Bedankt voor je fijne reactie, een piano heb ik in mijn bezit en de toonladder spelen dat zal me nog wel lukken. Ik ben hier echt wat mee met je tip en met die van Marcelita. Opgeven staat niet in mijn woordenboek
Hoi, denk dat ik een dipje heb. Er staan nog steeds plakkertjes op bij mij maar als ik stukjes speel dan kijk ik daar niet naar en soms staat mijn derde vinger nog iets te hoog en de vierde iets te laag. Het lukt me tamelijk om de noten te vinden op het gehoor maar toch nog niet helemaal. Over recht strijken en de houding van mijn handen krijg ik geen opmerkingen meer. Noten lezen gaat vanzelf en de stukjes worden alsmaar moeilijker zoals achtste en zestiende noten spelen met legatobogen met daarbij noten zoals A kruis en B in één boog of D- D kruis. Toonaarden snap ik volledig, mineur en majeur en kan toonaarden spelen van E-mol groot tot E majeur. Of vier, vijf noten in één boog spelen en van die snelle snaarwisselingen in folkmuziek waarbij je A en E in één boog moet spelen en vlug herhalen. In de muziekavond, één keer per maand kan ik best mee, ook al speelt men daar super snel. Het is pas in mei dat ik een een jaar lang elke week les heb gevolgd. Snel spelen gaat ook alsmaar beter. Maar die plakkertjes storen mij omdat het zo precies lijkt of ik er nog helemaal niets van kan en ik hoor het dus nog altijd niet helemaal, de noten, ook al lukt stemmen op het gehoor tamelijk behalve met de E snaar. En nu vraag ik me af of het nog allemaal de moeite is om ermee door te gaan. Zeker nu blijkt dat de opleiding vioolbouw niets voor mij is, de leraar zei dat ik het niet in mij heb om ermee voort te doen of er werk in te vinden. Maar ja, het is niet omdat je graag fietst dat je fietsenmaker moet worden zeker?
Dat is inderdaad heel erg balen, want je had je er echt op ingesteld! Maar je geeft zelf ook het antwoord al: Alhoewel het voor een vioolbouwer wel zinvol is om te kunnen vioolspelen, is het omgekeerd dus niet nodig. En plezier in muziek staat dus echt los van vioolbouwen! De dip is vervelend, maar wie van ons strijkers hier kent géén dip?! Daar kom je overheen. Af en toe denk ik ook: help, ik sta stil, om na doorzetten te constateren dat ik eigenlijk niet echt had stilgestaan. Dat is dan toch weer het verrassende aan het strijkinstrument leren spelen! Dus hang vioolbouw aan de wilgen en stort je lekker op iets anders dat brood op de plank oplevert en jou tegelijkertijd ook boeit (het inhoudelijke van de beroepsuitoefening dus). En zet dat vioolspelen lekker door! Succes, en ik hoop weer van je te horen!
In je bericht lees ik 2 dingen: de plakkertjes en het bouwen. Ik begrijp dat je erg teleurgesteld bent dat je het blijkbaar niet in je hebt om bouwer te worden, maar dat is echt heel wat anders dan spelen. Probeer dit dus los te zien van het spelen. Er zijn maar weinig spelers die ook bouwen en dat zegt dan ook niets over het niveau van spelen. En die plakkertjes; dat is toch echt een hulpmiddel voor beginners om te weten op welke positie je vingers moeten komen? Als je ze blijkbaar niet meer nodig hebt, waarom zitten ze er dan nog op? Je speelt nu 1,5 jaar. Je gehoor moet je toch trainen, daar helpen plakkers niet voor. Het lijkt erop dat ze voor jou nu alleen maar een bron van frustratie worden. Ik zou zeggen: gewoon eraf halen en je op je gehoor concentreren. Tenslotte: zoals Marcelita zegt, dipjes horen er bij. Soms lijkt het of je een poosje stil staat en geen progressie maakt. Gewoon doorzetten in dat geval en de routine erin houden. En dan ineens merk je dat je weer een drempeltje hebt overwonnen. Muzikaliteit is 10% inspiratie en 90% transpiratie zeggen ze weleens...
Plakkertjes: Die waren er hier héél snel af, ik wist niet hoe snel ik dáár vanaf wilde. En gaandeweg werd ik mij nog bewuster van de noodzaak het met je linkerhand op gevoel en gehoor te doen (wel natuurlijk op basis van de technische oefeningen die ik kreeg) om het accent op het strijken zelf te krijgen. En dan nog heeft mijn linkerhand de neiging om de baas te spelen. Het strijken moet er bij nog véél beter in komen!!! Dus gun jezelf de tijd en vergeet niet plezier te hebben van wat je kunt. En...de folkfestivals in België komen er weer aan. Ben je van plan dit jaar eens langs te komen bij zo'n festival als deze: http://www.gooikoorts.be/?lang=nl ?
Hoihoi, als ik speel dan kijk ik eigenlijk niet naar die plakkertjes, mijn lerares zegt dan wel soms nog dat ik eens moet kijken waar mijn vinger staat als ik er eens naast zit. En ik had al besloten dat ik minder ging kijken naar mijn vingers en meer ging luisteren en na de muziekavond van zondagavond waarop er op het gehoor dingen werden aangeleerd en ik letterlijk stond te blinken(net als vele anderen) en daardoor nog vastberaden om meer te luisteren ipv te kijken naar mijn vingers. En heb dan gisteren vier uur staan oefenen op luisteren en vingers zetten alleen en dan een stukje op een partituur gespeeld en dat ging o zo vele beter. En vorige week een andere lerares gehad die ook zei dat ik al mag zeggen dat ik viool kan spelen en mezelf dat dan ook maar gezegd en veel meer ontspannen nu Op de muziekavond was het Klezmer en ik kon mee aan 150-160bpm dus dat was dan weer een opsteker, gelukkig hebben ze dat toch met partituurtjes gewerkt. Och ja, een dipje was het
Hoi, was erbij jullie ook zo'n moment dat de viool opeens klinkt als een viool? Dat de klank opeens vele mooier en fijner is? Er zijn gelijk vervelende geluiden verdwenen en iets mooi in de plaats gekomen.
Aha! Nogal verbazend en indrukwekkend, alle stukjes klinken opeens intenser en echter, voller en mooier!
En het is officieel, ik mag met derde positie beginnen! Vorige week al acht uur geoefend op verschuiven van de hand en nu nieuwe etudes en moeilijkheden! Vreugde alom!
Beste Guido, Hoewel het meestal niet zo aardig is om te zeggen 'Zie je wel?" doe ik het in dit geval toch. Inderdaad zat je even tegen een drempel aan te hikken, wat heel frustrerend kan zijn, maar als je doorzet, ben je ineens een stukje verder! Chapeau! En (hopelijk komt dit niet te belerend over): dit zal nog best een keer vaker gebeuren; weet dan dat het vanzelf goedkomt, als je je er niet teveel van aantrekt en gewoon stug doorzet.
Hoi, zat er vandaag ook aan te denken aan dat dipje en hup, opeens een sprong vooruit. Nu weer wachten tot de volgende dip
En de derde positie begint aardig te lukken, noten lezen lukt vanzelf, rusten, legatobogen enzo zijn plezant, houd aardig stand bij dat ene keer per maand samenspelen, geen opmerkingen meer over houding en nu aan het werken aan de haartjes verschil in de klank. En de klank zelf wordt alsmaar mooier en beter.
Zit een verhaal in. De avonturen van Dip en Hup. Zal het niet schrijven hoor, want dan wordt Geert helemaal gek.
