orkest, maar hij is eigenlijk nog net te jong. Zijn huidige orkest begint hij een beetje te ontgroeien misschien.
Wat mooi dat hij nog steeds met veel plezier speelt en vooruit gaat! Houding en streek zijn inderdaad punten die aandacht vragen, geldt ook voor volwassen late beginners. Het is alleen wel investeren in later speelplezier. Als kind zie je dat natuurlijk niet zo, dan vind je het irritant gezeur! Misschien lukt het om hem met nog wat extra uitdagingen in het huidige orkest te houden. Als hij echt technisch gezien beter af is in het jeugdorkest, dan zou je moeten kijken wat dat "net te jong" zou betekenen en misschien zou verhinderen van die overplaatsing een succes te maken. Het zou zomaar kunnen zijn dat hij prima weet in te burgeren in het nieuwe orkest, ook al is-ie nog best jong. Je hebt ook kinderen voor wie de positie als één van de meest gevorderde en ervaren spelers extra zelfvertrouwen geeft en dat ze daardoor groeien. En ook als je voor je celloles lastige etudes moet oefenen met veel uitdaging op het gebied van juist strijken, dan 'tank' je weer even bij door in een orkestje het wat makkelijker te hebben. Dat werkt dan totdat het té makkelijk is en daardoor niet meer leuk. Veel wijsheid wens ik je dus met het kiezen van het juiste voor hem. En blijf genieten van het mooie dat lukt!
Klopt Marcelita, ze hebben dit jaar al heel veel gedaan om het voor zoon en zijn vriendje interessant te houden (solo's bij de concerten, vioolpartijen spelen etc). Ik ga binnenkort maar eens overleggen, qua niveau kan hij het andere orkest prima aan, maar hij moet ook een beetje in de groep passen. Ik ga nog eens goed overleggen en nadenken, wellicht dat we van de winter ook weer wat ensembles komen. zelf speel ik ook een orkestje (ander instrument) en ik vind het juist af en toe fijn om makkelijke partijen te hebben, zodat je je kunt concentreren op mooie klank en lekker spelen. Maar zoon vindt dat dus vreselijk: die wil het liefst uitdaging.
Zou hij anders niet samen met dat vriendje naar dat andere orkest kunnen? Dan zijn ze samen nieuw. Dat kan trouwens ook weleens nadelen hebben bij het 'inburgeren' in de groep (als de één veel makkelijker en sneller contacten maakt dan de ander en zo die ander een juk is voor die ene). Ik vind het ook wel fijn af en toe makkelijke partijen te spelen om mij te concentreren op een mooie klank. En inderdaad ook om even gewoon lekker te spelen. Ik vind dat alleen lekker in combinatie met ook weer uitdagende partijen in andere stukken. Bij Spiccato zijn de ogenschijnlijk makkelijke partijen overigens weleens heel bedrieglijk. Bij wereldmuziek kan ik ervoor kiezen bepaalde vioolpartijen mee te spelen en daar dus voor te oefenen. Het blijft erop neerkomen dat ik niet overal gelijktijdig de meest uitdagende stukken wil spelen, want dat krijg je naarst oefenen voor celloles gewoon niet lekker voorelkaar. Jouw zoon zit wel in de leeftijd dat je vooral uitdaging wilt. Dat herinner ik mij ook van toen ik op pianoles zat als kind. Als volwassene en daarbij late starter op ander instrument, staan wij daar dus heel anders in.
